Als ik op mijn fiets spring om zomaar een rondje te rijden heb ik last van een knagend schuldgevoel, ja zelfs soms wroeging…..Gevoel wat beklemmend werkt…..,steeds zwaarder drukt het op mij, hoe verder ik verwijder raak. De spieren verkrampen, de mentale veerkracht kracht breekt….;mijn motivatie verdampt. ‘Zelf lekker een beetje te gaan fietsen, terwijl ik thuis nog zoveel moet presteren, nog zoveel te doen nog veel te geven!’ Het fietst niet lekker met deze bagage, deze loden last. Heb allemaal ‘beren’ op de weg. Ik fiets daarom geen toertjes voor het plezier.

Toch ben ik veel op de weg te vinden met mijn roeifiets….. Hoe fiks ik dat?
Ten eerste ben ik zeeeer gelukkig dat mijn betaalde baan ver verwijderd is van mijn woonplaats. Naar mijn werk moet gewoon of ik wil of niet. En dat ik dat per fiets doe is alom goed bevonden en daarom is dit een fietstochtje zonder donkere wolken aan de horizon. Een woon-werk afstand die ik daarbij stiekem nog wel eens verleng om maar langer onderweg te kunnen zijn. Werk gewoon onbetaald ‘over’ op de fiets, daar maak ik geen enkel punt van.
Verder ben ik veel onderweg om te werken als fietskoerier van ons gezin. Ben nooit te beroerd om iets op te halen in Verweggistan, wat te brengen naar waar men maar wil.

Dus komt u mij tegen denk dan niet; ‘heeft deze dolende fietsende persoon niets beter te doen’ ‘Neen! ‘Deze jongen is bezig met een missie met een ‘doel’. Ben van huis en haard weggegaan om de wereld te doorkruisen en daarna terug te keren – na een volbrachte taak – in de moederschoot, aankomende op de thuisbasis bij mijn vrouw en kinderen.
Maar dan wel met een goed gevoel en bevrijdt van alle last op mijn schouders. Vol met nieuwe inspiratie, ‘om U naar gelieve te kunnen dienen’.

Richard Bruijn