Weet er nooit zo goed raad mee met dat ‘ding’ op mijn stuur.
Als ik op een fietspad aan kom snellen met voor mij een rijdende fietser, heb ik altijd een moment van twijfel: wel of niet bellen?
Vaak is er nog wel gelegenheid om er langs te schieten. Bellen geeft ook vaak niet meer ruimte, maar leidt vaak tot het eerst naar links uitwijkend obstakel, die dan weer langzaam naar rechts afdwaalt, waardoor een ander ‘ding’, de rem moet worden aangesproken.
Het bellen kan tevens leiden tot een grote schrikreactie. Een schok, die ik bij de wat oudere fietser vrees, waarbij het hart er soms mee kan gaan stoppen! En dat je daardoor helemaal tot stilstand moet komen, om levensreddend te gaan reanimeren. ‘Dit schiet natuurlijk helemaal niet op’
Er langs jakkeren zal hoogst waarschijnlijk ook levensbedreigend kunnen zijn voor de mede fietsgebruikers. Maar daar heb ik dan mooi geen weet van, omdat het achter me gebeurt en omkijken op een roeifiets toch wat moeilijker gaat,dus zal ik dit nooit kunnen aanschouwen.
Horen doe ik het evenmin door de koptelefoon in de oren, met de nieuwste gedownloade muziek.

Een fietsbel: een dilemma.

Richard