Doodlopend

Soms moet je uit diepe dalen klimmen om – kijkend over de rand van de omliggende bergtoppen – de horizon weer te kunnen zien. De zon die ondergaat en weer boven de gezichtseinder verschijnt.
Een doel op zich, het zien en het verlangen naar de eindeloze verte “Gaan met de wind, mijn vriend”

Het klinkt allemaal wat zwaar voor een van nature blijmoedig persoon zoals ik gewoonlijk ben. Maar op fietsgebied ben ik momenteel toch ver afgezakt in den “gaten der wegen…”
Na het stoppen met het roeifietsen een jaar geleden – ik dacht na zoveel kilometers wel eens uitgeroeid te zijn… – ben ik weer op een traditionele fiets gesprongen!
Dit viel zwaar, erg zwaar. Het rijden van Parijs Brest Parijs is er niets bij. De Mont Vertoux een heuveltje…
“Het gaat niet meer”, de boel roest zo vast in mijn gestel. Geen bloemen meer in de berm onderweg, geen zingende vogels in de lucht. De glimlach van tegemoetkomende weggebruikers is niet meer.

Het leuke is er af om me met spierkracht voort te bewegen, Een zondags rondje, een verre reis, ik laat het aan mij voorbij gaan, “Wat is de zin van dit doelloos rondfietsen?” Het is mentaal en daardoor lichamelijk zwaarder om naar mijn werk te komen op de gewone fiets….En dat werkt door op mijn arbeidsethos; het afgeleverde werk heeft gewoon een mindere kwaliteit, doe alleen nog mijn “ding” En dat geeft geen voldaan gevoel.
En dan thuiskomend van het werk- moe en niet lekker opgefrist door een zalig woon-werkverkeer fietstochtje – toch wat mopperend en chagrijnig op de bank neergeploft met een glas whisky, de kinderen toesnauwen, “Kan het niet wat stiller, ga buiten stoeien en ouwehoeren” terwijl ik ze vroeger toch echt zelf deze manier van tijdverdrijf heb bijgebracht.
Zittend op een zadel zoveel uren – blijkt uit eigen, aan den lijve ondervonden wetenschappelijk onderzoek – komt de potentie ook niet ten goede. Tel daarbij mijn chagrijn en de “echte”liefde is over.
Alles is mij te veel, elk “iets” wordt :niets:, vele bergen om tegen op te zien. Was toch die jongen van: “the sky is the limit.” De inspiratie is weg om intens te fietsen.
“Zit in een diep dal”

Ben me zelf niet meer….komt zo niet goed…..
Mij wacht jaren van intensive therapie bij geestverruimende therapeuten….. Of een nieuwe Roeifiets om me weer “gelukkig” een weg te kunnen banen door het leven.

Richard Bruijn