Langzaam, gewoon traag

Waar uit bestaat de behoefte om steeds maar sneller te willen? Ook bij mezelf bestaat een onderhuidse behoefte om al sneller voor de dag te komen op mijn roeifiets, wanneer ik de voeten heb vastgeklikt in de SPD pedalen en me in mijn strakke outfit aanspan voor de eerste haal.
Altijd maar met een schuin oog kijkend naar de snelheidsmeter die toch wel boven de dertig kilometer per uur moet blijven, met windje mee of tegen…..
Is het een vorm van tijdwinst? Maar voor wat……om langer te mogen fietsen te mogen leven!?.

Met welke snelheid we ook door het leven snellen de dood achterhaald ons wel als de tijd daar is om definitief te gaan. De dood is van een buiten categorie sporter, daar zullen we het niet van winnen, dit laat de ervaring maar al te vaak zien.
Misschien moeten we de dood juist tarten en verwarren door langzaam te gaan rijden en elk mooi lijkend weggetje in te slaan, verdwalen in ons eigen leven. Laat schoonheid niet meer aan je voorbij flitsen. Raak geboeid door dat wat je echt interesseert. Sta open voor alles wat nieuw is, waardeer het oude.

Ik heb het licht gezien, ben aangeraakt door…..? Niet meer permanent op zoek naar tijdwinst. Daarom is mijn streven nu in het leven zoveel mogelijk, om me slingerend door het bestaan te begeven, genietend van elk iets wat op mijn weg komt. Te verdwalen in jou ‘mijn lieve schat’en langs ’s heren wegen blijven dolen, de dood ontlopend.
Overlijden staat op mijn laatste pagina. Maar ik heb het gevoel nog maar een paar hoofdstukken te hebben geschreven. Nog veel te leven ………nog veel te fietsen

De fiets als metafoor voor het leven.

Richard