Derk wordt op 21 kilometer van het eigenlijke vertrekpunt gedropt en begint om 10.45 uur aan zijn etappe. Ook nu slaat Derk het eerste vlakke stuk over om tijd te winnen. Het is logistiek erg lastig als Derk het eindpunt niet op tijd weet te halen, omdat het beginpunt van morgen op een geheel andere plaats is. Aangezien het hier alleen maar om vlakke en weinig uitdagende kilometers gaat, kan Derk ook later in de Tour deze kilometers alsnog maken.

Het weer is niet om vrolijk van de worden. Het is donker en grijs en er valt een gordijn van motregen. Vanuit de VolgVolvo is te zien hoe een smal fontein van water omhoog wordt gesproeid door Derk’s achterwiel, om vervolgens weer bovenop Derk neer te komen.

Terwijl Derk begint aan de beklimming van zijn eerste col, stappen Wim en Frans een restaurant binnen. Voor een luttele 65 Franc bleek je er zoveel te kunnen eten als je maar op kunt. Je kreeg er nog een glaasje wijn bij ook. Ze besluiten echter om gewoon maar een kopje koffie te nemen en te genieten van de warmte en het comfort hier.

Derk staat inmiddels aan de voet van de Col d’Aspin, welke gesloten blijkt te zijn in verband met wegwerkzaamheden voor de Tour de France. Koud en nat probeert hij contact te zoeken met Frans en Wim, die zich lekker warm hebben genesteld achter hun tweede kopje koffie. Uiteraard weigert de telefoon weer eens alle dienst en pas na lang proberen slaagt Derk er in om de hulptroepen te mobiliseren en kan er gezocht worden naar een alternatieve route.

Er wordt een hoop tijd verloren met rondvragen voor een andere route en uiteindelijk wordt Derk op de top van de col, aan de andere kant van de werkzaamheden gedropt en kan heeft hij alleen nog maar de afdaling te doen.

Om nou te zeggen dat de afdaling een fluitje van een cent is… Het is nog altijd steenkoud en bovendien rijdt Derk voortdurend door de wolken (“Ze hebben me altijd gezegd dat het zo leuk is als je in de wolken bent, maar dat heb ik nou helemaal niet”). Derk koelt gedurende de afdaling ontzettend af en al klappertandend laveert hij tussen loslopende koeien, schapen en paarden door. Lekker doorrijden is er ook al niet bij. Volgens Derk deed het formaat van de parkeerplaatsen onderweg vermoeden dat het uitzicht hier fenomenaal moet zijn, maar nu was het zicht beperkt tot hooguit enkele meters. Beneden aangekomen kan Derk niet eens meer praten en staat hij letterlijk met knikkende knieën van de kou.

Inmiddels is Liesbeth, de schoonzus van Wim die in deze streek woont, erbij gekomen. Ze volgt de Tour enkele uren en kijkt met afgrijzen hoe Derk col op en col af martelt, ze kan het gewoon niet aanzien!

Derk roeit de tweede col (volgens Wim 13 domtorens beklimmen met je roeifiets op je rug, leuke vergelijking), de Col du Tourmalet, gestaag omhoog. Boven aangekomen blijkt er een uitspanning aanwezig, een goed moment voor een pastapauze.

De ietwat excentrieke uitbater blijkt foto’s van gekke fietsen te verzamelen en komt dan ook direct met een camera naar buiten stormen. Hij heeft foto’s van houten fietsen, 1-versnellingsfietsen uit de begindagen van de Tour de France en tal van andere kiekjes. Spaghetti blijkt helaas niet op het menu te staan, maar wordt vervolgens wel gewoon geserveerd, dus Derk blij.
Vermelden waard is ook het herentoilet, waar de baas een soort kattenbak van heeft gemaakt, met kranten om de pot heen, zodat de wat beschonken bezoekers van het toilet achteraf voor niet al te veel werk zorgen.
Op dezelfde locatie duikt op een gegeven moment een Nederlander op die voor de NOS blijkt te werken. Hij belooft de Rowingbiketour door te geven als interessant nieuws. Wie weet levert het wat op.

Derk roeit de laatste berg, richting Luz Ardiden, zonder veel problemen op. Vergeleken met de lange, zware tocht van gisteren was de etappe van vandaag goed te doen. Als Derk even na negenen op de camping arriveert is hij dan ook aanmerkelijk fitter dan een dag eerder.

Om 22.00 uur zien we vanuit de camper zwaailichten flitsen en we weten gelijk dat Caroleen en Rianne met de Rowingbike ambulance zijn gearriveerd. Zij komen ons de laatste week versterken en de ambulance (Derk gebruikt een oude ambulance als bedrijfswagen), gaat vanaf nu als volgwagen fungeren. Want helaas, helaas, morgen nemen Frans en Wim afscheid en gaan ze weer op Nederland aan.

~intermezzo~

What is in a name?

Als in Australië iemand de bike pakt, dan stapt hij op de motorfiets. Als daar iemand op een fiets stapt dan neemt hij op de ‘push bike’
In oud Nederlands werd het ‘rijwiel’ genoemd. De Duitser noemt het ook een ‘fahrrad’ of kortweg ‘rad’. Een Fransoos stapt op zijn ‘velo’! Dan hebben we ook nog de ‘cycle’. Een Nederlander fietst op een ‘fiets’; ‘ligfiets’, of dankzij Derk, roetst op een ‘roeifiets’!

Roeifiets? Ja, roeifiets! En op deze pagina hoef ik niet uit te leggen wat een roeifiets is. Zoals we weten heeft Derk roeifiets vertaald in rowingbike. Denkt hij op deze manier eenheid in de naamgeving te krijgen? De Fransman noemt hem velo rameur, de spraakverwarring begint alweer.

Een land waar ik grote mogelijkheden zie, waar de vinding van Derk in woorden eigenlijk al voor de helft is uitgevonden, is Australië. ‘Push/Pull bike’, is toch ook een mooi woord voor de roeifiets. Trouwens in Engels sprekende landen wordt er veel reclame voor gemaakt. Op deuren zie je al veel de tekst ‘Push’ en ‘Pull’!

Frans

~~