juni 2006

De MP3-speler begaf het jongstleden maandagochtend, geen opzwepende muziek om me tussen de oren te vullen tijdens de fietstocht.Tijd over voor overpeinzingen, bijvoorbeeld over mijn arbeidsethos.
Heen en weer, thuis of aan het werk zijn, een afscheids- of een welkomszoen gegeven aan “vrouw” en “kinderen”, waar leidt dit arbeidsleven mij naar toe, wat levert het op?

Carrière…!? Nou nee bedankt, na een tijdje een leidinggevende functie te hebben vervuld, onstond algauw (op de Fiets) een grote angst dat deze baan mijn ‘leven’ zou worden, die mij geheel en met hart en ziel doet inlijven door de organisatie.
Laat mij maar gewoon op de directe werkvloer scharrelen tussen de als maar verjongende collegaatjes, die ik niet hoef te managen. Dan maar minder aanzien en onderbetaald worden voor wat ik doe en kan. Op mijn werk blijf ik gewoon mijn “ding” doen, wars van alle protocollen en afspraken die in de loop van de jaren zijn gemaakt.
Ook voor het geld hoef ik niet het hele jaar fulltime door wind en weer te forensen, mijn wederhelft verdient genoeg om te kunnen overleven. Ze moet alleen wat meer uren maken. Heeft ze vast wel voor “het gezin” over. Zou ik mooi thuis de huisman kunnen spelen.
En waarom niet lekker stressen in de auto, scheelt toch al gauw de helft van de reisminuten. Tijd en energie over houden om de extra vrije tijd nog zinvoller te besteden.
Dichter bij het werk wonen? Mij niet gezien! Hou sommige dingen graag op gepaste afstand.

Er is iets dat toch zodanig motiveert, dat ik het elke dag opbreng, om ’s ochtends om vijf uur uit mijn bed te rollen. Na een stapel boterhammen en een sterke bak koffie, op de fiets te stappen om dan even voor half acht, fris en vrolijk present te zijn op het werk. En ’s middags thuisgekomen, helemaal los van de dagelijkse job.

Blijf liever de vrijbuiter die werkt om te kunnen Roeifietsen. Elke dag maar weer, heen en weer.

Richard Bruijn