We brengen Derk naar Deinze, van waaruit hij de laatste etappe naar Nederland gaat roeien. Aanvankelijk wilde hij liever vanaf de Franse grens, maar aangezien Omroep Zeeland alweer om half twaalf bij de Vlaams/Nederlandse grens klaar staat met een camerateam moeten we even tempo maken.

Wat na half twaalven rijdt Derk Nederland binnen en wordt hij meteen geïnterviewd door Omroep Zeeland (dezelfde avond wordt het uitgezonden, het blijkt een zeer geslaagd item te zijn geworden!). Alles duurt weer wat langer dan gepland en als we de boot nog willen halen zal Derk opnieuw per auto vervoerd moeten worden. Met camper en ambulance rijden we naar Breskens, we pakken het veer en komen rond tien over een aan te Vlissingen, waar een welkomstcomité Derk hartelijk welkom heet op Zeeuwse bodem. Samen met Ronald Florijn, Jaap Kramers, Wim, Beb en Angelique rijden ze het laatste stuk naar Kamperland.
Bij Middelburg komt Bram Moens van M5 Ligfietsen er ook bij die echter al snel lek rijdt. Hij blijft achter om het probleem te verhelpen en op de een of andere manier is hij er tien kilometer verderop alweer bij. Waarschijnlijk een combinatie van pijlsnel bandje vervangen en vervolgens met iets van zestig kilometer per uur de verloren tijd inhalen, Bram kennende. Derk heeft in Frankrijk dezelfde pijlsnelle bandjes gebruikt, maar eigenlijk nauwelijks lekgereden. Naar zijn idee komt dit omdat “geluk is met de dommen is”.

Bij restaurant “Bestevaer” van Roompot Zeeland Vakanties, de hoofdsponsor van de Rowingbiketour de France staat inmiddels een flinke groep familie, kennissen, vrienden en geïnteresseerden op de definitieve finish van Derk en gevolg te wachten. Even voor drieen arriveert het groepje onder applaus. De pers, onder meer van het NRC, de PZC, de Telegraaf en Omroep Zeeland, valt gelijk op Derk aan die voorlopig wel even bezig is met de media te woord te staan.

Op het terras van het restaurant is het daarna genieten van een drankje en verhalen over alles wat er is gebeurd in de laatste drie weken. Drie volle, zware weken, die weliswaar ontzettend gezellig waren en werkelijk omgevlogen zijn.

De camper wordt uitgeladen en de ambulance wordt dus afgeladen. Alles kan er in, behalve Derk, dus die mag gaan fietsen. Ach, het is nog geen twintig kilometer, dus geen punt. Achteraf bleek de man die meer dan drie en een half duizend kilometer heeft afgelegd toch nog een fikse hongerklop te hebben gehad. Tja, dat krijg je ervan: niets eten en vervolgens met vol vermogen naar Middelburg suizen…

En daarmee komt een einde aan drie enerverende weken. Vol met zware cols, spectaculaire afdalingen, mooi weer, een grote dosis humor, hard werken, een hoop zweten, vele kilometers, lekker eten, te weinig slapen en roeifietsen door schitterende landschappen.

Maar nu eerst even bijkomen en bijslapen na deze grootse prestatie. Of het blijft bij deze monstertocht blijft de vraag. Derk heeft het steeds maar over de “Raamrace”, een race over 4800 kilometer van San Fransisco naar New York. In tien dagen. Hij zal niet niet van plan zijn om…? Nee toch zeker!? Hoewel…?