5 mei 2011 Mengen

Een compleet ontbijt echter zonder vers fruit. Aan een lange tafel
zitten elf dikbuikige Polen met kleding varierend van net pak tot
slobberbroek met zwerversjasje.

Schaffhausen in Zwitserland is vlakbij. Ditmaal blijven we in
Duitsland en we gaan oostwaarts.

De zon schijnt vrolijk en de lucht is blauw als we vertrekken. Het is
nog fris, net 9 graden, als we vertrekken. Dankzij het zonnetje voelt
het toch lekker aan.

Het eerste stuk gaat over de glooiende hoogvlakte. We hebben de vaart
er goed in.

Vele dorpjes hebben sinds lang stadsrechten en soms ook marktfechten.
Een van die stadjes waar we doorheen gaan viert dit jaar haar 1150ste
verjaardag, gesticht in 861.

Vlak voor Moehringen gaat de Donau deels ondergronds. Een van de
grootste ondergrondse riviercomplexen van Europa, twaalf kilometer
lang en nog nauwelijks in kaart gebracht. De Donau doet minimaal 60
uur over deze twaalf kilometer vanwege het complexe gangenstelsel.

In Tuttlingen drinken we koffie met Kuchen, bij twee echte Italianen.
Due capucchini. Prego signore. Curieuze zaak: behalve koffietent is
het ook kledingzaak voor mannen en vrouwen en in de kelder zit een erg
mooie vinoteca met goede Italiaanse wijnen.

Na Tuttlingen is het gedaan met de hoogvlakte. De Donau wurmt zich
slingerend door het witte Jura gesteente, door een nauwe kloof. Het is
er werkelijk wondermooi. Adembenemende uitzichten. We zijn zo ongeveer
sprakeloos. Af en toe komen we een medefietser tegen, verder is het er
zo rustig, prachtig. Aan beide zijden rijzen de rotsen hoog op. Geen
wonder dat de vogels hier zo vrolijk fluiten.

In Beuron, een dorp bestaande uit een oude abdij met een paar huizen,
kopen we broodjes en zelfgemaakte worst bij de slagerij. Een slagerij
zoals alle slagerijen zouden moeten zijn: een keuze aan met liefde
gemaakte worsten en ander vlees.

Onze lunch eten we op een bankje net boven Beuron. Uitzicht op het
dorpje, bloeiende fruitbomen en ons weggetje dat zich verder door de
kloof slingert.

Na Beuron slingert de Donau zich verder door de Schlucht. Het blijft
prachtig. Hier en daar een kanoverhuurder, wat families in kano’s.
Indrukwekkende burchten boven op de rots. Op het pad ligt iets, een
dode eekhoorn? Dichterbij lijkt het een hond, geen mens te zien in de
wijde omtrek. Als we bijna bij het beest zijn, staat het op en loopt
weg: een zonnende vos!

Pas in Inzigkofen verandert het landschap. De kloof eindigt, het wordt
weidser, de Donau is lieflijker. Vanaf Donaueschingen tot hier was het
zo rustig op de weggetjes die we reden. Natuurlijk wat wandelaars en
fietsers. Verder, behalve in de dorpen, bijna geen auto’s, hooguit
letterlijk een handvol en dat over een traject van 80 of 90 kilometer.

We dachten dat we vanaf Donaueschingen alleen maar naar beneden zouden
gaan tot Wenen. Dat valt tegen: vele en soms venijnige klimmetjes.
Over de hele dag bijna 600 hoogtemeters.

Sigmaringen heeft een enorme, indrukwekkende burcht. Het laatste stuk
van onze route vandaag gaat weer makkelijk.

We slapen in Mengen. Een plaats die helemaal niet zo leuk is. Beetje
arm en vervallen centrum. Ons hotel is een beetje vervallen
vakwerkhuis. We slapen in een kamer in de oude schuur achter het
hotel, boven onze fietsen in de garage. Ruime kamer en zowaar keurig
gerenoveerd van binnen.

Even de hoofdstraat op en neer gelopen op zoek naar een nieuw blik met
energiedrank-poeder. Zowaar snel gevonden in een sportzaak, missie
geslaagd.

We eten in het hotel, het restaurant is Michelin aanbevolen. We
twijfelen ietwat, niet wetend wat ons te wachten staat. Het eten
blijkt boven verwachting.
Voorgerecht:
Aspergeroomsoep waar je echt de verse asperges in proeft.
Huisgemaakte ravioli, ook niet te versmaden.
Als hoofdgerecht:
Kippenborst gevuld met gamzenlever in truffelsaus, daarbij
aardappeltjes met een heerlijk kruidig korstje.
Lam in saus van wilde knoflook met gekruide gnocchi. Je proeft echt de
wilde knoflook die we onderweg al zo vaak roken.
Als wijn Sylvaner.
Deze man weet wat lekker koken is!

Achter ons zit een echtpaar dat ons met het fietsboekje ziet. Zij zijn
van plan van Donaueschingen tot Ulm te fietsen, of van Ulm naar
Passau. Wij vertellen enthousiast over het traject vandaag. Als ze
horen dat we vandaag 110 km hebben gedaan, worden ze stiller. En als
ze horen dat we uit Amsterdam zijn komen fietsen, einddoel Wenen,
worden ze helemaal stil. Respect zeggen ze.

Het was vandaag een erg mooie dag. We zijn over de helft van onze
geplande kilometers, we hebben nu iets meer dan 1000 km afgelegd. Op
tijd naar bed want morgen hebben we een lange etappe voor de boeg.

6 mei 2011 Guenzburg

Het ontbijt was geweldig. Hausgemachte birgermuesli, hausgemachte
hausmacher, hausmarinierte zalm met roerei, het kon niet op. Goede
keuken!

Het is wederom een fraaie fietsdag. We boffen. Als het zo doorgaat,
kunnen we morgen fietsen in hemdsmouwen zonder mouwen.

Het eerste stuk gaat makkelijk met Nederlandse snelheden. Dan komt de
klad erin. Onverharde wegen, stijgen, dat drukt de snelheid.

Vandaag is een stuk minder spectaculair dan gisteren. Soms zelfs saai.
Fietsen over landweggetjes, rivierdijkjes en spoordijkjes.

Zonnepanelen zijn zwaar gesubsidieerd en daarom erg populair in
Duitsland. Stallen, huizen en soms halve dorpen zijn volgehangen.

Filterkoffie en rabarberkuchen op het terras in een gaststaette aan het
spoor. Zelf ophalen binnen want mevrouw heeft een zere arm. Meneer
vraagt belangstellend naar onze gekke fietsen in een onverstaanbaar
accent. Ons antwoord maakt niet uit want hij heeft zijn gehoorapparaat
wel in maar niet aan.

De stadjes worden steeds ouder. Griesingen is liefst 1251 jaar oud,
gesticht in het jaar 760.

Vlak voor Ehingen nemen we een shortcut die in het boekje staat. Na
het hoofdkantoor van Schlecker komen we op een onverhard pad. Dit
wordt knollenpad, knollenweiland en we moeten een stuk lopen.
Slingerend tussen de gele lijnzaadvelden vinden we een kiezelpad dat
ons op het rechte spoor brengt.

Lunch gekocht bij de Lidl tegenover Jokertje! casino in Muderkingen.
We verorberen de lunch op een bankje met uitzicht op een Donaumeertje.
Een paar verbaasd snaterende eenden vliegt weg.

In de oude stad van Ulm maken we ee korte stop. Maarten neemt geen
ijsje van zijn meisje. Zeer fraaie oude panden afgewisseld met strakke
moderne architectuur.

Het laatste stuk naar onze bestemming Guenzburg gaat makkelijk. Nog een
broodje tegen de hongerklop. Laatste 10 kilometer gaat over een
beroerd eindeloos pad door een saai bos vol met baerlauch.

Guenzburg is een fraai stadje. Ons hotel ligt aan het gezellige
marktplein boven in de stad. De oude stenen van het plein fietsen
beroerd. Aardig jong stel in het hotel. Prima kamer met schreibtisch
en haribo maar zonder zitje. Fiets, kleren en onszelf poetsen.

Rondje door het stadje. Leuk marktplein, gezellige straatjes, Guenzburg
doet een beetje Zuid-Europees aan.

In (of naast, in kweekvijvers) de Donau zwemmen palingen, karpers en
forellen. Maarten heeft trek in zo’n forel. Waar eet je die beter dan
bij… de Griek. Maarten krijgt een enorme forel van de grill. Hanneke
houdt het bij gyros, souvlaki en papardaki. Het is nog lekker genoeg
buiten om op het terras te eten.
7 mei 2011 Neuburg

Prima ontbijt in een lichte ruimte, huisgemaakte jams en fijn stevig
brood. Zoals vaker in oude dorpen verbazen we ons ook nu hoe het hotel
in elkaar zit. Naar onze kamer gaan we twee trappen op, hal door,
trappetje op, lange gang door, trappetje af, gangetje door en de hoek
om. Rara welke panden hebben ze aan elkaar geknoopt. Onze kamer kijkt
uit op een straatje met een kapper. We hebben dit buiten nagelopen en
onderzocht: mimimaal drie panden zijn verbonden, via de hogere etages.
Ingewikkeld.

Het is vandaag een warme dag. Begin van de ochtend een graad op 12-13,
maar dat wordt snel warmer. ’s Middags 22 graden. Wel regelmatig
straffe oostenwind tegen. Dat nemen we maar op de koop toe.

We beginnen over een bospad langs de Donau. Bij de kanovereniging
staat een grappig bord: pas op voor kanoërs zonder kop. We zien hier
voor het eerst hectometerborden langs de Donau. Hier bij Guensburg is
het nog 2560 km naar de Zwarte Zee. Iedere tweehonderd meter staat
zo’n bord. Als ze dat volhouden, ook borden aan de overkant, betekent
dat ruim 25000 borden. Wat een werk…

Overigens zagen we gisteren in Ulm de eerste roeivereniging aan de
Donau. Erg ver roeien konden ze niet want een paar kilometer
stroomafwaarts was alweer een stroomversnelling.

Na het bospad volgen wat landweggetjes en dan een lang stuk door
dorpjes en stadjes met vrij druk verkeer.

Koffiestop in Dillingen. Bij de segafredo Italiaan cappuccino met
apfel en schoko kuchen.

We hebben genoeg van al dat verkeer en nemen de detour langs de Donau oever.

In Donauwoerth willen we lunch kopen. Donauwoerth blijkt verder dan
gedacht. Er wordt geklopt: Hongerklop staat aan de deur. Net op tijd
rijden we Donauwoerth in. De Lidl blijkt (in de gps aangegeven) 1,5km
terug, te ver. Stad in op zoek naar eetbare zaken. Een omleiding
negeren we, wijs zo blijkt want de omleiding is vanwege een meimarkt.
Hanneke scoort een broodje maatjesharing (dat noemen ze Matje),
Maarten een broodje met dubbele Fraenkische worst. Verderop treffen we
een Netto supermarkt en halen daar ook nog wat eetbaars.

De tocht gaat verder. We vrezen eerst een traject langs een drukke
bundesstrasse maar dat valt mee. Het blijkt een mooie heuvelachtige
weg, deel van de ‘Romantische Strasse’.

Waar zouden we zijn zonder de gps. De donauroute is goed bewegwijzerd.
Toch is er hier en daar twijfel. Een blik op de gps en voort gaan we
weer.
Navigeren in een vreemde stad gaat ook probleemloos. Het marktplein in
Guenzburg? Zo gevonden.
Van Derk Thijs heb ik een gps-standaard op de roets, op maat gemaakt
voor de garmin 60csx. Nu heb ik, als eerder gemeld, de opvolger 62csx.
En die is natuurlijk net anders van vorm. Twee postbode-elastieken
boden uitkomst om de gps te bevestigen. Wel iedere week vervangen want
in de zon lubberen ze snel uit.
Alleen de leesbaarheid is een probleem. Het vorige model was wat dit
betreft onovertroffen. Vooral het eerste uur ’s ochtends is lastig. De
ogen zijn dan nog niet gewend aan het felle licht en de nog laag
staande zon schijnt dan precies in de ogen. Diverse kleuren voor de
sporen geprobeerd, zwart lijkt nu het beste te bevallen.

Langs de Donau-oever eten we nog een broodje en vertoeven we even in de zon.

Nu is het niet ver meer naar Neuburg, waar ons hotel voor de nacht is.

Nog een filosofietje. Veel geld geven we niet uit tijdens een
fietsvakantie. De meeste uitgaven zijn voor eten, drinken en slapen.
Benzine hebben we niet nodig. Vertier bieden het fietsen zelf en de
wisselende landschappen en steden.

In Neuburg vinden we ons hotel easy. Als Maarten naar binnen loopt,
probeert een Duitser, nog half zittend op zijn fiets en met een
afgepeigerde vrouw, eerder dan ik door de deur te gaan, de vlegel. Dat
lukt niet, haha. Hij blijkt geen reservering te hebben, wij wel.
Gelukkig voor hem is er nog 1 kamer.

Hij ziet onze fietsen en vraagt minachtend of het een beetje gaat op
onze fietsen. Hij lacht ons nog net niet uit. Ach ja, zeggen wij, we
komen uit Amsterdam op deze fietsen. Hij wordt al stiller. Hij durft
nog te vragen hoeveel kilometer wij vandaag hebben gefiets. Meer dan
honderd, antwoorden we. Hij is nu helemaal stil en druipt af.

Tijd om de altstad Neuburg te verkennen. Bijzonder fraai, zelfs
deftig. Indrukwekkend slot, stadsmuren en andere gebouwen. En wat zijn
de mensen hier deftig gekleed, soms in Beierse klederdracht. Er is van
alles cultureels te doen hier, theater, muziek, tentoonstelling van
Vlaamse meesters. In het deftige slot is een huwelijksfeest met zeer
deftig geklede gasten.

We eten op een knus terras tegenover het slot bij een bistro annex
vinoteca. Geen simpele gut buergerliche Kűche hier maar fantasievol
eten. Vooraf tomaten met mozarella. Dan filet met gorgonzolasus en
tagliatella. En een gekruid pannenkoekje gevuld met asperges,
afgebakken met kaas en spek. Toe aardbeien met room. Wijn: witte
Bachus en spaetburgunder, beide uit Franken.

Gek dat eten hier zo goedkoop is. Drankjes zijn eigenlijk uit
verhouding geprijsd.

8 mei 2011 Regensburg

Vanochtend een uitgebreid heerlijk ontbijt. Drie dametjes bleven
vragen of we nog iets wilden drinken.

Bij het wegfietsen een laatste blik op het slot en de stadsmuren van Neuburg.

Al vrij snel zijn we in Ingolstadt. Helaas zien we niets, helemaal
niets van de Audi fabrieken.

Even een eind doortrappen totdat we in Vohburg zijn. Op een kerkplein
stoppen voor koffie. De kerk gaat net uit. Het plein staat vol met
netjes geklede kerkgangers. Mannen in Bayers tenue, lederhosen.
Vrouwen in klederdracht met push ups tot onder de kin. Gezinnen zitten
al om elf uur aan de pizza met halve liters bier. Geen kuchen te
verkrijgen bij de chagrijnige bediening, daarom maar een energiereep
bij de cappuccino.

We besluiten weer een flink eind door te gaan totdat we in Weltenburg
zijn. De Donau perst zich hier door een nauwe kloof. Aangeraden wordt
dit stuk met de boot te doen. Het alternatief is drukke wegen met
vervelende klimmen. Wij kiezen de boot.

Tja, het is moederdag. Alle Duitsers zijn erop uit met moeders. Niets
leukers dan zo’n boottochtje. Honderden mensen hebben zich verzameld
in de Biergarten voor bier en worst. Wij hebben ook honger en dorst
maar willen ook de boot niet missen. Brood uit het vuistje dan maar
dat we met een vooruitziende blik gister al hadden aangeschaft.
Apfelschorle om mee te nemen kan niet in de Biergarten. Strakskopen we
dit ip de boot.

Als de boot komt, gaan er honderden mensen vanaf. Honderden mensen
gaan er ook op, allemaal lopend behalve vijf fietsers (waaronder wij).
Fietsers mogen eerst en we bemachtigen een zitplek op het bovendek op
de voorste rij.

Het boottochtje gaat door een indrukwekkende kloof en duurt 20
minuten. Inclusief wachten, boorden en ontschepen zijn we toch meer
dan anderhalf uur kwijt.

Het is nu niet ver meer naar Regensburg, nog een kilometer of veertig.
Hoe dichter we de stad naderen, hoe drukker het wordt met recreerende
Duitsers. Barbeques, vissers, wandelaars, fietsers. De laatste 20
kilometer gaat over een onverhard pad langs de Donau. Mooi maar vol
met mensen.

Het naderen van sommige steden is saai, lelijk of vreselijk omdat je
je door industrie moet worstelen. Regensburg daarentegen is uitermate
prettig om naar toe te fietsen langs de Donau, althans komend vanaf de
westzijde. Je hebt nauwelijks of niet door dat je langs de voorsteden
fietst. Ineens zie je na een bocht de altstadt en voordat je het weet
ben je middenin het centrum. Sowieso een voordeel van steden aan
rivieren: vroeger bouwde men deze natuurlijk pal aan het water dus de
oude stad is altijd aan het water.

We zitten in een mooi hotel honderd meter van de rivier. Ook de
fietsen hebben mooie stalling voor de nacht, in een opslagruimte
geleund tegen een oude groene sofa.

Snel douchen en omkleden en de stad in. De hele dag al is het fraai
weer. Terrasjes zitten vol, mensen slenteren met ijsjes die je
ongeveer op elke hoek kan kopen. Ditmaal krijgt Maarten wel een ijsje
van zijn meisje. Op een kerkpleintje met een jazz pingelende pianist
nemen we nog een aardbeienshake.

Erg gezellige en schone binnenstad. Wederom prachtige gebouwen met
soms fraai beschilderde gevels, dat zijn we inmiddels gewend. Vele
pleintjes, kerken, steegjes. De altstadt staat op de Unesco
werelderfgoedlijst. Regensburg heet wel ‘de noordelijkste stad van
Italië’, vanwege de vele ijssalons? Wij vinden de stad toch erg Duits.

We eten in Restaurant Orphee, franse bistro stijl. Gezellig zitten in
de tuinkamer. Fijn frans eten, salade vooraf met onder andere
gepaneerde courgette inclusief bloem. Hanneke neemt een drieluik van
vis, Maarten een echte parijzer entrecôte. Om alvast aan Oostenrijk te
wennen, drinken we erbij een Gruener Veltliner en een rode Oibelos.
Groot minpunt: het restaurant laat twee straatmuziekanten binnen die
veel te hard steeds hetzelfde spelen alsof ze een kras op de plaat
hadden.

9 mei 2011 Vilshofen

Ook onze roetsen hebben afgelopen nacht heerlijk geslapen. Temidden
van wat zakenlui in pak genieten wij in ons fietstenue van het
uitgebreide ontbijt. Als gewoonlijk lopen we nog even door de route
vandaag. Ziet er makkelijk, rechttoe rechtaan uit. Misschien kunnen we
in plaats van de geplande 120 km wat extra roetsen zodat we vanavond
in Passau overnachten. Passau moet de moeite waard zijn.

In de steeg naast ons hotel staat een straffe wind. Die gaan we nog
veel meemaken vandaag.

Regensburg is het meest noordelijke punt van de Donau. We hebben de
stad en achtersteden nog nauwelijks achter ons en daar loopt een kudde
schapen met herder onder aan de dijk. We stoppen voor een foto. Een
lammetje komt nieuwsgierig snuffelen aan de roets.

De wind is hard en pal tegen. Golven en schuimkoppen op de Donau.
Windkracht vier of vijf. En wij beuken, alsmaar doorbeuken om
kilometers te maken. Hard gaat het niet, ook al zijn we nog fris.

Bij Bach ad Donau is (eindelijk) wat wijnbouw. Een enthousiasteling
heeft een wijnroute uitgezet. Vier mannetjes en vrouwtjes zwalken over
fietspad. Nu al, ’s ochtends om tien uur, te veel wijn op? Of hebben
ze last van de wind?

Wij beuken voort tegen de wind. Ineens alarmfase 1: FIS. Ofwel, het
fiets inhaal syndroom. Als een fietser ons wil inhalen, hebben we de
neiging (veel) harder te gaan. En als iemand voor ons fietst, willen
we deze voorbij. In dit geval zien we in onze achteruitkijkspiegel een
racefietser ons naderen. Wij gaan steeds harder, ondanks de wind. De
racer heeft zichtbaar moeite ons bij te halen. Als hij vlak achter ons
is, en wij intussen beduidend harder gaan, haakt of slaat hij af. Hij
had natuurlijk geen bepakking dus dat fietst lekker licht.

Na twee uur tegen de wind geploegd te hebben, is het tijd voor koffie
en kuchen. In een klein dorpje zet een mevrouw net alle stoelen buiten
klaar. Het noemt zich gasthof maar lijkt meer op een woonhuis met
teveel stoelen in de voortuin. Haar cappuccinno en himbeer- en
perzik-kwark-kuchen is prima.

Nog veel kilometers te doen. Door gaan we, nog altijd die wind. Het
lijkt Nederland wel. In Bogen kopen we een zelfbouw-lunch. We eten de
lunch tien kilometer verderop op een bankje met uitzicht op de Donau.

De wegen zijn goed vandaag. Weinig onverhard en wat onverhard is, is
goed te beroetsen. Een heel verschil met gisteren toen we zeer veel
onverharde wegen hadden. Sommige wegen waren zo slecht dat zelfs
Julius Caesar het schaamrood op zijn kaken zou krijgen als dat in zijn
keizersrijk was. En ons fietsboekje maar beweren dat de wegen
grossteils asphaltiert zijn.

Na de lunch stug doorzetten. Passau zit er niet in vandaag. Om daar
laat en vermoeid aan te komen, heeft weinig zin.

Sowieso is het de vraag hoe je reist. Wij kamperen niet. Scheelt
bagage, en dat is zeker in de heuvels prettig. We hebben niet voor
niets van die mooie lichte carbon roetsen. Dan de vraag, ga je op de
bonne voie en zie je wel waar het schip strandt of plan je alle
overnachtingen van te voren. Wij kiezen voor het laatste. Zo hebben we
geen problemen om een overnachting te vinden en hoeven we niet
vermoeid nog eens 10 of 20 naar een volgend dorp te fietsen. En we
zorgen dat er ook een eetadres in de buurt is. Overnachten bij de boer
is leuk, maar waar eet je dan. Afijn, ieder z’n eigen ding. Wij doen
het zo al jaren en dat bevalt uitstekend.

Ineens, KNAP, Maarten’s aandrijfkabel breekt. De eerste van de carbon.
Na 2687 odo kilometers, niet slecht gezien al het geforens in alle
weersomstandigheden en deze reis. Kabel is snel verwisseld en we
ontdekken nog een noviteit: bij de snek zit de knoop nu ahw in de snek
ipv een beetje in de weg. Omdat het achterwiel er toch afgaat, ook het
schakelpalletje vastgedraaid, dat zat wat los. Wiel terug, kabel
oprollen, elastiek erop en gaan. Nog wel even een remcheck: heel
handig die schijfremmen. V-brakes moest je eigenlijk altijd opnieuw
stellen en deze schijfremmen blijven gewoon goed zitten.

Het laatste stuk wordt landschappelijk weer zeer fraai. Groene heuvels
tot bijna aan de Donau. We fietsen over een kronkelig fietspad.

In het zicht van de haven worden we allebei geveld door hongerklop.
Gelukkig hebben we nog een broodje dat we eten. In Vilshoven is het
hotel snel gevonden. Roets, kleding en onszelf poetsen. Het hotel, een
voormalig tolhuis, ziet er mooi uit. Zeer ruime lichte kamer. We eten
hier, keuze uit duitse en aziatische keuken. Voor Hanneke een
springroll en een gewokt haantje. Maarten heeft een lemongrass soep en
dan een tonijnsteak in curry kokos saus. Niet slecht maar geen
hoogstandjes.

Wijn: Voor Maarten een muskaat uit de Steiermark. Voor Hanneke een
italiaanse Pecorino.

Nog maar drie dagen roetsen en dan hopen we in Wenen aan te komen.
Morgen begint het laatste deel van onze reis. Morgen Linz, overmorgen
Melk en donderdag slapen we in Wenen.