Ook vandaag kunnen we weer aandacht van de pers verwachten. Vroeg op en klaarmaken dus. Rond half tien naar het centrum van Duinkerken, alwaar de lokale pers zich al verzameld heeft. De interesse voor het fenomeen roeifiets blijkt groot: de aanwezige journalisten vuren langdurig vragen af op Derk en de (video)camera’s maken heel wat opnamen. Uiteraard veel te laat, rond elf uur, kan Derk dan eindelijk van start. Er ligt een lang traject voor hem: z’n 230 km, dus het late vertrek komt eigenlijk niet zo goed uit.

Terwijl Derk ervandoor gaat, gaan we op zoek naar een zaak waar we een nieuwe SIM-kaart kunnen krijgen voor de telefoon. En dat lukt! Nu kunnen we veel goedkoper nationaal inbellen.

Daarna scheuren we weer voort, op weg naar het eerste ontmoetingspunt te Pernes. Slechts een uur na onze aankomst daar verschijnt Derk alweer. Het gaat goed, heeft de route goed kunnen vinden en heeft genoeg voedsel bij zich. Maar we gaan toch maar even flink bunkeren. Wij beperken ons tot een pizza, terwijl Derk een groot bord spagetti Bolognese achterover werkt. Tot ongeloof van de uitbater besteld hij even later nog een bord, dat ook grotendeels verorbert wordt.

Derk besluit over te stappen op de stroomlijnfiets en na het bijtanken van een paar liter water en energiedrank gaat hij weer voort.

Wij rijden naar de volgende halte: het plaatsje Verton nabij Berck. Onder de toren van een oeroud kerkje wachten we op Derk, die een half uurtje later alweer arriveert. Hij ziet er nog steeds energiek uit en zegt genoten te hebben van de kleine landweggetjes onderweg. Blijkbaar heeft hij de route grotendeels parallel aan de werkelijke route gereden. Maar goed ook, want wij reden een heel stuk over de ‘echte’ Tourroute en die was onaangenaam druk.

Weer bijtanken, deze keer niets eten en door maar weer, naar eindpunt Terlincthun. Een gehucht direct ten noorden van eindpunt Bologne-Sur-Mer. Deze stad zelf gaan we niet in om Derk niet te confronteren met de drukte daar. Die paar kilometer die hij hierdoor niet zal rijden worden overigens wel goed gemaakt door de alternatieve, maar wat langere routes die hij nu en dan moet nemen. Overigens lopen deze routes in principe zeer nabij de werkelijke route van de tour. Soms zijn er gewoon routes die te druk en te gevaarlijk zijn zonder wegafzettingen. Makkelijker maakt Derk het niet met de alternatieve weggetjes, doorgaans gaan de kleine weggetjes meer op en neer dan de grote doorgaande wegen.

Te Terlincthun wachten we Derk op terwijl Kees weer een heerlijk potje kookt. We wachten in spanning af, maar Derk verschijnt niet. Het begint inmiddels te regenen en de schemer zet in. Het eten is al een tijdje klaar. Alles komt weer goed als hij uiteindelijk om 20.54 uur aan komt rijden. Ook nu was alles goed gegaan, alleen bleek de laatste etappe wat langer dan gedacht. Daarna is het op naar de camping. Derk zegt afgezien van vermoeiing zich goed te voelen, tot zijn tevredenheid blijkt hij geen last van zijn spieren te hebben. Na aankomst op de camping nabij Calais gaat hij vrijwel direct slapen.