Parijs- Brest- Parijs ( 1200 km) is in aantocht , 21- 25 augustus 2011

Parijs Brest Parijs is een lange afstandsfiets tocht die in Frankrijk een enorme populariteit kent; te vergelijken met onze Elfstedentocht op de schaats. De tocht wordt 1 keer per 4 jaar verreden. Er zijn in ieder geval 4 roeifietsers die het plan hebben om PBP dit jaar te rijden en ik heb nog wat snode plannen links en rechts opgevangen waarvan ik niet weet hoe serieus ze precies zijn. We proberen op de website wat ervaringen van deze roeifietsers weer te geven; hier volgt het eerste verhaal van Theo Homan

Ohhhhh…………..ik moet

Het is alweer vier jaar later en nu moet ik weer, Parijs-Brest-Parijs 2011 is weer aanstaande. Ik moet weer uitleggen aan mijn vrouw waarom ik PBP weer wil rijden, ik moet weer uitleggen waarom ik sowieso zulke debiele afstanden op de fiets rij, ik moet weer uitleggen aan mijn collega’s waarom ik sowieso op de fiets naar het werk kom, ik moet weer uitleggen aan veel andere mensen waarom ik sowieso zoveel sport, en ik moet vooral weer uitleggen waarom ik dat doe op een roeifiets. Over de nieuwe koolstoftandem praat ik dan niet eens meer. En het ergste moet nog komen: ik kan het niet uitleggen. Soms doe ik een poging op het spirituele vlak of mompel ik iets van ……elke gek heeft zijn gebrek…….. maar dat maakt het er allemaal niet echt beter op. Soms vertel ik dat ’s nachts fietsen in mei met windstil weer een openbaring en verlichting betekent maar merken ze op dat het dan toch donker is(?). Ik moet…….maar waarom??

Om een lang verhaal kort te maken sta ik dus op 2 april in Ossendrecht samen met Derk klaar om het eerste brevet van 200 te rijden. De eerste verassing is er een van Derk, onze bestelde koolstof tandem is klaar en wordt vandaag ontmaagd. De eerste etappe naar Veere is even wennen, hoe hard gaan we, hoe stuurt ze, hoe is het bochtgedrag, hoe luistert ze. Hier en daar een klein stukje verkeerd rijden maar dan komt het tandemgevoel langzaam boven drijven. Met een schijnbare moeiteloze inspanning worden de Zeeuwse wegen met een comfortabele snelheid genomen. Het enige minpuntje : vanwege de thuissituatie willen we allebei achterop.

Op de laatste 60 kilometer moet ik meer moeite doen, of mijn verkoudheid speelt me nog parten of Derk is nog niet fit genoeg voor een 200. Dit kan ik me eigenlijk niet voorstellen maar het tempo zakt wel, wellicht is de oorzaak een geluid producerende achteras die dan ook nog een nacontrole krijgt. Wel tevreden maar toch met een heel klein onbehagen kom ik thuis, ik kan er de vinger niet echt opleggen. Totaal onbelangrijk natuurlijk maar toch.

Het antwoord komt op 16 april, de 300 wederom door het Zeeuwse land en Derk heeft zelfs een uitje naar Amsterdam laten schieten om weer op de tandem te kunnen rijden. Nog nooit heb ik zo makkelijk, zo snel en met zoveel plezier een stukkie gefietst. Op mijn opmerking van ”en voor de tandem is het nog maar een kleine stap naar de 400” kwam van achteren de opmerking ”dat doe je dus maar lekker in je eentje”. Dat is dus een beetje flauw, mag-tie lekker achterop bij mij en dan zo reageren. Maar goed, voor de 400 en 600 die nodig zijn voor kwalificatie van PBP ben ik dus op mezelf aangewezen, dan hoef ik toch aan niemand meer wat uit te leggen ? Maar nu eerst twee weken naar Kreta, lekker op het gemakje in het zog van de Maleskoning en verzekert van een retsina in de avondzon op een heerlijk rustig terrasje. Om dan de volgend dag weer met 8% naar 700 meter te klimmen of erger. Ohhhhh………ik moet weer naar Kreta, dit hoef ik echter niet uit te leggen aan mijn vrouw. Ik hou jullie verder op de hoogte.

650 kilometer later, ik heb er weer helemaal zin in!
Klaagzang…..2
Brevet 400 Lohne 20/21 mei 2011 door Theo Homan.

Wat een lekkere week achter de rug, ontspannen en op vrijdag vrij om lekker uit te slapen met mijn gisteren alweer 44 jaar geworden vrouw. Ik waan mij gelukkig tussen de welbekende borsten en moet nu al beloven vannacht meerdere malen te sms-en hoe het gaat. Vooruit dan maar, ben ook maar een zwak mens.

Ruim op tijd ben ik in Lohne, net over de grens bij Almelo en het belooft een mooie rit te worden, goed weer en weinig wind. Om 21.00 uur is de start en na het verhaal van Richard, mijn brother in crime, voelt het niet meer als moeten, ik mag weer, heerlijk. De eerste 100 kilometer rij ik in de groep mee, lekker ontspannen en het kost nauwelijks kracht. Drie keer moet ik lachen als een boer met kiespijn als een bukker weer last van zijn neus heeft, zouden ze ook de stukjes van Richard lezen?

Daarna vind ik het genoeg, ik ga mijn eigen tempo rijden, toch lekkerder door de Duitse dorpjes die bijna desolaat zijn, en het is slechts net na middernacht. De GPS doet voortreffelijk zijn werk brengt mij via het valse plat naar Sauerland. Het gaat zo lekker dat ik op het keerpunt maar een korte rust neem en besluit wat meer gas te geven. Ik begin ondanks de kou en mist een klein beetje te zweten en doe er nog een schepje bovenop. Ik voel me goed en wordt beloond met hetzelfde valse plat, maar nu naar beneden, wat een lekker stuk is dit toch weer. Heel even mis ik de tandem…….

Het is inmiddels licht geworden, heb geen last van slaap en verbaas mezelf om te denken dat het nog maar 140 kilometer is. Om 12.00 uur ben ik weer in Lohne en neem een biertje. Ik voel het als een veredelt trainingsritje en verbaas me over mijn lichaam. Kennelijk kun je dit in een jarenlange training dus zo bereiken, waar ligt de grens? En wil ik dat eigenlijk wel weten?

Na een half uurtje stap ik in de auto en Richard passeert weer mijn gedachten, hij zou gewoon op de roets teruggaan natuurlijk, maar ja, ik ben ook maar een zwak mens.

Brevet 600 Wachtendonk 11/12 juni 2011 door Theo Homan.

Heerlijk gereden, geheel volgens plan en nu met alle vertrouwen naar Parijs.

Tsja, wat zou Derk vinden van zo’n verslag op zijn site? Dat kan natuurlijk niet, daarom maar eens wat bijzaken eruit gelicht. Allereerst de ontvangst in Wankum (net over de grens bij Venlo). Broodjes, soep, koek, frisdrank, koffie en zelfs een zak batterijen staan ter beschikking en dat voor slechts 6 euro inschrijfgeld. De fietsende Duitsers zijn in ieder geval allemaal vriendelijk en sommigen een beetje vreemd maar dat maakt het alleen maar interessanter. Mijn Duits is net zo slechts als mijn Frans hoewel het verstaan nog wel gaat. Ze laten me dus al vrij snel links liggen, waar ik ook wel een beetje op aanstuur, en luister naar de stoere maar respectvolle verhalen.

Dan om 5 uur ’s morgens ”geht es loss”. Naar de Hoge Vennen, Ardennen en via Luxemburg door de Eifel terug, totaal 5.500 hoogtemeters. Een niet te versmaden toetje voor een doorsnee roeifietser toch? Het begint in een grote groep met een rustig tempo. Maar waar in Nederland gezamenlijk wordt gestopt om de berm te besproeien gaat de groep in Duitsland gewoon door, pissen doe je maar in je eigen tijd. Zo zie je dus regelmatig groepjes die dan weer bij de hoofdmacht proberen aan te sluiten, hierdoor valt het ook uit elkaar in verschillende kleine groepen.

Na de eerste vlakke 100 kilometers gaan we de Hoge Vennen in, richting Belgie. In Belgie is een ding echt overbodig namelijk het bord van de grens, dat je België inkomt zeg maar. Je merkt het namelijk ook aan de wegen, wat een slecht wegdek. De roets krijgt weer behoorlijk op zijn donder maar dan denk je : kijk, aan zo’n carbonnetje heb je wat. Ook krijgen we hier een paar flinke hagelbuien op ons dak, nu weet ik zeker dat het carbon frame hol is.

In Luxemburg hebben ze de heuvels verkeerd neergelegd, namelijk van noord naar zuid. Aangezien wij van west naar oost het groothertogdom doorkruisen is dit op zijn minst verkeerd gepland. Bij sommige beklimmingen denk je echt : het kan toch niet hoger? Waarna de beklimming gewoon nog een kilometer doorloopt. Ik troost me met de gedachte dat ik zo’n mentale training zelf had ingepland.

Terug in Duitsland moet ik ergens wat water tappen en loop een kroeg in. Het rookgordijn was zo dik dat ik bijna zelf weer een peuk op zou steken. En nog iets algemeens: na verloop der jaren let je niet meer op je omgeving als je in vol ornaat ’s nachts om twee uur met iets waarvan men vermoed dat het een fiets is, wat water probeert te scoren in een hok vol licht benevelde mensen. En als iemand dan vraagt om de roets te mogen proberen zeg je gewoon nein, stapt weer op en rij weer de onbekende nacht tegemoet. Om bij de volgende beklimming jezelf af te vragen: waarom hang ik niet half teut tussen een paar lekkere borsten?

Na nog wat inmiddels bekende ontmoetingen ben je dan de volgende morgen om 7 uur weer terug. Daarna een paar uur slapen in de auto om dan om 13.00 uur in Utrecht te zijn waar Annemieke weer een finale staat te spelen en te winnen. Gewoon een bijna normaal weekend in de familie Homan, I love it.

En nu even serieus, PBP? Ik ben vol verwachting maar was dat vier jaar geleden ook. Toch ben ik op alle vlakken (veel) sterker dan de voorgaande keren. Het moet gewoon goed gaan……… of mag het goed gaan?

Redactie: Theo legde de 600 km af net binnen de 26 uur, ruim 24 u op de fiets en een kleine 2 uur pauze. Alleen een een groepje van 8 racefietsers was hem 1,5 uur voor.