Bovenstaande foto van links naar rechts: Beb, Caroleen, Derk sr., Joeri, Alexander, Jacques, Arno, Annemieke, Bartel, Theo, Dennis

Roeifietsen op Kreta 2008

Een verslag van Dennis Vermeij

Veel zuidelijker in Europa is bijna niet mogelijk, het griekse Kreta bevind zich tussen de Ionische zee, en de Egeische zee in het middelandse zeegebied. Met een groep roeifietsers + de nodige aanhang en andere zonaanbidders vieren we 2 weken vakantie op dit doorgaans zonovergoten eiland. De eerste week trekken we vanaf Heraklion langs de noordkust naar het westen van Kreta, en vervolgens weer terug naar het oosten langs de zuidkust om de laatste week in Mirtos door te brengen. In de groep veel oud gedienden voor wat betref de Kreta experience, wat het leven een stuk gemakkelijker maakt. Het roeien in de bergen valt mij in het geheel niet tegen, eigenlijk gaat het mij best wel gemakkelijk af, de gemiddelde dagafstand in de eerste week van 80 km is prima te doen. Te meer er na elke reisdag een rustdag gepland is, om zo wat van de omgeving te zien, iets anders te doen dan roetsen, en met de meegebrachte familie wat tijd door te brengen. De eerste rustdag moet helaas ook gebruikt worden om te herstellen van een kleine valpartij in de bergen. Klaarblijkelijk is het wegdek op Kreta bij regen spekglad. Ik was samen met Joeri Gorter vooruit gereden, en hadden er geen rekening mee gehouden dat we de regenwolken van dichtbij gingen zien. In een afdaling raak ik uit balans, en kom ten val wat gepaard gaat met een schrapend geluid op het ruwe asfalt. Even later hoor ik de echo van mijn val wat verder naar beneden weerklinken. Joeri is ook met het asfalt in aanraking gekomen. Slechts wat schaafwonden, en kleine beschadigingen aan de roetsen, maar mentaal een zeer deprimerende ervaring. Dankzij de volgbus komen we toch op de plaats van bestemming aan. Na de rustdag gaat het verder westwaarts, helaas veel kilometers over de snelweg, waardoor er wat minder hoogtemeters te genieten zijn. De beloning in de vorm van een machtig uitzicht over de baai bij Falasarna maakt veel goed, tezamen met de wetenschap dat we hier een dag uit kunnen rusten. De rustdag wordt gebruikt door aan het strand te liggen, het oude Falasarna te bezoeken, en lekker te eten en te drinken.

De volgende dag is het reisdoeel Soughia, aan de zuidkust van Kreta, en begint met een klim naar het uitzichtpunt van 2 dagen geleden. Langs de westkust blijven we min of meer op dezelfde hoogte en zien we steeds het water weer terug nadat de weg weer van de berg terugbuigt. Vele geiten, afdalingen en beklimmingen later is het tijd voor de inwendige mens in de vorm van pasta en bier. Met de wetenschap dat de tocht zowiezo bergafwaarts eindigt blijft de stemming er in zitten. Soughia is zeer toeristisch, wat ook de eetgelegenheden ten goede komt. We zijn nu vlak bij de beroemde Samaria kloof, waar we helaas te weinig tijd voor hebben om die te bezoeken. Wel rijden we ( met de auto ) naar het begin van de kloof om daar van de stilte en van de diepte te genieten. De volgende dag staat Frankokostello op het programma wat door de meeste per boot bereikt zal worden. Een 4-tal die-hards verkiezen de omweg via de noordkant van het eiland waarbij 2 keer de bergen in het midden van het eiland beklommen dienen te worden. Ikzelf reken mij tot het selecte gezelschap van die-hards, en terwijl we tijdens ons ontbijt de boot uitzwaaien beginnen we elkaar moed in te praten.
Het eerste stuk klimmen van 20km gaat rustig aan, de spieren moeten immers nog opgewarmd worden. Na een klein stuk dalen, en weer een stuk klimmen staan we alweer op het hoogste punt van de tocht. Omdat ze nieuwe wegen aan het aanleggen zijn wanen we ons hier in een maanlandschap. Dan begint het afdalen richting Gania, waarbij we nog door een stuk door bosbrand verwoest dal rijden. Bij Gania een stuk langs de snelweg, maar niet voordat de kabel van Jaques weer op de snek gewikkeld zit. Langs de snelweg kan mooi in een treintje geroetst worden, en het tempo zit er lekker in. Op naar de spagheti, want het middaguur ligt al weer achter ons. Na de gebruikelijke griekse salade, spagheti, en verse sinaasappelsap wordt de broodnodige zonnebrand weer aangebracht om het 2e gedeelte van de tocht te gaan volbrengen. Eerst nog glooiend langs de oude weg, waar op een gegeven moment alleen nog maar omhoog gereden wordt. Deze beklimming lijkt eindeloos, en door de zon, en afwezigheid van wind ook best wel zwaar. Elke bocht wordt veer gevolgd door nog een bocht waarbij het steeds maar weer omhoog gaat. Uiteindelijk is daar de top, waar ik samen met Joeri op Derk en Jaques wacht.
De laatste 40 kilometers zijn hoofdzakelijk naar beneden, met nog een flinke wegopbreking tussendoor. Frankokastello is een stip op de kaart met een weg erdoor. Het kasteel waaraan het zijn naam ontleend stelt niet veel voor. De appartementen daarentegen zijn fantastisch, en ook het strand is genieten. Tegen de planning in besluiten we om nog een dag langer in Frankokastello te blijven. Achteraf blijkt dat een juiste beslissing te zijn geweest, maar om dat te constateren moeten we eerst naar Matala afroetsen. In Matala waren de romeinen in de holen gekropen, waar in de jaren 60 velen hippies zich ophielden. Het heeft wel wat weg van Noordwijk, maar dan iets meer vergane glorie. Het hotel is redelijk, het eten oke, en de volgende dag zullen we toch weer vertrekken. Helaas valt hier een akkefietje met een insluiper te betreuren bij een van onze reisgenoten. Ik zal niet uitwijden over de details, maar het liep gelukkig met een sisser af. Hopelijk drukt het geen stempel op de rest van de vakantie. Op naar ons uiteindelijke reisdoel, Mirtos. Eerst nog door de riviervlakte langs eindeloze olijfboomplantages, en slechte wegen. Als eindelijk het landschap wat glooiender wordt gaan we eerst maar eens eten. Zeer gastvrij worden we in het restaurant ontvangen, het eten smaakt er niet minder om, en we bereiden ons mentaal voor op wat komen gaat. Eerst een stukje klimmen, dan weer afdalen, en dan begint het klimmen weer. Voordat de definitieve afdaling ingezet kan worden moet er echt nog even serieus geklommen worden. De aankomst in Mirtos is geweldig, wat een oase van rust, en heerlijk geurende bloemen, palmbomen, frisse kleuren, schone boulevard. Een ieder nesteld zich in de comfortabele appartementen, eindelijk warm water om te douchen.
Vanaf nu bestaat het vakantieleven uit luieren, malespunten, lekker eten, en goed gezelschap. De volgende dag gaan we in de kloof lopen, ook een jaarlijks terugkomend fenomeen. Het lopen ontaard al gauw in klauteren, en tot de heupen door het water waden. Een enkeling weet het door klauterkunsten tot het einde droog te houden, maar de meesten vinden de verfrissing van het water wel oke. Hoogtepunt van de dag is wel wanneer Wim zijn broek weet droog te houden door deze uit te trekken, om vervolgens met ontblood onderlijf de rots op geduwd te worden. ’s Avonds staat er weer lekkers op tafel, en worden de plannen voor de volgende dag gesmeed. Males maalt het door mijn hoofd als ik de volgende morgen opsta, eerst maar eens naar deze befaamde plaatst toe roetsen. Wanneer dit binnen 40 minuten gebeurt dan staat je een heus helden onthaal te wachten bij terugkomst. Eerst maar een verkennende rit maken, en niet als een bezetene naar boven rammen. Met een tijd van 45 minuten ben ik niet geheel ontevreden, en kan ik mij gaan beraden op een serieuze poging op de lichtgewichtroets van Derk. We doen wat boodschappen in Erapetra, en hangen wat op de boulevard rond. We maken een kleine bergwandeling, en ik besluit nog even het internet cafe te bezoeken om de vlucht te checken of die nog wel gaat, of dat we helaas noodgedwongen langer op Kreta moeten blijven. Terwijl ik een afdrukje van de vluchtgegevens maak wordt ik door Wim gehaald om met gezwinde spoed naar het appartement te komen omdat Carolien zich in haar duim gesneden heeft. Met tolk Caroleen, ik achter het stuur, Wim voor morele support en patient Carolien rijden we zo snel als de huurpanda het toelaat naar de eerste hulp van het ziekenhuis in Erapetra. Daar aangekomen wordt de diagnose al snel gesteld, pees doorgesneden, en zenuw ook. In het ziekenhuis hebben ze geen afdeling microchirurgie, dus dat moet in Athene gebeuren, en een beetje snel. Wel wordt de duim gehecht om verder bloedverlies te voorkomen Via bemiddeling van Eurocross besluiten we onze vakantie te beëindigen om in een Nederlands ziekenhuis voor vervolgbehandeling te gaan. De volgende ochtend om 7.10 vertrekt het vliegtuig, om deze te halen moesten we om 4.00 vertrekken vanuit Mirtos. Na 3 dagen is de operatie, die door de potentiële MRSA nog wat is vertraagd. Alles is goed verlopen en het herstel kan langzaam aan beginnen. Helaas een minder prettig einde aan een wel hele gave vakantie. Gelukkig overheersen de goede momenten, en hebben we de foto’s nog….