15 augustus 2007 – Laatste lange training en verwachting

Annemieke een paar dagen in Groningen met een vriendin, nieuwe verlichting en ik begrijp de GPS (denk ik). Geen excuses dus om een laatste lange training te laten liggen. Dat wil zeggen, gezellig ontbijten bij de dames.

Exact om 0.00 uur stap ik op, het is heerlijk weer, geen wind en onbewolkt. Met een lekker gangetje gaat het door de polder, de nieuwe verlichting is alweer beter, en de GPS doet zijn werk. Ik verbaas me er lichtelijk over dat de mij bekende weg door de polder goed wordt aangegeven.

In de buurt van Zwolle wordt het af en toe wat mistig, als een deken ligt het over de weilanden, het maanschijnsel verstrooiend. Ik voel me Remy en gelukkig.

Het wordt een mooie snelle rit en om half zeven ben ik bij het hotel, een kleine 200 kilometer zit erop. Ik lees een krantje, drink koffie en maak na een uurtje de dames wakker. Om negen uur vertrek ik weer, het wordt een prachtige dag.

Op de terugweg bij Assen is een wegomlegging, ik denk wel weer op de route te kunnen komen. Dat gaat niet vanzelf, ik kom in woonwijken terecht maar waarom kom ik niet op mijn lijntje? Het moet een wat grotere weg zijn, dat wist ik nog. Even later sta ik naast de A28, ook een lijntje op de GPS, alleen de verkeerde. Ik voel me een sukkel en vervloek alle moderne middelen en de moderne tijd in het algemeen. Ik ben een kilometer of 10 afgedwaald maar na een half uur ben ik weer op de echte route.

Eenmaal weer in de polder schrik ik opeens, een snelheidsmeter op een paal die 76 km/h aangeeft! Dit wordt een recordtijd voor PBP denk ik en één seconde later gaat een auto mij voorbij en valt het kwartje. Direct daarna zie ik weer een aanduiding, 31 km/h. OK, na 300 kilometer mag dat toch? Zeker met het lichte windje schuin tegen en als een trotse sukkel ga ik verder.

Vlak bij Lelystad gaat het mis, eerst breekt een remkabel, binnen een kilometer gevolgd door een lekke voorband. Deze is dus bijna verrot, dat wist ik wel maar dacht dat deze rit nog wel zou lukken. Met de lessen van Richard lukt het om de band te maken. Een kilometer verder breekt de aandrijfkabel, ook deze was niet al te best meer, dat wist ik wel maar etc. etc. Omdat de buitenband achter ook vervangen moest worden en ik geen zin had om twee keer de boel te demonteren heb ik snel een knoop in de kabel gelegd en moet met het schaamrood op mijn kaken bekennen dat ik het laatste stukje heb getreind.

Lichamelijk en geestelijk ben ik er klaar voor. Ik verwacht het twee nachten te kunnen wakker houden maar de grootste angst blijft het eten en drinken. Er gaat me daar een partij voedsel mee ik de volgwagens. Er zal ook wel veel over blijven.

Verwachtingen bij redelijk/goed weer en een tandem die ons niet in de steek laat? Ik heb mooie schema’s voor 48 uur maar of dat gaat lukken?

G roets
Theo, de tijd zal het leren, Homan

Het eerste brevet, de 200 van Ossendrecht

Vrijdagavond 30 maart arriveert Richard bij mij, op de roets uiteraard. De 200 km vanaf Kloosterburen zijn in een uurtje of negen door hem verslonden. Tijdens een bezoek aan één van de chinezen van Almere hebben we het erover dat hij het laatste stuk naar mijn huis nagenoeg in één keer heeft gevonden. Verbazing alom want dat is geen kattepis. Overigens had hij de route vanaf Kloosterburen op zijn hand geschreven, hij heeft dus eerst nog mogen douchen.

Om half elf zoek ik mijn mandje op, we moeten er vroeg uit morgen. Richard blijft nog even zitten want hij is nog niet moe. Ik geloof hem.

Op zaterdag tijdens het eerste brevet van 200 km in Ossendrecht gaat het niet goed. Na amper 40 kilometer is Richard helemaal kapot. Ik moet in mijn ééntje de tandem voort zeulen en Derk, die op de éénpersoons ook met ons mee rijdt moet af en toe duwen. We wisselen van fiets en plaats, rijden fout en komen drie uur te laat binnen. We zijn ontgoocheld, onthutst en geven elkaar de schuld. Derk belooft nooit meer roeifietsen te maken en Zeeland onder water te laten lopen. Dan gaat mijn wekker.

In de auto naar Ossendrecht ouwehoeren we als vrouwen, zodanig dat ik een afslag mis en we bij Hazeldonk bij de Belgische grens moeten omdraaien en terug rijden. We komen dus veel te laat in Ossendrecht maar Derk heeft alles klaar, ook de tandem, wat een service. Na een lekker bakkie koffie vertrekken we een half uur later dan de rest maar dat is niet erg. Richard moet als stoker de route lezen en dat ging hem prima af, wel veel fout gereden maar steeds slechts een paar honderd meter per keer. Uiteindelijk levert het een 10 bonuskilometers op en veel plezier over Richard zijn kunsten. Wat valt er meer te zeggen? Mooi weer, wel koud ’s morgens en vrij veel wind maar op de tandem heb je dat amper in de gaten. De Zeelandbrug tegen het straffe windje in overwinnen geeft een goed gevoel. Met Derk lekker in het zog is de rit ontspannen uitgereden. Na 8 uur inclusief één uur stempelen, koffie drinken en ouwehoeren waren we weer binnen. De slagtempo’s van mij en Richard passen nog niet helemaal bij elkaar maar dat gaat beter worden, dat weet ik zeker.

Op de weg terug naar Almere worden we verrast met een algehele politiecontrole. Het enige biertje blijkt na een uur geheel uit het lichaam te zijn verdwenen, weer wat geleerd. Ik ben nog wel goed weggekomen met een waarschuwing omdat ik mijn rijbewijs niet bij me had. Dat scheelt weer heel wat uitleggen aan Annemieke.

En Richard? Terwijl ik nu met een lekker Belgisch biertje het verslag zit te typen is hij ergens in de Noordoost Polder tegen de wind aan het stoempen om vannacht om een uurtje of drie weer in de armen van zijn Petra te kunnen kruipen. Na vandaag is hij nog meer dan ooit mijn spirituele vriend geworden maar iemand moet toch het lastige werk doen van verslagen schrijven?

G roets

Theo, volgende week de 300 met ook Bartel erbij, Homan