Een verslag van de 24 uurs op het plateau d Albion in de Provence

Wat is de 24 uurs van Albion?
In augustus van het afgelopen jaar hebben Dennis Vermeij en ik als roeifietsteam meegedaan aan een 24 uurs wedstrijd in de Provence bij het dorpje Saint-Christol op het plateau d Albion.
De wedstrijd werd georganiseerd door de AFB, de Franse ligfietsvereniging, samen met het vreemdelingenlegioen. De wedstrijd vond ook plaats op het terrein van het vreemdelingenlegioen, met gebruikmaking van alle accommodaties van de kazerne.
Het parcours bestond uit een behoorlijk bochtig traject van 5,4 km met hier en daar korte pittige hellingen met een stijgingspercentage van ca. 8%. Er was een grasveld waarop we ons tentje konden opzetten en we konden gebruikmaken van het sanitair en de EHBO-voorziening van de kazerne. Gerard Arends was ingeschakeld als tijdwaarnemer en verantwoordelijk voor de transponders van alle deelnemers .

De voorbereiding
Ik had mezelf degelijk voorbereid op dit evenement. Getraind om langdurig in eenzelfde tempo te kunnen roetsen. Samen met Cor Zwaag trainingsrondjes door de kop van Noord-Holland. En met Pinksteren had ik in Zuid-Limburg de Vaalserberg en enkele andere Dutch Mountains in de buurt van Epen te grazen genomen. Voorafgaand aan het evenement in Frankrijk de tour du Luberon gereden met een paar vrienden (ook een aanrader).
Dennis en ik hadden afgesproken om als team te gaan rijden, afwisselend in blokken van 2 uur met een nachtelijk blok van 4 uur om wat extra slaap te kunnen pakken.
Een roeifiets heet in het Frans velorameur. Dus wij waren daar bekend als equipe Velo-Rameurs. En op den duur werden we redelijk bedreven in het uitleggen van de werking van de roeifiets in het Frans, wat ook al een kunst is.
De avond vantevoren had ik op de plaatselijke camping-municipal van Saint-Christol al kennisgemaakt met enkele andere deelnemers en hun ligfiets.

De race begint
Bij aankomst op de kazerne op zaterdagmorgen wordt het me duidelijk dat dit een pittig weekend gaat worden. S morgens om 10 uur stijgt de temperatuur al naar tropische waarden en de zon schijnt dan als een hete bal boven de Mont Ventoux. Dennis is nog onderweg om van Buis-les-Baronnies naar de kazerne te komen. Ongeveer een half uur later dan de bedoeling is ga ik van start samen met de hele meute van ligfietsers: 45 individuele fietsers, 1 persoon op een step en 16 teams van 2 á 3 personen. Bij de eerste ronde merk ik gelijk al een euforisch enthousiasme. Ha lekker een lange tijd roetsen! Lijf en leden ingesmeerd met zonnebrand en bidons vol met vloeistoffen. O die hellingen vallen me nog wel mee! denk ik. Toen nog wel. Is dit overmoed?
Ik heb er gelijk al lekker de sokken in, ca 32 km/uur, eigenlijk net iets te hard voor wat mijn plan is. Ik wil al graag achter voorliggende deelnemers aan. En we zijn nog maar net begonnen. Er doet ook een Fransman mee met een Quest, maar die komt op dit circuit met al die bochten en hellingen niet zo goed uit de voeten. Dit geeft me moraal om die te kunnen lappen. Iets wat ik op de afsluitdijk met mijn roeifiets normaliter niet voor mekaar krijg. De eerste paar blokken van twee uur zijn als een droom. Het gemak en het plezier van het roetsen, een goed getraind lichaam en de prachtige locatie met zijn kolossale Mont Ventoux in de verte. En de aanmoedigingen van het publiek: Allez Allez Ingmar! Allez velorameur!

Pasta Bolognese in actie
Dennis had me al verteld dat het langdurig roetsen niet echt het grootste probleem zou zijn. Het eten tussendoor en onderweg, dat is echt het grote dilemma bij zo n ultralange wedstrijd. De sportdrank komt je op een gegeven moment je neus uit, en toch moet je jezelf dwingen om te blijven drinken. Tussen de blokken laat ik mezelf verleiden om iets teveel te eten van de overheerlijke pasta bolognese die Marieke, mijn steun en geliefde, gemaakt heeft. Het gevolg is dat ik daarna op roets last heb van een niet te stoppen symfonie van boeren en scheten.
.
Mentale mist
Bij het vallen van de avond markeren de soldaten van het vreemdelingenlegioen het circuit met lichtgevende staafjes, de fietsverlichtingen gaan aan en de zon maakte plaats voor de maan en vervolgens de mooiste sterrenhemel van de Provence. Mijn tempo is danig gezakt naar 26-27 km per uur. De arm- en beenspieren beginnen al ietwat te protesteren bij het bestijgen van iedere helling. Het wordt koud, want het plateau bevindt zich op een hoogte van 1000-1200 meter .De lange broeken en handschoenen komen te voorschijn, en dat is ook echt nodig! Er ontstaat een hele andere sfeer. Je fietst in het donker meer op jezelf. Door de nachtelijke kou moet je wat vaker even stoppen voor een pipi-pauze, een sanitaire stop. Roetsen door de nacht met de Mont Ventoux die over ons waakt.. Wie had dat kunnen dromen. Het is toch wel moeilijker om door te blijven gaan in het tempo waarmee ik begonnen ben. In de verte hoor ik het gekraak van 2 carbonfietsen die op elkaar knallen. Ik besluit om maar een extra pauze in te lassen; iets eten, iets drinken, een warme douche. Ik snak naar een warme douche. Mijn vingers zijn te verstijfd om mijn veters los te kunnen krijgen. Daarna weer opstappen, gewoon doorgaan. Als ik ga denken dat ik nog 4 uur door moet voor de volgende wisseling wordt het een moeilijk gedoe.
Niet doen dus!
Denk aan muziek, veel muziek!
Het requiem van Mozart!.
Confutatis Maledictis flammis acribus addictis
En doorgaan!
Wat kan een mens toch veel!

De ochtendzon tegemoet!
En gelukkig, Dennis neemt het weer van me over. Ik put moed uit zijn droge vorm van humor en zijn stoïcijnse blik van het gaat wel lekker hoor!

Weer even douchen en daarna met warme brinta in de buik mijn slaapzak in. Tot een uur of 4 in de ochtend. Weer klaarstaan op het wisselpunt. Transponder overzetten. En vervolgens de opkomende zon tegemoet.
Erg veel snelheid zit er bij mij niet meer in. Ik probeer het niet koud te hebben maar dat lukt niet erg goed, het is wel degelijk nog steeds koud. Met lange broek en windstopper aan. De zon komt op en verdrijft de ochtenddamp van het plateau.
Tegen 10 uur wordt het wel weer tijd om overtollige kleding uit te trekken, de zonnebril op de neus en de zonnebrandcrème weer in de nek. Ik roets de laatste ronde in en geef van enthousiasme nog wat extra power aan mijn roetsstuur. Door concentratieverlies stamp ik nog even door een kuil heen, naar wat later bleek een stootlek oplevert. Nog 1 bocht door en ik zie Marieke zwaaien bij de finishlijn en Dennis al klaarstaan voor zijn ronde.
En plotseling… schuif ik over het asfalt. Omstanders helpen me overeind. En ik sta opeens een beetje verbouwereerd naast de baan. En ik sjok een beetje suffig naar de EHBO met een flinke schaafwond op mijn linkerbil. Het voelt een beetje oenig om op deze niet gangbare manier van mijn fiets te stappen. Beplakt met pleisters en steriele gaasjes kom ik een uur later terug bij het raceparcours en zie ik nog net de laatste meters van Dennis.
Yes! 24 uur roeifietsen!
Een avontuurlijke uitdaging van 2 roeifietsers in de afgelopen zomer.
Met als resultaat de 8ste plaats in het klassement van de teams met 117 rondes, in totaal 632 km.
Wat is het leven mooi!