22 april 2011 Rijn Donau reis

Het is D-day -2. Over twee dagen is het zover. Heel Nederland zit aan het paasontbijt met eitjes en lamsboter. Wij niet. Wij hebben boter op ons hoofd want we zijn dan onderweg naar Wenen. Bijna 2000 kilometer op de roeifiets. Heerlijk langs de Rijn. Ligt die boot nog steeds te zinken bij de Lorelei? Belangrijker is de kwaliteit van de wijn onderweg.

Dan een tussenstop in Germersheim waar wij namens Derk Thys op de beurs staan voor bijzondere fietsen, zie www.spezialradmesse.de.

Vervolgens een paar zware etappes door het Zwarte Woud. Hoe zwaar weet Hanneke nog niet :-). We hopen in Donaueschingen te komen, even ten oosten van Freiburg. Heel vreemd, in Donaueschingen ontspringt de Donau, de 1-na-langste rivier van Europa die naar de Zwarte Zee stroomt. En aan de andere kant van de bergtoppen van het Zwarte Woud stromen alle stroompjes richting Rijn, richting Noordzee.

Vanaf Donaueschingen gaat het weer bergafwaarts richting Wenen. Toerend langs de schone blauwe Donau, veel Oostenrijkse wijngebieden onderweg. Misschien vinden Hans & Roely het in Wenen erg leuk en blijven ze een paar dagen langer zodat we elkaar daar kunnen treffen.

Een plaatje van onze te volgen route is bijgesloten. Met de rowing bike: Made to Run.
24 april 2011 Tolkamer

Vandaag is het zover. Het begin van onze lange fietstocht naar Wenen.
Te vroeg opgestaan om om 9:00 uur te kunnen vertrekken. Geen
paasontbijt voor ons maar yoghurt musli aardbeien en peer.

Het eerste deel van de tocht is bekend terrein. Al snel laten we het
groene hart achter ons. Breukelen, stukje Vecht, hollandse waterlinie
met fort Gagel. Utrechtse heuvelrug. Wat verandert het landschap toch
snel in ons kleine landje.

In Maarsbergen krijgen we koffiedorst. Een restaurant is nog dicht,
alleen de lokale snackbar is open. Een verlopen chinees echtpaar
frituurt hangfriet. De koffie zal ook wel verlopen zijn, dus we
besluiten verder te gaan. In deze contreien lijken op paasmorgen
alleen de kerken open te zijn. In Veenendaal en Ede zien we alleen
verlaten bedrijfsterreinen. Fietst wel lekker door.

Dan is het 13:00 uur en we besluiten ten oosten van Ede in het bos
onze meegebrachte lunch op te knagen. Geen koffie.

Met een gevulde buik fietst het weer fijn. Na deze zuidrand van de
Veluwe komen we in het rivierengebied. Weer een ander landschap.
Weilanden vol gele paarden- en boterbloemen. Fluitekruid, bloesem in
de bomen. Wat een prachtige dag.
Elk voordeel heb z’n nadeel: de hele dag tegenwind en veel kriebelend
stuifmeel in de lucht.

De voetveer bij Driel genomen. Dan volgens de kaart dwars door
zuid-Arnhem, mijn geboorteplaats. Dit blijkt een soort fietssnelweg te
zijn over de zomerdijk hoog boven de woonwijken.

In Huissen slingeren we onverwacht aan bij Hanneke’s neef Michiel (van
Tomatie) en zijn vrouw Annemarie. We krijgen veel thee, water, koekjes
paaseieren en chips. Alles aanvaarden we in dankbaarheid. Het is
heerlijk rustig in hun tuin, de minikids slapen ;-).

Het laatste traject naar Tolkamer gaat weer als een speer, grotendeels
over zomer- en winterdijken, prachtig. Het laatste stuk langs de Rijn
die hier Waal heet. Rare jongens die Nederlanders. De Zwitsers en
Duitsers noemen de Rijn ruim duizend kilometer keurig Rijn. Wij menen
diezelfde watermassa Waal, Merwede, Nieuwe Waterweg en weet niet wat
te noemen. En dan hebben wij voorts de Nederrijn, Kromme Rijn, Oude
Rijn. Arme vissen op weg naar de Noordzee zonder tomtom.

Met eelt op de rechterduim arriveren we netjes om vijf uur in
Tolkamer. We slapen bij Toine, uitzicht op de machtige Rijn met veel
vrachtverkeer.
Vanavond eten we ook bij Toine, de wereldkampioen meesterkok. Hij
bereidt 25(!) gangen. Gelukkig hebben we honger na 120 km. Een paar
hoogtepunten:
Gepocheerd eitje met pata negra en room
Steak tartare met hollandaise van augurkjes
Nasischijf van kreeft met yuzu mayonaise
Gegrilde lamstong met auberginekaviaar
Frietje zoervleis op z’n limburgs
Bread and butterpuding
Chocoladetaartje met tonkabonenijs

25 april 2011 Dusseldorf

Vandaag is het net als gister een wonderschone dag. Zon, blauwe lucht,
graadje of 25.

Gisteravond gingen we laat naar bed. 25 – overheerlijke – gangen doe
je niet zomaar. Laat in bed. In de zuidkamer bleef het bloedheet. Kort
en slecht geslapen.

Gelukkig zijn er meer tegenslagen:
– Soms vrij harde oosten- ofwel tegenwind. Dit drukt de gemiddelde
snelheid behoorlijk.
– De droge lucht en wolken stofmeel irriteren op ogen en keel.
– De wegen zijn vaak slecht of onverhard. Sinds de Anschluss hebben
die arme Duitsers geen geld meer om hun wegennet fatsoenlijk te
onderhouden.
– De route loopt regelmatig dood bij een Kieswerk of eindigt in een
weiland. We moeten dan terug en een alternatief zoeken.
– Een fietspad langs een provinciale weg eindigt plots in het niets.
Paasvierende Duitsers razen op motoren en in auto’s met minimaal 120
km/uur voorbij. Door de berm lopen tot we over een greppel ineens ons
spoor zien.
Al deze zaken vertragen en zorgen ervoor dat we toch de hele dag doen
over een lousy 124 km. Afijn, dat houdt ons lekker bezig.

Net als ‘de vorige keer’… De vorige keer is drie jaar geleden. Dat
was onze eerste lange roetstocht langs Aare en Rijn. Een deel van de
rijnroute doen we nu weer, zei het in omgekeerde richting. En soms
doen we nu een stuk langs de andere oever.

De vorige keer stopten we ’s middags in Xanten om op het gezellige
marktplein een enorme coupe aardbeien te nuttigen. Dat soort fijne
dingen hebben we nu onthouden. Nu is het in Xanten koffietijd, met een
Waffel met aardbeien. Heerlijk.

De lunch doen we ergens langs een dijkje.

Dan komen we in het Ruhrgebied. Verbazingwekkend. Het ene moment grote
binnenhavens, bergen met steenkool, zware industrie, fabrieken van
Dextro en Thyssen-krupps. Een ander moment ineens rust, groen,
weilanden en suffe parkjes met grindpaden.

Vlak voor Duesseldorf moeten we de Rijn over met een veer. Een fietsend
echtpaar vraagt de weg maar ik versta eerst Pferd. Pferd? I fok
horses, jawohl. Totdat ik het begrijp: Faehr. Follow the leader. GPS
rules the world, ohne Tomtom macht man nichts.

Aan de overkant van het veer is het een gezellige paasdrukte,
Biergarten, kinderspeeltjes. De wijk Kaiserswerth van Duesseldorf is
ook gezellig. Straten met afgesleten kinderkopjes, oude huizen in
koloniale of rococostijl.

De aankomst op ons slaapadres is erg plezierig. Maura ontvangt ons
zeer hartelijk. Wat een mooi huis en tuin aan de rand van Dusseldorf.
Een klein paradijs. Ze staat erop om me diverse kamers te laten zien
en ik mag kiezen. Terwijl wij de boegspriet opnieuw invetten en de
roets poetsen, brengt ze ons sinaasappelsap en koekjes.

Avondeten buiten op de Marktplatz. Hollaendische Spargel en pasta voor
de koolhydraten. Kurkdroge Riesling en Blauburgunder.

Vanavond op tijd naar bed. Lekker slapen en morgen fris uit de veren.
26 april 2011 Bad Godesberg (Bonn)

Zon, beetje bewolkt, 22 graden. Niet zo warm als gister, fijn fietsweer.

Ontbijt werd geserveerd door een oostblokvrouwtje. Ajur?
Huh…
Ajur? Aj?
O eier. Ja bitte.
Wie?
Wie? Gebacken.
Huh?
Gebacken.
? Spiegel?
O spiegelei, ja doe maar. Ja spiegel. Aber mein spiegel kaput und
lange gebacken.
? Huh?
Tja laat maar. Dan maar een druipdooier. Dan horen we klopgeluiden in
de keuken. Een spiegelei eerst kloppen?? Ze komt aanlopen met roerei,
ok dan, ei is ei. De rest van het ontbijt is buffetvorm dus zelf
pakken dus geen misverstanden. Yoghurt met fruit en musli, broodjes.
Ons gebruikelijke dubbelontbijt. In de tuin lopen merels en eekhoorns.

Lekker op tijd op de fiets. We fietsen lekker door, goede wegen. Toch
niet zo’n hoge gemiddelde snelheid. Vals plat.

11:00 koffietijd in een net etablissement vlak voor we het veer naar
Zons nemen. Ook hier nog geen Sachertorte, daarom Apfelkuchen. De zeer
aardige ober geeft ons ieder anderhalf stuk want 1 stuk is zo klein,
daar kan je niet op fietsen.

We krijgen het een en ander aan industrie te verteren. Stinkfabriek
van Bayer. Paar kilometer Fordfabriek. Het grootste bruinkoolcomplex
van West Duitsland. Enorme binnenhavens met containeroverslag.

In Keulen is het tijd voor lunch, vlakbij de Dom aan de Rijn. Salade
voor de vitatantemientjes en pasta voor de koolhydraten = energie. Een
zingende huisvrouw komt langs met haar pet. Hanneke gaat ook langs met
helm met gat omdat ze zo goed kan roeifietsen.

Overigens, toen we de vorige keer Keulen naderden vanuit het zuiden,
zagen we al kilometers eerder (20 km of zo) in de verte de Dom.
Indrukwekkend. Vandaag niet. De binnenkomst in Keulen is zo minder
indrukwekkend.

Wel lekker laveren tussen roller skaters, wandelaars, fietsers,
moeders met wandelwagen, opa’s met oma aan de hand. Wij zijn de
snelsten met een vaartje van zo’n 25 km over de kilometerslange
rijnboulevard. Zoals vaak in Duitsland een gecombineerd voetfietspad.

We roetsen niet alleen langs industrie maar ook over zomerdijken
temidden van groene velden en bebosde bossen. Fietspaden pal langs de
rijn. Landweggetjes.

Een paar kilometer ploegen over een karrespoor – letterlijk – door
het weiland pal aan de rijn. Een schaapskudde met hippieschapen. Ze
hebben een langharige wollen deken over zich die 10 centimeter boven
de grond is afgeknipt. Deze schapen hadden we gemist als we niet door
dat weiland hadden geploegd.

Voor Bonn is het landschap niet meer licht glooiend of vlak. De eerste
serieuze heuvels rijzen op aan beide zijden van de Rijn.

Dan zijn we al in Bonn. Lange rijnboulevard. Modern. Groen. Door naar
ons slaapadres in Bad Godesberg, officieel behorend tot Bonn maar
eigenlijk een apart dorp. Rococo hotel Bad Godesberg. Erg fraai, ruime
kamer, enorm balkon. In de kelder staat een shiatsu massagestoel.
Heftige massage voor onze hardwerkende ruggen, nog steviger dan Liz
het doet.

Geheel ontspannen lopen we naar Gaestehaus Halbedel. Wat een fijn
restaurant. Meneer Halbedel weet hoe hij zijn zaken moet bereiden. Vis
perfect op de huid gebakken. Super Limosinelam langzaam gegaard met
een stukje knapperig spek (niet onder de gril want dat gaat te snel!).
Tussendoor allerlei lekkers, ware smaakexplosies. En alles ziet er als
een schilderij uit (zie de foto’s). Als hij hoort dat we uit de buurt
van Amsterdam komen, vertelt hij enthousiast over zijn hollandse
belevenissen. Oud Sluis, Beluga, name it, hij is er geweest. Librije
is zijn favoriet. Dan begint zijn vrouw te vertellen en ze houdt niet
meer op. Het ijs bij de frambozen+ smelt intussen. Ook rococo villa.

Naar deze eet- en slaapadressen durven we Diana & Theo ook te sturen.
Meer dan een aanrader!
Wijn: Weisburgunder uit de Pfalz, Blau Fraenkisch uit Burgenland, erg
goed bij het lam.
Als we vertrekken, geeft Herr Halbedel ons het menu handgeschreven
mee. We mogen bellen als we nog een restaurant-tip zoeken.

Terug in onze slaapvilla schrijden we de kraaktrap op richting onze kamer.

27 april 2011 Bacharach

De dag begint met regen. Gewoon zo’n vieze Hollandse regen die nooit
op lijkt te houden. Bah! We treuzelen wat langer bij het weggaan en
nemen nog een Schokobroetchen bij het ontbijt plus zo’n fijne
nespresso-cappuchino.

Helaas hebben we geen keuze. De Spezi wacht niet op ons. Op pad in de
regen, bikkels dat we zijn. Het is 9 graden, brrr. Lang geleden dat
het zo koud was.

Schattige dorpjes aan de Rijn. Mooie jaagpaden waarover we fietsen.
Helaas soms van Romeinse kasseienkwaliteit, kilometers lang gehobbel.

Rond 11 uur stopt zowaar de regen. Wij krijgen koffiedorst. Helaas,
het dorp waar we zijn heeft een structurele Ruhetag op woensdag, alles
dicht. Dan maar een energiereep, water en koffiesnoepje genuttigd uit
onze knapzak.

Doorfietsen zullen we. Koblenz is nog maar 20 km, prima plek voor de
lunch. Achter ons fietst ineens een ligfietser, bepakt en bezakt. Hij
mag ons niet voorbij! Doortrappen! Oogverblindendengele velden en
wijnranken trekken aan ons voorbij. Indrukwekkende kastelen boven op
de ons omringende bergen. Dan een baustelle, omleiding, hoe moeten we
nu? De ligfietser is verdwenen, misschien kreeg hij een hongerklap. En
ineens zijn we in Koblenz.

Maarten eet een bord spaghetti, Hanneke een soeppie en een broodje.

Direct na Koblenz is een deel van het jaagpad onverhard. Bidon-alert.
Hobbel hobbel. De vorige keer verloren we hier een bidon. Maarten is
nog een paar km teruggeroetst en vond niets. In Koblenz hebben we toen
een nieuwe bidon gescoord. Tegenwoordig zekeren we onze bidons met een
postbode-elastiek, een patent dat Derk Thijs heeft overgenomen.

Verder, we zijn pas op de helft. Alles perst zich door het nauwe
steile Rijndal: autoweg, fietspad, spoorlijn, vaak aan beide zijden,
en uiteraard de Rijn zelf. Het stuk dat we vandaag fietsen is
misschien wel het meest indrukwekkende deel. Jammer van het trieste
weer. Toch geeft dat iets mystieks aan het landschap. Meer kastelen,
de Loreley. Het vastgelopen schip ligt er niet meer. Alles vaart weer.
Duidelijk is te zien dat het zeer droog is geweest de afgelopen
periode. De waterstand van de Rijn is erg laag en rond de Loreley zien
we veel zandbanken, ook middenin. Voorzichtig navigeren.

De hongerklap slaat toe bij Hanneke. Dat soeppie en wit broodje
bevatten nul komma nada lange vezels. Een energiereep helpt haar er
bovenop.

Vandaag zien we niet veel fietsers, Pasen is voorbij. Van de fietsers
die we zien heeft meer dan de helft bepakking, net als wij.

Dan slaat het noodlot toe. Hanneke komt een kleine helling niet meer
op. Haar achterrem loopt aan. Alsof ze een hooikar gevuld met
aardappelen moet voortrekken, zo zwaar fietst het. Zit er vuil of
modder in de schijfrem? Het zijn nieuwe remmen die we nog niet goed
kennen. Demonteren durven we niet 1-2-3, dat kost voor je het weet een
uur of meer prutsen. De eerstvolgende plaats is Boppard, nog 12 km.
Veel te ver om te lopen. De boel wat schoongespoeld met water en de
rem iets losgedraaid. Hiermee halen we Boppard. Er is een aardige
fietsenmaker die de remmen goed afstelt en ook centreert. Dat lucht
op, het wiel draait weer als een zonnetje.

Wind in de rug, vals plat omhoog of omlaag, dat deert ons niet, net
zomin als wat regendruppels. Het asfalt is glad dus goed en we draaien
weer rond de 30 km/uur.

Alsnog Bacharach, onze bestemming, gehaald. Karakteristiek dorp met
glibbersteentjes en vakwerkhuisjes. We zijn amper in onze hotelkamer
of het regent en dondert. Wij beginnen rap met ons dagelijks
aankomstritueel:
Apparaten aan de lader. Gps, helmcam, eventueel telefoon.
Tassen van modder en vuil ontdoen en drogen.
Kleding mee in de douche, wassen en drogen.
Dagboek inkloppen.
Waar gaan we eten.

Pff, ontspannend zo’n vakantie.

Over apparaten en laders gesproken. Iedere kilo niet meegenomen is
mooi meegenomen. Het was nog een heel gepuzzel vooraf wat wel en niet
mee te nemen. Telefoon, wie kan nog zonder, mee dus die 2
telefoondozen waarvan 1 met internet. Gps, essentieel voor de route.
Wel een nieuwe aangeschaft met genoeg geheugen (eindelijk) voor 3
weken fietsen. Cameraatje, mee. Helmcam, mee. E-reader, mee, spaart
tig boeken en schrift uit. Verlichting voor en achter, je weet maar
nooit dus mee. En dan nog laders voor al dat elektronische spul. Met
wat gepuzzel uiteindelijk 3 laders geselecteerd die bijna
multi-inzetbaar zijn.

We eten in hotel Post, goed voer voor acceptabele prijzen volgens
Christine. Christine? Wie kent haar niet? Wij niet, ze is een vriendin
van vriend Lex. Haar aanbeveling klopt gelukkig. Hanneke krijgt een
goed gebakken biefstukje, Maarten doet de geslaagde
wintersport-braadworst-test.

28 april 2011 Worms

Na wederom een overvloedig onbijt nog snel wat plaatjes gemaakt in het
fotogenieke Bacharach. Sommige huizen zijn zo oud, uit de 14e eeuw,
dat ze bijna naar voren vallen. De architect van het ex-kpmg pand in
Amstelveen heeft hier vast inspiratie opgedaan.

Het is in de ochtend nog fris, 13 graden. Tot aan Bingen volgen we het
jaagpad langs de Rijn. Vanaf Bingen blijven we aan de linker Rijnoever
(links is zoals gebruikelijk stroomafwaarts gezien). De andere oever
fietsten we de vorige keer en heeft teveel onverharde vervelende
delen. We fietsen grotendeels onder aan de zomerdijk over mooie
fietspaden tot Mainz. Groene velden, fruitbomen, gele
biodiesel-bloemen. Twee mannen op racefietsen volgen ons. Roemenen die
in twee weken van Frankrijk naar Roemenie fietsen. Vrienden in een
busje hebben hun bagage bij zich. Dat is makkelijk. Ze hebben zelfs
geen kaart, alleen een beduimeld briefje met plaatsnamen. Ze zijn blij
dat ze ons tot Mainz kunnen volgen.

Toch raken ze ons kwijt. Als wij in Mainz aan de koffie en
Schwarzwalder Kirschtorte (jaja, te vroeg) zitten, komen ze voorbij.
‘We got lost’ zeggen ze nog.

De binnenkomst in Mainz is overigens vreselijk. Kilometers drukke
wegen, industrie, goedkope woonboulevards en gnomen.

Na Mainz besluiten we vreemd te gaan. Niet direct langs de Rijn want
ook dat geeft te veel onverharde wegen. We nemen onvoorbereid de
Rijnterras fietsroute, via de wijngebieden van Rheinhessen.

Vrolijke route over rustige wegen. Het zonnetje schijnt regelmatig,
graad of 18. Alleen missen we een bord of ze zijn vergeten dat bord
neer te zetten. We zijn te ver westelijk over de wijnheuvels
afgedwaald. Met behulp van de gps toch de weg terug naar Nierstein
gevonden.

In Nierstein is het ruim tijd voor de lunch. We vallen bijna van onze
fiets door het oponthoud. Helaas blijkt het halve dorp dicht te zijn,
want het is net na tweeën. Uiteindelijk vinden we een terras aan de
Rijn. We krijgen pasta en flammkuchen geserveerd. Dat gaat er goed in.

Nierstein is een leuk wijndorp met een aantal wijnhuizen. Hier zit het
hoofdkwartier van Jakob Gerhardt. Als we de wijnkaart van de lunchplek
openslaan, zien we als eerste wijnen tussen de 1000 en 6500 euro.
Oeps. We nemen nooit wijn bij de lunch want we moeten nog een eind
fietsen! Deze wijnen blijken overigens uit hun speciale voorraad te
zijn uit hun ‘schatkamer’. Wijnen vanaf 1921.

We vervolgen de route langs de wijnranken richting Worms, de
bestemming van vandaag. Een paar keer goed opletten en verder gaat het
voorspoedig.

Ook de weg naar het centrum van Worms is een vriendelijk fietspad. In
Worms vinden we zonder problemen ons slaapadres.

Douchen, kleren wassen, apparaten aan de lader, het gebruikelijke
ritueel. We hebben honger en zoeken een restaurant.

Op het terras is het nog aangenaam en we nemen eenvoudig doch voedzaam
Duits voer. Asperges met zalm, ossenborst-draadjesvlees met scherpe
mierikswortel en preiselberen. Verse rabarber en aardbeien plus
Kaiserschmarren (jaja alweer te vroeg) toe. Rivaner erbij. Als we het
desert nuttigen, komt er een regenbuitje over. Wij zitten droog onder
de parasol.

29 april 2011 Germersheim

Vandaag de laatste etappe naar Germersheim waar morgen de Spezi
begint. De Spezialradmesse. Wij gaan daar roeifietsen verkopen voor
Derk Thijs.

Voor het eerst hebben we een teleurstellend ontbijt. Yoghurt zonder
musli, slappe witte broodjes, koffiehag. Kunnen we daar uren op
roeifietsen?

In Worms gaan we terug naar de rechter Rijnoever. Althans, dat is de
bedoeling. Thuis hebben we het zo goed voorbereid om aan de rechter
kant het fietspad over de Rijnbrug te nemen. Blijkt er een nieuwe brug
naast te liggen met toegangswegen die half af zijn. Afijn, na wat
gesteggel geraken we toch via het linker fietspad aan de overkant.
Daar zien we een nieuw fraai fietspad onder en over de zomerdijk. De
drukte van de stad is ineens verdwenen. Fluitende vogels, groene
weiden, mooi wegdek. De paardenbloemen zijn al een paar dagen
uitgebloeid en soms fietsen we door grote paardenbloempluiswolken.

Eindeloos fietsen we zo door tot we niet ver van Mannheim zijn. Een
veer blijkt buiten gebruik. Een pad over de dijk verwordt tot een
zandpad slechts geschikt voor mountainbikes. Dan maar een ‘privatweg’
genomen op eigen risico. Aan het eind van deze priveweg de weg
gevraagd aan een oudere fietser. Hij adviseert een fietspad langs een
drukke weg. Zo geraken we toch in Mannheim.

Het centrum van Mannheim is nieuw gebouwd volgens Amerikaans patroon:
een keurig rechthoekig stratengrid, verdwalen kan niet.

Koffie met taart genuttigd en alvast een paar heerlijke broodjes
gekocht voor de lunch.

Mannheim weer uitfietsen duurt eindeloos. Veel stad, ineens een stukje
groen, dan weer eindeloze bedrijfsterreinen, industrie en voorsteden.
Er komt geen einde aan. De lucht is grijs van de uitlaatgassen en
andere stinksmog die op ogen en keel slaat.

Eindelijk wordt het weer groen en fietsen we over een jaagpad langs de
Rijn. Tijd voor onze lunch, op een bankje met gezicht op de rivier met
vrachtschepen. Voor de tweede of derde keer deze tocht horen we de
koekoek.

Dan weer door voor de laatste etappe richting Germersheim. Aan de
kilometers ligt het niet want dat zijn er niet teveel vandaag. Toch
voelen we ons moe, vooral op de stukken waar we wind tegen hebben. Die
lange stukken stad blijven afmattend. Grote stukken hebben we wel wind
mee en dat gaat lekker. Vlak voor Germersheim nog een paar keer een
Baustelle, bij een nieuwe wijk en op het fietspad. We negeren een
omleiding en ploeteren langs werkmannen door bagger en grof grindpaden
en over vers plakkend asfalt.

Eindelijk zijn we in Germersheim. Bij de Lidl fruit en karnemelkdrank gekocht.

In het hotel gekomen droppen we snel onze bagage en gaan we naar de
Spezi. Tijd om onze stand op te bouwen! Andere standhouders zijn
verwoed in de weer met steigerpijpen, displaywanden, verfpotten en
fietsen. Onze stand is ongeveer 2,5 vierkante meter vloer. Er staat
een tafel met twee stoelen. We hangen een poster op en kijken tevreden
om ons heen: onze stand is af! Record standbouw gevestigd: 0,5 minuut!

We maken vast een rondje over de Spezi. Wat een bijzondere fietsen:
ligfietsen met gouden kettingen, trikes, tripeldems (tandems voor drie
personen), fietsen voor gehandicapten, fietsen voor het hele gezin
(met 4 zitjes), bananen, cross trainers op wielen en meer geks. Onze
roeifiets valt wel op en diverse malen wordt ons gevraagd uitleg te
geven. We lullen ons nu al suf. Dat wordt wat morgen en zondag.

’s Avonds eten we solomillo en kip in een Spaans tapas restaurant.
Lekker! Voor morgen alvast een tafel gereserveerd want het dreigt een
gekkenhuis te worden met tienduizend bezoekers per dag.

We hebben nog een dilemma. Poetsen we onze roeifietsen ja of nee? De
slogan voor de roeifiets op de Spezi is: made to ride, geillustreerd
op de poster met onze route van Holland naar Wenen. Wat modder op het
frame geeft aan dat we geen mooiweerfietsers zijn. Afijn,
morgenochtend hebben we nog even om dit te besluiten.

Helaas blijkt de helmcam het niet meer te doen. Stuk? Batterij eruit
en erin, geheugenkaart verwisselen bieden geen soelaas. Geen youtube
filmpjes van het Zwarte Woud? Morgen nog een keer proberen.