1000 km Viersen 19 juni 2003

Is het zinvol om een 1000 km als training te doen voor Parijs-Brest-Parijs? Overleeft de roeifiets de schandalig slechte Belgische wegen? Kun je op de fiets in slaap vallen? De antwoorden op deze en andere vragen volgen hieronder.

Op donderdagavond 18.00 uur stonden in Viersen (vlakbij Venlo) 15 fietsers klaar voor een 1000 km brevet. Er waren 3 ligfietsen waaronder de Quest van de nieuwe Nederlandse kampioen Hans Wessels. Ik wist dat mijn Duits minimaal zo slecht was als mijn Frans dus het uitleggen van de werking van de roeifiets en de snek lukte absoluut niet. Stotterend probeerde ik het wel maar de blik van de Duitsers vertelde mij dat mijn uitleg het er niet beter op maakte.
We vertrokken met een licht windje in de rug naar de eerste controle nabij Enschede. Goede wegen, lekker vlak, en een lekker groepje zorgde dat we hier om 23.15 uur waren. Op het moment dat we ons weer een beetje klaar maakte ging de hemel open en heeft het een klein half uur geregend. Na een pauze van een uur zijn we verder gegaan de nacht in. Het was niet koud, de wind was nog matig en bij Goor zijn we maar 10 kilometer om gereden. In Apeldoorn was het even zoeken naar de controle, hier een korte pauze en verder naar Maarsbergen.
De buurvrouw had een koude soep voor mij gemaakt welke ik wilde uitproberen, veel gepureerde groente en wat zout. De soep had echter de plastic smaak van de bidon aangenomen en ik moet nu de buurvrouw vertellen dat haar soep door het toilet is gespoeld. De plastic soepsmaak heeft daarna nog een tweetal uren in mijn neus gehangen.
Ondanks de warme nacht kreeg ik het koud en werd ik steeds slaperiger. Het tempo lag eigenlijk iets te laag. Wat moest ik doen? Alleen verder met nog 750 km te gaan? Toen één van de groep stopte om te rusten heb ik een tijdje nagedacht en ben heel onzeker alleen verder gegaan. Ik heb het tempo wat verhoogd en werd warm. De slaperigheid verdween en de zon kwam op.
In Maarsbergen was de volgende controle en hierna volgde het stuk door het land van Maas en Waal. De wind werd behoorlijk en stond hier tegen. Toch bleef ik heel makkelijk boven de 25 rijden en het ging eigenlijk steeds lekkerder. Vlak boven Breda langs de A27 was de volgende controle en hier heb ik wat langer gerust en gegeten. De route boog nu naar het zuiden af zodat ik zijwind had. De snelheid ging omhoog en ik kon heel ontspannen rond de 30 blijven rijden. In België begonnen de kleine problemen, de wegen zijn er @#$^&*. Grote gaten, slechte fietspaden met veel gruis en glas. De fiets heeft flinke stuiters moeten doorstaan en een enkele keer kwam in vrij van het stoeltje.
Bij de controle in Lier bleek ik de eerste te zijn, een goede opkikker welke ik goed kon gebruiken. Na Lier kwam ik in de Belgische vrijdagmiddag spits terecht, wat een drama. Veel moeten stoppen in het drukke verkeer en voor mijn gevoel veel oponthoud gehad. Opeens een gerammel achter mij, de bevestiging van het spatbord aan het stoeltje was gebroken. Even om me heen gekeken en 25 meter verder zag ik een benzinepomp. Zou er een garage bij zijn? De aardige monteur heeft toen een nieuw gaatje geboord maar niet nadat hij eerst uitleg over de fiets moest hebben. Tien minuten later was ik weer en route, nu het Franstalige deel van België in.

Ondertussen begon ik een beetje te rekenen en ik kon net voor donker bij de controle in Virelles aankomen. Hier was onze bagage met slaapzak naar toegebracht. Dit zou mooi zijn, net voor donker daar, 5 uur slapen en met de dageraad weer op de fiets. Ik zette er een snekje bij terwijl het landschap begon te glooien. In de afdaling even aanzetten en met voldoende snelheid weer omhoog. Ik begon er wel lol in te krijgen en de snelheid bleef er goed in. Natuurlijk regelmatig gestopt voor een grote friet, broodjes en ijs. Het zoete eten, energiekoekjes en zo heb ik eigenlijk afgezworen. Dit komt op een gegeven moment je oren uit. Ook de AA drink komt na een tiental uren uit je neus en is dan opeens verschrikkelijk vies. Dus nu veel alcohol vrij bier en dit werkt perfect, makkelijk weg te klokken en natuurlijk lekker koud. Ik heb er zo’n 20 gedronken onderweg.

In Frankrijk werden de wegen veel beter en is het heerlijk fietsen. Zo kwam ik tegen 23.00 uur in de buurt van de controle waar ik lekker kon gaan slapen. Op de aangegeven plaats was echter niets en ik ben een stukje verder gereden waar gele stickers op de verkeerspalen mij de weg wezen. Na zo’n 12 kilometer hielden de gele stickers op en ik besefte dat ik de slaapplaats had gemist. Wat nu? Ik had onvoldoende kleren bij me voor de koude nacht, ik zou immers slapen. Ik kreeg het koud en begon heel langzaam verschrikkelijk boos te worden. Ik heb op de fiets zitten schelden. De adrenaline zorgde ervoor dat ik inmiddels twee uur verder was. Ik ben bij een kroeg met dronken Fransen gestopt en ben eens goed gaan nadenken hoe nu verder. Aan de Fransen had ik niets, toen ik zei dat ik nog 300 kilometer moest fietsen dachten ze dat ik ook dronken was.

Ik zette de zaken op een rijtje: ik zit in de Ardennen en heb het verschrikkelijk koud, vooral door de afdalingen, weer in Belgie kan ik rekenen op slechte wegen, ik ben geen held in afdalingen, het is hier aardedonker, ik ben alleen en ik word steeds bozer. Ik zou toch niet de enige zijn die de controle heeft gemist? Als dat waar is dan dan dan… Ik dacht aan mijn vrouw en wat ze mij zou adviseren om te doen. Nu kun je adviezen van mijn vrouw maar beter opvolgen want ze heeft vaker gelijk dan ik. Dus besloot ik van de route af te wijken en heb na overleg met de dronken Fransen koers gezet naar de Maas. In Rocoi heb ik met twee jeugdige Fransen op het dorpsplein de landkaart bekeken welke ze in de auto hadden. Deze jongens werden bijna wild van de fiets. Toen ze vernamen dat ik via de Maas naar Luik en verder wilde werd het even stil. Het rappe Frans daarna kon ik echt niet meer volgen.
Met behulp van de jongens vond ik snel de Maas en daarna was de route eenvoudig, via Givet, Dinant naar Namen. Langs de Maas sloeg de slaap toe, ik kreeg visioenen van fietsers voor mij. Eerst gewoon, daarna fietsers met iemand op hun rug, dansende fietsers, hobbelpaarden, kangoeroes en nog veel meer. Ik realiseerde mij niet echt dat dit wel fout moest gaan. Tot het moment dat ik wakker schrok omdat de fiets uit balans was en aanstuurde op een stoep. Deze kon ik niet meer ontwijken en even later lang ik languit. Ik was wel meteen klaarwakker en realiseerde mij dat ik op de fiets in slaap was gevallen. Ik moest denken aan de Tukker die mij eens heeft toegeroepen: pas moar op daje nie in sloap valt joh. Wat heb ik toen om hem gelachen en nu eigenlijk weer.

Nadat ik mij een paar keer op mijn wang had geslagen heb ik mij in de berm gestort en sliep meteen. Vijf minuten later raasde er een auto langs en was ik weer wakker, ik was koud en nat. Hoe is het mogelijk dat je in een natte berm gaat liggen pitten? Hoe kan het dat je geest niet in staat is om het lichaam wakker te houden? Ik ben een klein stukje verder gereden naar en dorpje en heb onder een marktkraampje zo’n anderhalf uur geslapen. Ik werd wakker door de kou, het was ondertussen licht geworden en ik was vlak bij Namen. Warme broodjes, dat moest ik hebben, met sloten koffie. Om zes uur was ik in Namen waar de stationsrestauratie net openging. Hier heb ik lekker ontbeten. Een compleet gezin met drie kinderen zaten eveneens aan een heerlijk ontbijt en verklaarde mij uiteindelijk voor gek om 1000 km te fietsen. Dat ze zelf zaterdagmorgen om 6 uur met het hele gezin in een stationsrestauratie aan het ontbijt zitten vonden ze schijnbaar wel normaal. Overigens zijn er dan ook al mensen die een biertje bestellen. Om zeven uur ben ik weer opgestapt, nog 62 km tot Luik. Hier was ik om negen uur, ik verbaasde mijzelf over het gemak waar ik mee reed. Ik was nauwelijks moe, nog steeds boos en wilde gewoon snel naar de finish. Het ging heerlijk en in Maastricht heb ik mezelf getrakteerd om verschillende vlaaien, wat een honger had ik opeens. Via Sittard ben ik Duitsland ingereden en met nog 50 kilometer te gaan een hele grote ijsco genomen. Hier zat een meneer die kwam vertellen dat ie so-eine in Renesse hat geseen mit eine schone souplesse. In heb uitgelegd dat dit Derk Thijs was, de bouwer van de fiets. Misschien heb ik wel een beetje opgeschept maar die man was ook zo enthousiast.

Bij Viersen had ik nog 20 kilometer tekort en heb voor mezelf nog een paar rondjes door Viersen gereden om de 1000 km vol te maken. Om half vier zaterdagmiddag was ik binnen, 45,5 uur over 1000 kilometer. Er was wat eten, ik kon douchen en eerst wat in de auto geslapen. Alleen mijn bagage was nog niet terug. Uiteindelijk kon ik om 22.00 uur naar huis waar ik lekker in de armen van mijn vrouw ben gaan liggen. Terwijl ik dit nu schrijf realiseer ik mij dat ik toch wel erg tevreden mag zijn en dat mijn schema’s voor PBP misschien wel flink naar beneden moeten worden bijgesteld. Hier ben ik nog niet uit. Waar ik wel uit ben is hoe ik het ga doen met eten, drinken en slapen. Ik ben er klaar voor!

Met sportgroet,

Theo Homan
24 uurs race te Rijswijk

Op 5-6 juli was mijn laatste grote rit als voorbereiding op PBP. Om 11 uur ’s morgens was de start van de 24 uurs race op het wielerparcours van de vereniging de Spartaan te Rijswijk. Dit parcours is 1.400 meter lang, er stonden dus een hoop rondjes voor de boeg. Niet het hele parcours was verlicht dus in de nacht was het rondje slechts 500 meter, nog meer rondjes dus. Het doel was een goede mentale training en dat is het ook geworden.

Naast 12 solisten waaronder twee andere liggers, waren er ook 16 teams die elk met drie personen mochten deelnemen. Om de twee uur werd er door de teams gewisseld zodat elke twee uur een vers peloton de baan opkwam. Het peloton reed daarom zo rond de 34 in het uur en na 24 uur blijk je dan 701 kilometer te hebben afgelegd.

Wat kun je allemaal meemaken in 24 uur rondjes draaien:

• Een klein stukje aan grasbaanrace gedaan omdat er twee wielrenners vlak voor mij vielen
• Het spannendste was een overstekend egeltje dat ik net kon ontwijken.

Saai, saai, saai. Dit zal wel de reden geweest zijn dat ik tweemaal een half uur van de fiets moest om te slapen. Na de eerste keer had ik nog de hoop om de 720 km te halen maar na de tweede stop was dit niet meer haalbaar. Toen mijn ouders onverwacht kwamen kijken was dit dus het perfecte excuus om er na 701 kilometer mee te stoppen, een half uur te vroeg.

Redenen om het nooit meer te doen:

het wegdek was niet perfect, op een ligfiets niet erg lekker
twee scherpe bochten die moeilijk roetsend te nemen waren
dus ook nog een stukje interval erbij (na de bochten weer even aanzetten)
wielrenners die de gewoonte hebben om met één vinger het rechter neusgat dicht te houden
dan het hoofd naar links draaien en door het linker neusgat hun longen leeg blazen
en na een “dank je wel” van mijn kant iets van sorry mompelen

Na tien keer kun je niet eens meer boos worden, na twintig keer zeg je geen “dank je wel” meer en na dertig keer denk je “ik ben nu toch al vies”.

Ben ik er klaar voor? Op 18 augustus volgt het antwoord!!!

G roets,

Theo Homan

Beste vrienden, familie etc.

De meeste van jullie weten het al. Maandag 18 augustus om 21.45 uur start ik voor de fietstocht Paris-Brest-Paris over een afstand van 1.225 kilometer. Dit wordt eens in de vier jaar gehouden en er doen circa 4.000 fietsers (of idioten) aan mee. Onder die 4.000 dus één roeifiets! Ik ben er klaar voor en mijn fiets ook zoals te zien is op bijgevoegde foto’s!

Natuurlijk gaat dit niet zonder voorbereiding en ik heb danook sinds ik 18 april mijn nieuwe fiets heb, zo’n 6.500 kilomter getraind. Bij deze trainingen zaten de verplichte brevetten van 200-300-400 en 600 kilometer. Ook een 1000 kilometer en een 24 uurs heb ik als training gedaan. De verslagen daarvan hierboven. (Voor degene die het nog niet weten: je kan in slaap vallen op de fiets).

De stempelposten zijn elektronisch dus via internet kunnen jullie precies volgen hoe ver ik ben. Via de volgende adressen is dit mogelijk: www.audax-club-parisien.com doorklikken Paris-Brest-Paris en doorklikken Suivri. Rechtstreeks kan het via parisbrestp.cvf.fr/servlet/RechPassage (vervallen) Jullie moeten dan mijn nummer 4976 of mijn naam invullen.

Op voorhand wil ik bedanken de sponsors Corien Transport te Kudelstaart, Trane Airconditioning te Soest en natuurlijk Derk Thijs (tevens de bouwer van de fantastische fiets).

Met sportgroet,
Theo, begint toch al een beetje zenuwachtig te worden, Homan

1000 km Viersen 19 juni 2003 Is het zinvol om een 1000 km als training te doen voor Parijs-Brest-Parijs? Overleeft de roeifiets de schandalig slechte Belgische wegen? Kun je op de fiets in slaap vallen? De antwoorden op deze en andere vragen volgen hieronder. Op donderdagavond 18.00 uur stonden in Viersen (vlakbij Venlo) 15 fietsers klaar voor een 1000 km brevet. Er waren 3 ligfietsen waaronder de Quest van de nieuwe Nederlandse kampioen Hans Wessels. Ik wist dat mijn Duits minimaal zo slecht was als mijn Frans dus het uitleggen van de werking van de roeifiets en de snek lukte absoluut niet. Stotterend probeerde ik het wel maar de blik van de Duitsers vertelde mij dat mijn uitleg het er niet beter op maakte. We vertrokken met een licht windje in de rug naar de eerste controle nabij Enschede. Goede wegen, lekker vlak, en een lekker groepje zorgde dat we hier om 23.15 uur waren. Op het moment dat we ons weer een beetje klaar maakte ging de hemel open en heeft het een klein half uur geregend. Na een pauze van een uur zijn we verder gegaan de nacht in. Het was niet koud, de wind was nog matig en bij Goor zijn we maar 10 kilometer om gereden. In Apeldoorn was het even zoeken naar de controle, hier een korte pauze en verder naar Maarsbergen. De buurvrouw had een koude soep voor mij gemaakt welke ik wilde uitproberen, veel gepureerde groente en wat zout. De soep had echter de plastic smaak van de bidon aangenomen en ik moet nu de buurvrouw vertellen dat haar soep door het toilet is gespoeld. De plastic soepsmaak heeft daarna nog een tweetal uren in mijn neus gehangen. Ondanks de warme nacht kreeg ik het koud en werd ik steeds slaperiger. Het tempo lag eigenlijk iets te laag. Wat moest ik doen? Alleen verder met nog 750 km te gaan? Toen één van de groep stopte om te rusten heb ik een tijdje nagedacht en ben heel onzeker alleen verder gegaan. Ik heb het tempo wat verhoogd en werd warm. De slaperigheid verdween en de zon kwam op. In Maarsbergen was de volgende controle en hierna volgde het stuk door het land van Maas en Waal. De wind werd behoorlijk en stond hier tegen. Toch bleef ik heel makkelijk boven de 25 rijden en het ging eigenlijk steeds lekkerder. Vlak boven Breda langs de A27 was de volgende controle en hier heb ik wat langer gerust en gegeten. De route boog nu naar het zuiden af zodat ik zijwind had. De snelheid ging omhoog en ik kon heel ontspannen rond de 30 blijven rijden. In België begonnen de kleine problemen, de wegen zijn er @#$^&*. Grote gaten, slechte fietspaden met veel gruis en glas. De fiets heeft flinke stuiters moeten doorstaan en een enkele keer kwam in vrij van het stoeltje. Bij de controle in Lier bleek ik de eerste te zijn, een goede opkikker welke ik goed kon gebruiken. Na Lier kwam ik in de Belgische vrijdagmiddag spits terecht, wat een drama. Veel moeten stoppen in het drukke verkeer en voor mijn gevoel veel oponthoud gehad. Opeens een gerammel achter mij, de bevestiging van het spatbord aan het stoeltje was gebroken. Even om me heen gekeken en 25 meter verder zag ik een benzinepomp. Zou er een garage bij zijn? De aardige monteur heeft toen een nieuw gaatje geboord maar niet nadat hij eerst uitleg over de fiets moest hebben. Tien minuten later was ik weer en route, nu het Franstalige deel van België in. Ondertussen begon ik een beetje te rekenen en ik kon net voor donker bij de controle in Virelles aankomen. Hier was onze bagage met slaapzak naar toegebracht. Dit zou mooi zijn, net voor donker daar, 5 uur slapen en met de dageraad weer op de fiets. Ik zette er een snekje bij terwijl het landschap begon te glooien. In de afdaling even aanzetten en met voldoende snelheid weer omhoog. Ik begon er wel lol in te krijgen en de snelheid bleef er goed in. Natuurlijk regelmatig gestopt voor een grote friet, broodjes en ijs. Het zoete eten, energiekoekjes en zo heb ik eigenlijk afgezworen. Dit komt op een gegeven moment je oren uit. Ook de AA drink komt na een tiental uren uit je neus en is dan opeens verschrikkelijk vies. Dus nu veel alcohol vrij bier en dit werkt perfect, makkelijk weg te klokken en natuurlijk lekker koud. Ik heb er zo’n 20 gedronken onderweg. In Frankrijk werden de wegen veel beter en is het heerlijk fietsen. Zo kwam ik tegen 23.00 uur in de buurt van de controle waar ik lekker kon gaan slapen. Op de aangegeven plaats was echter niets en ik ben een stukje verder gereden waar gele stickers op de verkeerspalen mij de weg wezen. Na zo’n 12 kilometer hielden de gele stickers op en ik besefte dat ik de slaapplaats had gemist. Wat nu? Ik had onvoldoende kleren bij me voor de koude nacht, ik zou immers slapen. Ik kreeg het koud en begon heel langzaam verschrikkelijk boos te worden. Ik heb op de fiets zitten schelden. De adrenaline zorgde ervoor dat ik inmiddels twee uur verder was. Ik ben bij een kroeg met dronken Fransen gestopt en ben eens goed gaan nadenken hoe nu verder. Aan de Fransen had ik niets, toen ik zei dat ik nog 300 kilometer moest fietsen dachten ze dat ik ook dronken was. Ik zette de zaken op een rijtje: ik zit in de Ardennen en heb het verschrikkelijk koud, vooral door de afdalingen, weer in Belgie kan ik rekenen op slechte wegen, ik ben geen held in afdalingen, het is hier aardedonker, ik ben alleen en ik word steeds bozer. Ik zou toch niet de enige zijn die de controle heeft gemist? Als dat waar is dan dan dan… Ik dacht aan mijn vrouw en wat ze mij zou adviseren om te doen. Nu kun je adviezen van mijn vrouw maar beter opvolgen want ze heeft vaker gelijk dan ik. Dus besloot ik van de route af te wijken en heb na overleg met de dronken Fransen koers gezet naar de Maas. In Rocoi heb ik met twee jeugdige Fransen op het dorpsplein de landkaart bekeken welke ze in de auto hadden. Deze jongens werden bijna wild van de fiets. Toen ze vernamen dat ik via de Maas naar Luik en verder wilde werd het even stil. Het rappe Frans daarna kon ik echt niet meer volgen. Met behulp van de jongens vond ik snel de Maas en daarna was de route eenvoudig, via Givet, Dinant naar Namen. Langs de Maas sloeg de slaap toe, ik kreeg visioenen van fietsers voor mij. Eerst gewoon, daarna fietsers met iemand op hun rug, dansende fietsers, hobbelpaarden, kangoeroes en nog veel meer. Ik realiseerde mij niet echt dat dit wel fout moest gaan. Tot het moment dat ik wakker schrok omdat de fiets uit balans was en aanstuurde op een stoep. Deze kon ik niet meer ontwijken en even later lang ik languit. Ik was wel meteen klaarwakker en realiseerde mij dat ik op de fiets in slaap was gevallen. Ik moest denken aan de Tukker die mij eens heeft toegeroepen: pas moar op daje nie in sloap valt joh. Wat heb ik toen om hem gelachen en nu eigenlijk weer. Nadat ik mij een paar keer op mijn wang had geslagen heb ik mij in de berm gestort en sliep meteen. Vijf minuten later raasde er een auto langs en was ik weer wakker, ik was koud en nat. Hoe is het mogelijk dat je in een natte berm gaat liggen pitten? Hoe kan het dat je geest niet in staat is om het lichaam wakker te houden? Ik ben een klein stukje verder gereden naar en dorpje en heb onder een marktkraampje zo’n anderhalf uur geslapen. Ik werd wakker door de kou, het was ondertussen licht geworden en ik was vlak bij Namen. Warme broodjes, dat moest ik hebben, met sloten koffie. Om zes uur was ik in Namen waar de stationsrestauratie net openging. Hier heb ik lekker ontbeten. Een kompleet gezin met drie kinderen zaten eveneens aan een heerlijk ontbijt en verklaarde mij uiteindelijk voor gek om 1000 km te fietsen. Dat ze zelf zaterdagmorgen om 6 uur met het hele gezin in een stationsrestauratie aan het ontbijt zitten vonden ze schijnbaar wel normaal. Overigens zijn er dan ook al mensen die een biertje bestellen. Om zeven uur ben ik weer opgestapt, nog 62 km tot Luik. Hier was ik om negen uur, ik verbaasde mijzelf over het gemak waar ik mee reed. Ik was nauwelijks moe, nog steeds boos en wilde gewoon snel naar de finish. Het ging heerlijk en in Maastricht heb ik mezelf getrakteerd om verschillende vlaaien, wat een honger had ik opeens. Via Sittard ben ik Duitsland ingereden en met nog 50 kilometer te gaan een hele grote ijsco genomen. Hier zat een meneer die kwam vertellen dat ie so-eine in Renesse hat geseen mit eine schone souplesse. In heb uitgelegd dat dit Derk Thijs was, de bouwer van de fiets. Misschien heb ik wel een beetje opgeschept maar die man was ook zo enthousiast. Bij Viersen had ik nog 20 kilometer tekort en heb voor mezelf nog een paar rondjes door Viersen gereden om de 1000 km vol te maken. Om half vier zaterdagmiddag was ik binnen, 45,5 uur over 1000 kilometer. Er was wat eten, ik kon douchen en eerst wat in de auto geslapen. Alleen mijn bagage was nog niet terug. Uiteindelijk kon ik om 22.00 uur naar huis waar ik lekker in de armen van mijn vrouw ben gaan liggen. Terwijl ik dit nu schrijf realiseer ik mij dat ik toch wel erg tevreden mag zijn en dat mijn schema’s voor PBP misschien wel flink naar beneden moeten worden bijgesteld. Hier ben ik nog niet uit. Waar ik wel uit ben is hoe ik het ga doen met eten, drinken en slapen. Ik ben er klaar voor! Met sportgroet, Theo Homan

24 uurs race te Rijswijk Op 5-6 juli was mijn laatste grote rit als voorbereiding op PBP. Om 11 uur ’s morgens was de start van de 24 uurs race op het wielerparcours van de vereniging de Spartaan te Rijswijk. Dit parcours is 1.400 meter lang, er stonden dus een hoop rondjes voor de boeg. Niet het hele parcours was verlicht dus in de nacht was het rondje slechts 500 meter, nog meer rondjes dus. Het doel was een goede mentale training en dat is het ook geworden. Naast 12 solisten waaronder twee andere liggers, waren er ook 16 teams die elk met drie personen mochten deelnemen. Om de twee uur werd er door de teams gewisseld zodat elke twee uur een vers peloton de baan opkwam. Het peloton reed daarom zo rond de 34 in het uur en na 24 uur blijk je dan 701 kilometer te hebben afgelegd. Wat kun je allemaal meemaken in 24 uur rondjes draaien: een klein stukje aan grasbaanrace gedaan omdat er twee wielrenners vlak voor mij vielen het spannendste was een overstekend egeltje dat ik net kon ontwijken. Saai, saai, saai. Dit zal wel de reden geweest zijn dat ik tweemaal een half uur van de fiets moest om te slapen. Na de eerste keer had ik nog de hoop om de 720 km te halen maar na de tweede stop was dit niet meer haalbaar. Toen mijn ouders onverwacht kwamen kijken was dit dus het perfecte excuus om er na 701 kilometer mee te stoppen, een half uur te vroeg. Redenen om het nooit meer te doen: het wegdek was niet perfect, op een ligfiets niet erg lekker twee scherpe bochten die moeilijk roetsend te nemen waren dus ook nog een stukje interval erbij (na de bochten weer even aanzetten) wielrenners die de gewoonte hebben om met één vinger het rechter neusgat dicht te houden dan het hoofd naar links draaien en door het linker neusgat hun longen leeg blazen en na een “dank je wel” van mijn kant iets van sorry mompelen Na tien keer kun je niet eens meer boos worden, na twintig keer zeg je geen “dank je wel” meer en na dertig keer denk je “ik ben nu toch al vies”. Ben ik er klaar voor? Op 18 augustus volgt het antwoord!!! G roets, Theo Homan

Beste vrienden, familie etc. De meeste van jullie weten het al. Maandag 18 augustus om 21.45 uur start ik voor de fietstocht Paris-Brest-Paris over een afstand van 1.225 kilometer. Dit wordt eens in de vier jaar gehouden en er doen circa 4.000 fietsers (of idioten) aan mee. Onder die 4.000 dus één roeifiets! Ik ben er klaar voor en mijn fiets ook zoals te zien is op bijgevoegde foto’s! Natuurlijk gaat dit niet zonder voorbereiding en ik heb danook sinds ik 18 april mijn nieuwe fiets heb, zo’n 6.500 kilomter getraind. Bij deze trainingen zaten de verplichte brevetten van 200-300-400 en 600 kilometer. Ook een 1000 kilometer en een 24 uurs heb ik als training gedaan. De verslagen daarvan hierboven. (Voor degene die het nog niet weten: je kan in slaap vallen op de fiets). De stempelposten zijn elektronisch dus via internet kunnen jullie precies volgen hoe ver ik ben. Via de volgende adressen is dit mogelijk: www.audax-club-parisien.com doorklikken Paris-Brest-Paris en doorklikken Suivri. Rechtstreeks kan het via parisbrestp.cvf.fr/servlet/RechPassage (vervallen) Jullie moeten dan mijn nummer 4976 of mijn naam invullen. Hieronder de stempelplaatsen zodat jullie dan ook weten waar ik ben.