Theo Homan’s verslag van de 1200 km lowlands
Het Bloed kruipt…

Na PBP2007 geloofde ik het wel, dat wil ik mijn volgers en vooral Richard niet nog een keer aandoen. Maar de meesten weten wel dat ik inmiddels genezen ben verklaard (LEL 2009) en dit jaar werd op wat uitgebreide schaal de Lowlands1200 vanuit Zwolle georganiseerd. Dit is een groot rondje Nederland met een klein uitstapje naar Belgie en Duitsland. Totaal slechts 1000 hoogtemeters, ideaal dus voor de roeifiets.

De start was dinsdagavond 13 juli om 20.00 uur en over de eerste nacht is altijd weinig te vertellen. Behalve dat er flink wordt doorgereden, iedereen er zin in heeft, stoere verhalen worden verteld, 23 internetpagina’s van weersvoorspellingen worden besproken, en iedereen nog fris en vrolijk is. Voordat je het weet ben je via de Afsluitdijk in Maasdijk. Dan volgt de eerste beproeving, het ontbijt naar binnen zien te werken, meestal een behoorlijke klus. Maar hier, hier hadden ze vlaflip, wie kent het nog? Eerst vla, dan yoghurt, dan limonadesiroop en dat alles afgedekt met een flinke berg slagroom. En lekker dat het was!……..mmmmm.

De woensdag was gepland om van Maasdijk naar Maastricht te rijden door het Brabantse land. Dat het leven hier goed is begrijp ik nu wel want ze hebben echt geen tijd om voor fatsoenlijke fietspaden te zorgen. En dan al die dorpjes die we moeten doorkruizen, allemaal klinkers, gaten en kuilen en richeltjes. Ik denk dat ze het woord wasbord hier hebben uitgevonden, wat een drama. Inmiddels werd het warmer en warmer en sijpelde de berichten door dat er noodweer vanuit Frankrijk onze kant opkwam. De controle in Valkenswaard werd kort gehouden, misschien konden we Maastricht bereiken, hier wachtte ons een goede maaltijd en wat rust, dachten we………

In Belgie verdwaalden we langs het kanaal, en na wat rondrijden werd met de groep besloten om via de GPS de korstte route te volgen. Het tempo ging omhoog maar hoe sneller we gingen rijden des te donkerder werd het, precies waar we heen moesten. Toen het begon te waaien zijn we snel een kroeg ingedoken en 10 seconden later barstte de hel los, ach, zo vaak zie je toch niet horizontale regen? Na een klein uur vertrokken we voor de laatste 10 kilometer naar Maastricht en toen werd de werkelijke schade duidelijk. Fietspaden vol takken, omgewaaide bomen en de brandweer die ons de weg versperde omdat er een gevel van een boom bevrijd moest worden. Op het controlepunt wachtte ons een verrassing, geen maaltijden beschikbaar want er was een boom op het restaurant gevallen en deels door het dak gekomen. Brandweer, politie en nieuwsploegen waren aanwezig maar die hadden geen aandacht voor ons.

Samen met een andere ligfietser hebben we in de stad wat pasta verorberd en zijn verder gegaan, de tweede nacht. Het is mij nog nooit gelukt een tweede nacht wakker te blijven maar nu was ik vol vertrouwen en voelde me goed. Totdat we de eerste takken van het fietspad hadden gehaald, wat een ravage. Maar Derk heeft er verkoopargument bij : je kunt met de roets over halve bomen rijden en hij blijft heel, in tegenstelling tot de berijder, maar een kniesoor die daar op let. Opeens zag ik in de sloot naast de weg een bloemkool op zijn kop liggen, dat kon natuurlijk niet want ik was fit en had nog geen waanbeelden. Gelukkig klopte dat want het was een knoert van een afgeknapte boom die daar was beland. Pas ver in Duitsland werd het beter en daar kwam het tempo weer terug en werden de volgende twee stempels gehaald. Wel een paar kleine slaapdipjes gehad maar die werden weggewerkt met cola en druivensuiker.

Voor je het weet ben je ’s morgens in Hengelo en dan is het nog maar een klein stukje naar Zwolle. De wind was inmiddels toegenomen tot een goede 5 en we hadden hem meest schuin tegen, dan is het lekker als je samen bent. De Holterberg werd fluitend genomen en na de controle gingen we door voor de laatste lus via Groningen en Leeuwarden. Nog maar een stukje…….. In Groningen heb ik weer eens van een BigMac mogen genieten, meestal lukt dat niet maar nu smaakte die uitstekend. Naar de laatste controle hadden we nog een vervelende wind tegen maar deze werd steeds minder, tot bijna windstil. Het werd kouder, mistflarden verschenen en ons tempo ging omhoog. We vlogen naar de finish en na precies 53 uur stond daar Annemieke, mijn vrouw, mijn steun en toeverlaat………….Richard te omhelzen. Die was net binnengekomen en was klaar voor de laatste lus. Overigens was Richard op de fiets gekomen en ging ook weer op de fiets naar huis………… Misschien moet ik dat maar eens tot doel stellen, maar eerst volgend jaar, PBP2011.

Als laatste een dank voor de organisatie, de volgers en supporters, Derk en natuurlijk Perry voor 53 uur samenzijn.