oktober 2005

Met het motto “meedoen is belangrijker dan winnen”, kan ik thuis niet meer aankomen. Mijn achttiende plaats behaald op het Europees Kampioenschap Roeifietsen wordt met een nog net onderdrukt “hoon”gelach ontvangen bij thuiskomst.
Na de hoogste stage in Scandinavië en de vele trainingskilometers, moet ik volgens vrouw en kinderen toch op zijn minst een topclassering kunnen behalen. Ik mompel nog wat van “leeftijd, niet goed voor getraind, doe het voor de lol” en andere niet nader te benoemen uitvluchten.. Maar de boodschap kwam wel over. Het Roeifietsstuur moet om, niet meer lekker een beetje freewheelen op de Roets, maar komend jaar gericht trainen voor een ereplaats. Het volgende globale plan heb ik gemaakt om nog welkom te zijn thuis, na het volgende EK Roeifietsen.

Ik moet als eerste een winnaarsmentaliteit verwerven. Hiervoor lijkt mij een begeleider op mentaal gebied onontbeerlijk. Er loopt vast nog wel een psycholoog in het wild rond die mijn psyche wil bewerken zodanig dat ik het snot voor de ogen kan rijden en kotsend na de finish aan de kant lig.
Het plaatselijke Krachthonk moet worden betreden om tussen de dames van de “buik, billen en…”, te werken aan het lichaam. De apparaten moeten er voor zorgdragen dat al die lange spiervezels ingekort worden voor meer explosieve korte spiervezels.
Ook de moderne technologie moet zijn intreden doen: een hartslagmeter. Bij zo’n elektronisch apparaat zit vast wel een gebruiksaanwijzing zodat ik weet wat ik moet doen met een meter voor het “hart”. Gewoon luisteren naar je hart is er tegenwoordig niet meer bij in de professionele Roeifietswereld.
Het “tunen” van de Roeifiets kan volgens mijn “Brommernozems” buurjongens zeker tot snelheidswinst leiden. “Stiekem de zithoek met wat graden verlagen en wat doet die duffe bel op dat stuur en is één rem niet genoeg? En uitboren doet ook wonderen net zoals een andere uitlaat…?” aldus de “brommernozems”. Kan ze even niet meer volgen.
“Intervaltraining”, ook prestatie verhogend. Schijnt zoiets te zijn als stoppen voor elk rood stoplicht om bij het op groen springen zo hard mogelijk te roetsen naar het volgende rode stoplicht.
Stoppen met roken, ’s avonds geen biertje en de vette hap laten voor wat het is. Kortom gewoon gezond leven.
Geen seks voor de wedstrijd…. Ik maak me meer zorgen over geen seks na de wedstrijd!
Niet meer met de fiets de dag van tevoren de ruim vierhonderd kilometers naar het EK afleggen, maar gewoon met de automobiel afzakken naar Zeeland. Lichamelijk uitgerust maar geestelijk gespannen, klaar om geheel te ontladen op Neelje Jans.

Ja mederoeifietsrijders, volgend jaar meng ik mij in het strijdgewoel om een toppositie. Of jullie het nou leuk vinden of niet, ik heb geen keus.