Theo Homan’s langeafstandstochten
1400 km, volbracht!

Na uitgebreide voorbereidingen heeft Theo de 1400 km van Londen-Edinburgh-Londen in een geweldige tijd afgelegd. Hij heeft gebruik gemaakt van een prototype van de nieuwe THYS 209 carbon roeifiets.
Theo is zondag 26 juli rond 14.00 uur gestart met startnummer 378. Info over deze welhaast onmenselijke tocht vind je op de volgende websites:

www.audax.uk.net/el
www.londonedinburghlondon.co.uk

Lees hieronder het verloop van zijn monsterprestatie.

Theo reed in 2003 Parijs -Brest- Parijs als snelste ligfietser en beleefde nog meer mooie roeifietsavonturen.
Lees zijn verslagen op dit mooie plekje op de website.

Theo’s verslag van Londen – Edinburgh – Londen

Hieronder eerst Theo’s eigen verslag , daaronder kun je lezen over zijn voorbereidingen en de spannende verslaggeving op de website tijdens de race via de magere sms en telefoon verbinding.

VERSLAG LEL

Zaterdag 25 juli, de drukste dag van het jaar op Schiphol. En daar kom ik aan, met mijn ingepakte roets waar de boegspriet nog op zit. Ik heb een hele grote zullen we maar even zeggen, maar dat is nu wel knap lastig. Ik heb wel mazzel dat ik naar Engeland vlieg, niet zo’n erg populair vakantieland en dat ga ik aan den lijve ondervinden. Maar eerlijk is eerlijk, Easyjet vliegt stipt op tijd en de spoorwegen doen het ook prima zodat ik om half twaalf Engelse tijd al bij de chalets ben. Zal ik al een pintje? Nee, verman jezelf. Eerst inschrijven en de roets in elkaar zetten.

De inschrijving gaat op zijn Engels, heel rustig en het queue-en wordt tot volkssport verheven. Ik zie mijn geest al dwalen en verdwijn het dorp in. De stuurdemper zit niet lekker en ik besluit een langer boutje te gaan zoeken. De Gamma heet hier Home en Garden, dat moet lukken al twijfel ik eerst nog even of ze wel metrische maten hebben want aan inches heb ik nu niet zoveel. Maar ook Engeland behoort niet meer tot de prehistorie en nu gaan we wel los, met behulp van drie verschillende smaken pintjes doe ik heel lang over een stuurdempertje vervangen, lekker in het zonnetje, wie doet me wat.

Na een paar uur ga ik inschrijven, de rij is bijna weg en aanvullend kan ik aanvallen op een pastabuffet, wat anders. Het gaat in shifts, precies op tijd, en niemand moppert. Opeens gaat halverwege de maaltijd een Engelsman een verhaal afsteken over een collega randonneur die op zijn minst een ongeluk heeft gehad. Ik versta er niet zo veel van maar dat maakt de minuut stilte mij wel duidelijk. En naast de man staat iemand op zijn horloge exact de minuut bij te houden en iedereen gedraagt zich. Dit zal de komende dagen mijn Engeland worden, alles netjes volgens afspraak, keurig op tijd, vriendelijk en nergens een onvertogen woord. Dit is het prettige deel.

Waar ga ik het verder niet over hebben :

HET WEER, zand erover, de foto in de krant met een zwemmende zwaan voor een paar kinderen in een tent heb ik niet gezien, ik ben ook niet nat geworden en ook niet bang geweest in afdalingen. Eigenlijk heb ik het gewoon getroffen, hele horde fietsers achter mij zijn geadviseerd tijdelijk niet door te rijden. Mij werd geadviseerd om juist wel door te rijden, nu was ik dat toch wel van plan maar je wordt toch wat ongerust.

DE ROETS, banden die niet lek willen, kabels die niet willen breken, vuil wat het schakelen niet belemmerd, spaken die heel blijven etc etc. Heel vervelend allemaal, nu kan ik geen malheur van de roets als excuus gebruiken als er iets niet goed zou gaan.

DE HEGGEN in Engeland. Op de gewone fiets zie je dan al niet veel maar op de ligfiets is het helemaal niks. Het lijkt ook zo smal te worden allemaal en snachts rij je in een soort kanaaltunnel. Maar het geeft wel beschutting van de wind en dat is dan wel weer lekker.

DE MUURTJES in Schotland. Hoe verzin je het om zoveel kilometers muurtjes te maken, wat een werk is dat geweest zeg. Het uitzicht is beter maar de wind heeft vrij spel.

DE VEEROOSTERS, de ruimte tussen de spijlen is zo groot dat een klein voorwiel een choquerend effect heeft. Ik was ervoor gewaarschuwd maar toch stuiterde ik bijna van de fiets, een klein wonder was wel dat de roets dit geheel heeft overleefd. De andere veeroosters ben ik dus maar lopend over gegaan hoewel het snachts ontdekken van die dingen niet meeviel. Maar daar had ik gelukkig schijfremmen voor.

DE ORGANISATIE
Perfect, overal warm eten, veel variatie, vriendelijk, extra bagagedrops, gewoon top.

LINKS RIJDEN
Dat gaat vanzelf, zodra je aan de goede kant bent begonnen. Het enige vreemde is dat je als ligfietser gewend bent om oogcontact te maken, dat is het defensieve rijden wat ik me dan blijkbaar toch eigen heb gemaakt. En ik heb veel mooie dames gezien, de eerste zat druk te gebaren met haar handen, sturen muts.., de tweede was toilet aan het maken, kijk nou, de derde was aan het lezen, wat .Gelukkig dat ik geen hond heb gezien, ik zou niet weten wat ik dan had gedaan.

Waar ga ik het wel over hebben :

Zondag.
Smorgens om acht uur worden we weggeschoten en de eerste 65 kilometer ligt vol met Caubergen. Maar ik ben vers, in goed gezelschap en het weer is prima. Ik doe het rustig aan en wordt door velen ingehaald, ik doe nog wat rustiger aan en op de eerste stop smaken de sandwiches uitstekend. In de volgende etappes wordt het klimwerk geleidelijk minder en tegen de avond is het eigenlijk gewoon vlak. Het eten smaakt me prima, is goed gevarieerd en ik doe het nog wat rustiger want het gemiddelde ligt boven schema. Met een eerste nat gevoel ga ik de nacht in.

Nacht 1
Het gaat lekker, de pauzes verteer ik goed en de verlichting is uitstekend. Een lichte slaapaanval verwerkt ik met een korte stop maar daarna gaat het weer prima. Tegen de ochtend wordt het weer wat heuveliger en ga ik de bergen tegemoet, het wordt een zware dag.

Maandag.
In de ochtend staat het hoogste punt te wachten, Yad Mos op zo’n 600 meter. Valt wel mee toch? Alleen gaat het ook nog tig keer op en neer en zijn er veel steile hellingen. Ik maak deze etappe behoorlijk wat hoogtemeters, de snelheid gaat er wat uit en het wordt zwaarder. Bovenop Yad Mos waai ik bijna met roets en al tussen de Schotse muurtjes en moet ik al mijn stuurmanskunsten aanspreken. Op de stempelpost weer vriendelijke mensen die mij echt verzekeren dat het maar een beetje regent en waait. Zo wordt het nooit wat met die Schotten natuurlijk. Nu volgt een iets beter tussenstuk naar de laatste etappe voor het keerpunt. Hierin zitten vier echte beklimmingen op een stuk van zo’n 80 kilometer. De wegen zijn niet al te best in deze uithoek, bereik met de mobiel is slechts mogelijk op maximaal 10 meter van een bepaalde paal en alleen met vodafone. OK, het thuisfront moet maar even vertrouwen in mij hebben. Het echte klimwerk is niet echt zwaar maar valt mij wel zwaar, met name door de wind, deze lijkt van alle kanten te komen. Om 20.30 uur ben ik in Edinburg, wat achter om mijn schema maar ik voel me nog goed en het gaat gewoon perfect. Ik pak een goede maaltijd en een wat langere pauze en duik tevreden de nacht in.

Nacht 2
Dezelfde weg terug, nu met echte tegenwind, de eerste twee beklimmingen gaan nog goed maar daarna wordt het ploeteren en de slaap begin ik te voelen. Ik pep me op en omdat ik steeds in gezelschap van anderen ben lukt dat aardig. Om 1 uur kom ik bij de stempelpost en wil wat slapen. De post is echter helemaal vol met slapende mensen die op de heenweg zijn en ik wordt overvallen door een mengsel van lucht bestaande uit witte bonen in tomatensaus, gebakken spek, zweetvoeten van natgeregende voeten en de veel te warme vochtige lucht met afvalproducten van fietsers die er al 600 kilometer op hebben zitten. Ik ga bijna over mijn nek maar het went toch verassend snel. Ik wil slapen maar kan niet zo snel een plaatsje vinden, iedereen ligt onder de tafels en ook de vensterbanken zijn bezet. Na mijn maaltijd en een half uur verder twijfel ik, ik wil niet verder maar ik kan niet staand slapen, ik ben geen paard. Wel een ezel natuurlijk want dit had met een beter planning wel anders gekund. Dan heb ik mazzel, snel duik ik op de opengevallen plek en het toptasje doet dienst als kussen, toch handig, zo’n multifunctioneel Thijs-ontwerp. Binnen twee tellen ben ik weg.

Dinsdag
Om vijf uur zit ik op de fiets, de ergste beklimmingen achter me latend. Ondanks mijn slaappauze blijk ik toch nog bij de eerste 25 te rijden. Dat geeft wel moraal en de dag begin ik met een stevig ritme, ik voel me goed, ben fris, en o, is dat nou regen? Het tussenstuk naar Yad Mos is nu toch wel zwaarder, we gaan langzaam weer omhoog en door de fikse tegenwind zakt het tempo behoorlijk. Vlak voor Yad Mos zit een flinke beklimming van 14% en deze verteer ik verbazend goed, kijk, dan heb je wat aan je carbonnetje. Nu volgt een aflopend stuk en de etappes daarna vlakt het uit. Het gaat prima, ik neem wel goed mijn pauzes en op het vlakke gedeelte komt de snelheid weer een beetje terug. Af en toe haak ik aan bij een paar bukkers en ik kom steeds verder naar voren te liggen. Voordeel hiervan is dat je een vorstelijk behandeling krijgt bij de stempelposten. Af en toe voel ik me net prins Charles, alleen ben ik gelukkig wat knapper.

Nacht 3
Ik neem mezelf voor te gaan slapen, al is het nog vroeg, omdat het nogal nat is buiten. Als ik na een heerlijke maaltijd toch nog even buiten kijk is het vreemd, de lucht kleurt lichtrood in de verte, de temperatuur is prima en de wind is bijna weg. Ik weet niet hoe snel ik weer op de roets moet stappen en knal de nacht in. Een lekker glooiende etappe, heerlijk weer en ik ben wakker. Om 1 uur ben ik bij de volgende stopplaats en moet beslissen wat te doen. Ik knap weer flink op van de pauze en moet tenslotte nog maar een klein stukje, nog 225 kilometer. Niemand hoeft het te begrijpen maar ik besluit door te gaan en het onvermijdelijke gebeurt. Een giga slaapaanval dendert over me heen. Verschillende keren moet ik van de fiets af en neem uiteindelijk mijn toevlucht tot druivensuiker en red bull, mijn laatste reddingsmiddelen. En hoewel ik het niet verwacht in de 3e nacht gebeurt het toch, de laatste 15 kilometer naar de volgende post vlieg ik. De RAF kan trots op mij zijn.

Woensdag
Ik ben over mijn slaap heen, pauzeer kort en zet de turbo erop. Ik heb genoeg energie over en het tempo is terug, eigenlijk geniet ik gewoon. Bij de laatste stempelpost nog een lekkere maaltijd en daar krijg ik te horen dat ik number (00)7 ben, ach, zo voel ik me ook een beetje. De laatste 65 kilometer gaat het echter niet makkelijk, de hellingen zijn steil en de oude Homan moet er twee keer af. Ook staat de roets scheef, althans dat denk ik, ook na de derde inspectie van de gehele roets. Als ik dan uiteindelijk door deductie alleen nog maar naar mezelf kan kijken, zie ik een soort van kreukelzone. Ik ben zo scheef als een…, ik lijk wel een slangenmens. Toch is het eerste wat ik doe hard lachen, omdat ik eerder gesloopt ben dan de roets en omdat ik geen pijn voel, heel bizar. Ik druk mijn rug en bekken weer een beetje in fatsoen en kan weer een stukje door. Dit herhaalt zich een aantal keren en uiteindelijk komt de finish in zicht. Geen fanfarekorpsen deze keer maar een sobere ontvangst op de laatste stempelpost. Het is er rustig, erg rustig, maar ik krijg wel een biertje bij de medaille. Zo klets ik wat met de Ier die vlak voor me binnen was en later schuift ook de Engelsman aan die vlak na mij binnenkwam. Er werden nog verschillende Engelse biertjes beproefd waarbij de verhalen al snel steeds sterker werden. Na een tijdje hadden we alle drie alleen maar regen, wind, pech en bergen gehad. Het werd nu dus de hoogste tijd om te gaan slapen.

Woensdagavond 19.00 uur.
Ik wordt weer wakker en haal een afhaalchinees, en als je dan toch in Engeland bent is dat natuurlijk iets met curry. Nou, ik denk dat het curry met curry was. Maar goed, een beetje blussen met bier, vernemen dat de treinen morgen staken (ik ben toch niet in Frankrijk?) en als een blok in slaap gevallen.

Epiloog
Tijdens de terugreis beleef je de rit nog een keer en komt een zeer tevreden gevoel over me. Ook een klein, heel klein wraakgevoel, en de hoop dat Richard een klein, heel klein beetje trots op me is. En de thuisreis zelf? Die was weer strak geregeld en savonds kon ik weer heerlijk mijn hoofd tussen de borsten van mijn vrouw vleien. Sommige dingen vervelen nooit…

LEL, Theo moet weer zo nodig
Maart 2009

Voor vele ligfietsers staat LEL voor Lelystad-Enkhuizen-Lelystad, maar deze LEL is London-Edinburgh-London. Vergelijkbaar met PBP, weliswaar iets langer (1.400 km) maar met iets minder hoogtemeters. En belangrijker, ongeveer de helft van de hoogtemeters zitten in een middenstuk van 200 km. Ik heb ingeschreven en de vliegreis is geboekt. Nu ik dit schrijf vraag ik me af waarom. Met de spreuk “elke gek heeft zijn gebrek” kom ik niet bij iedereen goed weg maar misschien dat Richard het wel begrijpt, hij zal mij in ieder geval geestelijk vergezellen.

Brevet Warstein

Vrijdagavond 15 mei reis ik af naar Lohne, net over de grens bij Almelo, volgens sommigen is dat tegen de Poolse grens. De start is om 4.00 uur op zaterdag en ik slaap in de auto. Door de regen duurt het even voor ik de slaap kan vatten, het zou toch droog worden? Als ik wakker wordt zie ik allemaal sterren en ik waan me al gelukkig. De eerste 140 km blijf ik in de groep waar goed tempo wordt gereden zodat we deze binnen de vijf uur afleggen. Ik besluit snel verder te gaan en mijn eigen tempo te gaan rijden, dat wordt ook het plan bij LEL, korte pauzes, continu doorfietsen maar op een beduidend lager tempo dan bij PBP. De tweede etappe gaat de voorlopers van het Sauerland in, eerst 30 kilometer vals plat omhoog en dan het serieuzere klimwerk. Het is mooi hier en rustig, het weer is lekker en het gaat prima. De derde etappe gaat eerst naar Warstein en dan via het valse plat weer 30 kilometer terug. Dit is het mooiste roetsstuk wat ik in al die brevetten ken. Met een licht windje schuin in de rug zijn kruissnelheden tussen 35-40 km/h een peulenschil. Het eten en drinken gaat prima en de laatste etappe verteer ik ook uitstekend. Na 16,5 uur heb ik er 416 km opzitten, ik ben dik tevreden. Zo’n rit maakt wel dat het verslag wat minder smeuig is maar ja, de ellende komt misschien nog wel.

Elfstedentocht

Omdat senior het niet kan laten (30e keer) en het prachtig weer gaat worden, kan ik deze kans niet laten lopen. Om 0.00 uur zit ik op de roets, na een mislukte poging om nog wat te slapen. Door de stevige wind tegen is de snelheid matig, maar ik hou me aan mijn plan. Met nauwelijks rust ben ik dan ruim voor 5.00 uur in Bolsward waar senior er ook zin in heeft. We mogen vroeg starten en ik hoop dat het met de drukte meevalt. Dat was dus niet zo, wel vallen verschillende mensen en sommige zien er niet goed uit. Het is af en toe filerijden maar het is wel gezellig. Na 190 kilometer blijkt de verwachte finishtijd niet uit te komen zoals ik had gehoopt en besluit af te haken en terug te gaan naar huis. Nu dus ruim 100 kilometer met wind mee, heerlijk. In Lelystad haal ik twee bukkers in die mij iets later op de dijk naar Almere weer inhalen. Ze rijden niet zo heel veel harder en ik besluit even later het gaatje dicht te rijden en aan te haken. Ze horen waarschijnlijk de danig versleten boegspriet en het tempo gaat langzaam omhoog tot 45 in het uur. Ik voel hem aankomen, je weet het gewoon. De dijk is 17 kilometer lang en na 14 kilometer laten de mannen lopen. De oude Homan met 400 kilometer in de benen geeft gas. De laatste paar kilometers rijd ik met een grijns naar mijn schat thuis. Met een “jullie zijn ook allemaal net kleine kinderen” hou ik het maar weer bij “elke gek heeft zijn gebrek”. Dat is voor mij iets minder beledigend.

En staan nog twee lange ritten op de planning, ik hou jullie op de hoogte.

600 km brevet retourtje Vaals
Juli 2009

Zaterdag 20 juni om 8.00 uur exact is de start van het 600 km brevet vanuit Leidschendam naar het drielandenpunt en weer terug. Fietsen in Nederland heeft me nooit echt getrokken en dat is er na deze rit niet beter op geworden. Veel fietspaden, ook langs grote wegen waar je met een slinger bij elk zijweggetje voorrang moet verlenen. Veel stoplichten, veel klinkers in de kleine Brabantse dorpjes, met andere woorden: het schiet niet echt op. Hoe is het toch mogelijk dat je op een 600 km rit tweemaal dwars door het centrum van Den Bosch moet? Ook veel grotere plaatsen werden aangedaan, vaak over de “mooie” met klinkers bezaaide parallelweggetjes. Geef mij maar Duitsland of Frankrijk, waar een klein land met zoveel fietsers groot in kan zijn. Het is natuurlijk mijn eigen schuld maar de planning kwam zo uit, dus ik moet het maar beschouwen als een mentale training.

De rit begint goed, het is lekker fris weer met niet al te veel wind en het tempo van de groep is lekker. Na de eerste stop besluit ik weer in mijn eigen tempo verder te gaan. Tot Maastricht gaat het prima, er gebeurt weinig en het eten en drinken gaat goed. Nu gaan we een groot deel van de Mergellandroute volgen, een goede oefening voor het klimwerk in Engeland. Ook dit gaat prima maar de Keutenberg en nog zo’n engerd aan de andere zijde laat ik liggen. De standaard-snek is na 350 km hiervoor onvoldoende en ik heb gewoon geen zin om te gaan lopen. De normale heuvels gaan verder prima waarna ik om 23.30 uur aankom in een Limburgse kroeg om te stempelen. Hier staan twee mannen in lederhozen mij voor gek te verklaren dat ik zo’n eind fiets. Ik heb de neiging om hen naar hun gebrek te vragen maar beheers me. Even later ben ik daar blij om, de mannen kruipen achter de instrumenten en zetten “Ciske, Ciske, who the fuck is Ciske in”. Ik heb dit verder niet uitgezocht maar volgens mij moet dit of het feestvarken zijn of degene die de rekening moet betalen. Ik heb mijn pauze iets langer gemaakt, mede omdat ik nog wat wilde genieten van de dikke blauwe rookwalm in het café.

De nacht is kort maar toch krijg ik al snel een wegtrekker. Om half drie word ik een beetje slaperig, dit komt toch wel een beetje onverwacht. Ik ben bijna in Helmond en misschien is er een benzinestation dat nog open is. Ik rij het centrum in en de straten zijn afgeladen vol met discogangers. Zo’n zes disco’s nabij elkaar zijn open en er zijn zelfs politieagenten en straatcoaches met van die lichtgevende hesjes aan. Er daar komt dan een roeifietser uit het niets, zet zijn roets buiten bij de laatste en minst drukke disco en bestelt twee alcoholvrije biertjes. Voor zover ik slaperig was is dat nu over, de decibellen komen boven het toegestane gemiddelde van mijn leeftijd uit. Een jeugdige dame in licht aangeschoten staat wil mijn helm nog opzetten maar ik zie meteen dat deze veel te groot voor haar is. Ik heb namelijk de grootste maat helm, maar deze is niet groot genoeg voor haar frontsize, zeg maar. Na een klein kwartiertje heb ik voldoende adrenaline om weer op weg te gaan en onder veel verbaasde blikken en de standaard flauwe grappen dat ik niet in slaap moet vallen, vertrek ik weer.

Om vijf uur ben ik bij een benzinestation boven Den Bosch. Het gaat prima en ik besluit geen koffie te nemen. Snel ga ik weer door en na 5 minuten komt de volgende wegtrekker en deze duurt langer. Dit is iets wat ik de laatste twee jaar geen last meer van heb gehad. Tevens begint mijn maag een beetje op te spelen en ik moet een paar keer van de fiets. Au, dit is niet de bedoeling. Ik sleur mij over de lekdijken en het duurt twee uur voordat ik weer echt in mijn ritme zit. Had ik nu maar een blikje Red Bull meegenomen. Het laatste stuk gaat echter weer prima en om half tien ben ik binnen, 590 kilometer verder. Toch ben ik tevreden, op naar Engeland.

Zaterdag 25 juli 2009, 19.00 uur

Theo is ondanks de recorddrukte op Schiphol. Veilig en op tijd aangekomen te Londen en is inmiddels door de inschrijfformaliteiten heen.
De eerste meevaller is er: Theo mag morgenochtend waarschijnlijk al om 8.00 uur starten in plaats van 14.00 uur.
Dat scheelt toch mooi een halve dag peux nerveux heen en weer lopen en “een bosje met rozen” zingen totdat iedereen er horendol van wordt.
Meteen actie is veel beter, dan komt die adrenaline meteen op de weg in plaats van in het zwerk via de stembanden…
Morgen (zondag 26 juli) middag hopelijk de eerste berichten van Theo op dit plekje te lezen!
Theo, slaap nog één nacht lekker; de volgende nachten zullen erg kort worden. Succes!

Zondag, 26 juli 11.41
65 km

Theo stuurt het bericht: “65”, dus hij is 65 km op weg, de eerste stempelpost neem ik aan.
Verder geen nieuws. Dat interpreteer ik als goed nieuws; hij heeft wat beters te doen dan lange smsjes te versturen.

zondag, 26 juli, 14.05 uur
151 km

Enig rekenwerk laat een gemiddelde zien van 35,8 tussen stempelpost 1 en 2, dat is veel te snel. Maar misschien heeft ie rugwind of hangt ie achter een groepje wielrenners of was die 61 km wel 71… Ik denk dat Theo de gevaren van de te snelle start nu wel voldoende kent en zich niet mee laat slepen. We wachten maar even af.

Zondag, 26 juli, 16.37 uur
216 km

Annemiek vertelde me net dat hij de eerste nacht niet wil slapen, maar als het nodig is kan ie op elk verzorgingspunt een tukkie doen. Overal staan veldbedden en is goed te eten. Hij hoeft dus zelf weinig mee te sjouwen en rijdt met het welbekende kleine toptasje en 2 bidonnen, that’s it.
Theo heeft goed geluisterd naar Joeri Gorter’s wijze woorden: “alles wat je niet meeneemt, is mooi meegenomen”

Zondag, 26 juli, 21.06
321 km

Het regent. Als het blijft regenen gaat Theo misschien toch een paar uurtjes slapen vannacht. Morgen meer.

Maandag, 27 juli, 06.10 uur
462 km

Theo heeft niet geslapen maar wel wat langer gepauzeerd. De vele regen maakte het niet aanlokkelijk meteen weer op te stappen.

Maandag, 27 juli, 09.45 uur
537 km

We gaan klimmen, de meeste hoogtemeters zitten 200 km voor en na het keerpunt Edinburgh. Het regent nog steeds en het is koud.

Maandag ,27 juli, 16.00 uur
631 km

En geen GSM-bereik dus dit bericht verschijnt wat laat op de website.

Maandag, 27 juli, 20.32 uur
715 km

Het keerpunt. Annemiek vertelt dat Theo door de telefoon laat weten zich nog goed te voelen. De laatste 200 km waren wel zwaar, er moest veel geklommen worden. Hij zit nu lekker in zijn ritme en wil nog tot een uur of 1 vannacht doorroetsen. Dan heeft hij het ergste stuk bergen gehad en dan morgen met frisse moed op weg naar de finish.
Hij krijgt zijn eten goed weg en dat was altijd zijn zwakke punt op deze lange tochten. Eieren met spek zijn op het keerpunt smakelijk genuttigd en kunnen de komende kilometers verstookt worden. Het is regelmatig droog en er wordt een heldere nacht verwacht. De Son voornaaf en 60 lux koplamp doen het uitstekend en daar wil Theo straks nog van profiteren. Er rijden nu nog een stuk of 23 racefietsers van de meer dan 500 starters voor Theo. Hij wordt bij de stempelposten herkent als roeifietser dankzij het twitteren.
Theo, Annemiek en ik hebben geen idee wat dat twitteren inhoudt maar het schijnt in te zijn. Ik ga toch ook eens zoeken naar een twitter op mijn computer.

Dinsdag, 28 juli, 09.45

Nog geen bericht van Theo. Vanwege het gebied met slecht GSM bereik kunnen we op zijn vroegst einde van de ochtend nieuwe berichten verwachten..
Ik ben zeer benieuwd hoe het Theo vergaat.

Dinsdag, 28 juli, 10.49 uur
893 km

Dinsdag, 28 juli, 10.49 uur

Vannacht om 1.00 uur was Theo op 799 km weer zonder GSM bereik. Hij was om 1.00 uur niet moe. (ik kan het me niet voorstellen, maar goed, Theo’s woorden). Het was mistig en erg koud. Daarom is hij toch maar gaan liggen en heeft van 01.00 uur tot 04.00 uur als een blok geslapen. Om 04.00 uur dus weer opgestapt met een harde 6 beaufort wind tegen.
Temperatuur is zo’n 15 graden overdag en ’s nachts een stuk kouder. Er zijn regelmatig buien dus mijn favoriete roetsweer is het niet… Theo moet nu nog 1 hele stevige klim en daarna is het redelijk vlak “uitrijden” naar London.
Hij heeft veel opgereden met Tijmen Hoeve op zijn M5 ligfiets maar deze heeft helaas technische mankementen gekregen die niet ter plekke opgelost kunnen worden en zit op de trein naar huis. Theo moet dus alleen tegen de harde wind in bikkelen…
Nog 530 km met veel wind tegen als je eigenlijk al behoorlijk uitgewoond bent. Dat is dikke 24 uur rijden. Ik hoop dat hij nog een paar uurtjes slaap pakt want in slaap vallen op de fiets vindt ik nog het grootste risico van dergelijke monstertochten…
Theo heeft veel ervaring en weet op een voor mij onbegrijpelijke manier wakker te blijven en door te gaan. Ik heb er alle vertrouwen in dat hij dit tot een goed einde brengt!

Later meer.

Dinsdag, 28 juli, 14.49 uur
968 km

Na de pauze van vanochtend zijn er weer 75 km geroetst in een uur of 4. Dat is +/- 19 km/h incl pauzes. Hierin zat de zwaarste klim en volgens mij is er nog steeds die harde tegenwind. Op zich gaat het dus prima.
Op de buienrader voor Engeland zie ik helaas geen mooie vooruitzichten; Theo gaat het nog zwaar te verduren krijgen.
Verstand op nul, blik op oneindig (Londen in dit geval) is nu het enige recept… Sterkte Theo!

Dinsdag, 28 juli, 22.12 uur
1108 km

Om 17.00 uur had Theo 1020 km maar weer geen GSM bereik.
Zijn gemiddelde snelheid is nog steeds rond de 18 km/h incl pauzes: uitstekend na twee en een halve dag dooroetsen! Doe dat maar eens na!
Het regent en gezien de weerkaarten gaat dat vannacht weinig veranderen in Engeland. De wind is wel wat afgenomen. Annemiek vertelt dat Theo aan de telefoon goed te spreken is en opgewekt. Hij telefoneert en eet tegelijk. Zeer professioneel probeert hij zijn pauzetijd te vullen met iets waar hij wat aan heeft.
Wat zal hij het morgen in Londen heerlijk vinden om te kunnen stoppen met het wegproppen van zoveel mogelijk voedsel. Een bijkomende kwelling van een dergelijke duurtocht.
Annemiek en ik trouwens ook met een smsje, proberen Theo te motiveren weer een paar uur slaap te pakken. Theo’s plan is om nog naar de volgende stempelpost te rijden; een stuk van 75 km en dan eens te zien hoe de francjes erbij staan. Er zitten nog een stuk of 10 fietsers voor Theo en dat motiveert hem ook weer tot doorrijden. Maar even afwachten wat het wordt. Een zware nacht voor Theo en zijn medefietsers, dat staat vast!
Woensdag, 29 juli, 02.16 uur
1183 km

Verder geen bijzonderheden vernomen.

Woensdag, 29 juli, 06.10 uur
1248 km

Theo schrijft: “Wordt erg slecht weer, vandaar. Ben over slaap heen, wordt top 10 als ik niet instort”

Ongelofelijk dat Theo nog met dit tempo doorrijdt. Op de weerkaart zie ik toch een zonnetje achter een wolk met druppels in de buurt van Londen. Misschien dat hij toch nog wat redelijk weer krijgt vandaag. Verder weet ik niet zo wat ik moet hopen: dat hij gaat slapen of dat hij doorrijdt naar een hele goede tijd. Ik hoop maar dat hij verstandig is en zijn lichaam goed aanvoelt.
Wat een race… Ik heb zowel medelijden met Theo in die barre weersomstandigheden als een triomfantelijke gevoel van zo’n miraculeuze sportprestatie… Raar… Voorlopig overheerst de bezorgdheid.

Woensdag, 29 juli, 11.08 uur
1335 km

Annemiek vertelt dat Theo nog steeds goed te spreken is en zich goed voelt. Hij heeft wel een megadip gehad vanaf een uur of 4 vannacht maar die trok om 6 uur weer goed bij en nu gaat het lekker. Het schijnt op het noordelijk gedeelte van de koers zulk takkeweer te zijn dat de deelnemers die nu bij Edinburgh aan komen niet verder mogen fietsen. De tijdslimiet wordt voor hun verlengd zodat ze weer op kunnen stappen als het ergste noodweer voorbij is. Omdat Theo doorgereden is zit hij nu zuidelijk van het noodweer. Het werd bij hem vanochtend warmer en droog. De terugweg is 30 km korter dan de heenweg dus Theo roetst nu de laatste 65 km naar de finish. We vermoeden dat hij met de finish in zicht door blijft rijden. Hij ligt nu op de 7e plaats maar er zitten enkele racefietsers op zijn hielen die in de laatste stevige klimmetjes het voordeel van hun racefiets bergop hebben. Maar ja de plaats: boeien! Als ie maar zonder averij over de finish komt.

Wat een prestatie!!! Chapeau.

Woensdag 29 juli, 14.10

Theo, Theo waar ben je, laat me niet langer nagelbijtend op het verlossende smsje wachten!

Woensdag, 29 juli, 14.00 uur engelse tijd
1400 km

Theo is er! Hij heeft het geflikt!!! 1 Duitser, 1 Ier en 4 Italianen, allemaal op de racefiets, was alles dat hij voor moest laten gaan. Heel misschien dat er nog rijders uit een latere startgroep Theo’s tijd verbeteren maar die kans is niet groot.
Theo klinkt aan de telefoon of er niets aan de hand is en hij een rondje rond de kerk heeft gereden. Ongelofelijk na 3 barre nachten van doorzwoegen. Hij zegt dat het hem 300 % meegevallen is en dat de condities ondanks de regenbuien toch vele malen beter waren dan twee jaar terug op Parijs- Brest- Parijs. Lichamelijk heeft hij nergens last van maar het bed trekt hem nu wel geloof ik.
Zijn materiaal panne bleef beperkt tot een gescheurde bidonhouder die nog wel bruikbaar bleef, dus nog geen lekke band gehad. Een zeer voorspoedige trip wat in de eindtijd te zien is. Hij zei wel dat hij er toch verstandig aan had gedaan om die laatste nacht nog twee uur slaap te pakken. Maar ja da’s voor de volgende keer waar hij het nu notabene al over heeft….

Theo, van harte gefeliciteerd!!!!