15 augustus 2007 – Een laatste gedachte

Zaterdags jongstleden een lange non-stop rit van 450 kilometer, voerde me naar mijn geboorteplaats het eiland ‘Texel’. Met een semi verplichte koffiestop op de veerboot. Wat rond getoerd op het eiland, langs alle plekken waar ik nog altijd een warm gevoel bij krijg. Hierna een extra slag door Friesland, wat me daarna weer terug naar huis bracht in het Groningse Kloosterburen. Waar tot op heden de organisatie van Parijs-Brest-Parijs me niet heeft kunnen vinden met een officieel startbewijs.

Ik ben er, geloof ik, wel klaar voor, bedenk ik me nu, enkele dagen, voordat we los gaan! Drie weken geleden tijdens een vakantie op de Bretonse heuvels, die best steil waren, moet ik toegeven, nog twee freewheelen van de roeifiets dol gedraaid te hebben. Onder het mom dit lukt me weer, ben ik verscheidene malen de plaatselijke dijkopgang opgereden, maar nu gaf het freewheel in het achterwiel geen krimp meer. ‘Het lichaam wil wel.’

Slaap tekort heb ik chronisch, teveel slapen is zonde van de kostbare tijd, die iedereen heeft gekregen. Slapen tijdens Parijs-Brest-Parijs? Dat dacht ik niet te doen, ik blijf lekker wakker, wil alles met eigen ogen zien.

Tijdschema’s, volgauto, team van begeleiders, ik laat het geheel tegen mijn natuur in, over aan Theo. Zoveel vertrouwen heb ik in deze knul! De GPS gaat ons de weg wijzen heeft Theo beloofd: “dus volgen we die pijl!”.

Nu nog een Startbewijs en zo niet dan maar illegaal meerijden… Een laatste blik op de routekaart van het parcours. Wat spullen inpakken en onderweg naar Parijs nog een beetje ‘veel’ eten inkopen.

“Komt goed, …toch?”

Richard

Leven als ‘stoker’

STOKER 1– ‘iemand die (vooral het vuur van eene stoommachine) stookt; 2- brander, -jenever 3- stokeband, opruier.’
Aldus mijn enigszins verouderde ‘Woordenboek Der Nederlandsche Taal’.

Stoker? Situatieschets: Theo en ik zitten met de ruggen naar elkaar toe op een door Derk gemaakte raceroeifietstandem. Theo de stuurman, vooruit roeiend en ik als de stoker, zoals het eigenlijk ook hoort; roeiend achteruit! In de slipstream Derk meezuigend op zijn roeifiets. Af en toe een verdwaalde ligfietser of racefietser die zo’n sleepje niet laat lopen, maar uiteindelijk ons met ‘aanhangfiets Derk’ toch moet laten gaan.
Op dit moment heeft Theo het stuur erg stevig in handen en heeft alle auto’s, stoepranden, paaltjes, dieren, fietsers, en wat al niet meer op onze weg komt keurig ontweken. Mijn gezichtsveld beperkt zich naar achteren. Al wat voor Theo het heden is en uiteindelijk geweest, bereikt uiteindelijk mijn blik. Leef in een soort verleden tijd, het is al gebeurd. Voltooid verleden tijd… ‘Das war einmal.’

1- ‘Rammen’ doe ik, wat moet ik anders, roei me een waas voor de ogen. Wil steeds harder op weg naar de toekomstige tijd.
Stook het vuur op, de machine begint goed te draaien, de ketel komt behoorlijk op stoom: 200, 300, …400, 600, …1200 kilometers lang.

2- Overgeven aan … valt niet mee. Altijd je eigen ding gedistilleerd uit het leven, en nu niet meer autonoom je eigen weg in kunnen slaan. Nu alleen nog eigenzinnig mijn eigen versie van de routebeschrijving roepen, niet zeker weten of dit tot iets leidt of dat het een zinloze weg blijkt te zijn.

3- Steeds opruiend ’toe, ik wil voort, harder, steeds maar door’ Theo die probeert te temmen. “Rustig aan, rustig.. Lichte slag”.
Met me veertig jaren nog altijd de ‘jonge hond’.
Derk die me diep en enigszins bezorgd in de ogen kijkt. ‘Verschiet niet je kruit, straks sta je droog.’!

Stuurman, stoker en aanhang, zij gaan voort.

Rich

Delft , 7 april.

Het 300 km brevet wordt geroetst door vlnr Bartel, Richard, Theo en Derk.
De eerste helft naar de posbank bij Arnhem wordt gezamelijk gereden, het eerste stuk rijden we achter een groep racefietsers nadat 3 inhaalpogingen stranden door verkeerd rijden; we blijven er rustig achterplakken.
Dat valt vooral voor Theo niet mee:
Laat lopen; lichte haal, lichte haal; laat lopen….Theo heeft de grootste moeite al die paardenkrachten van Richard in toom te houden.
Richard heeft deze keer de trein genomen; vorige week was hij beter te handelen, toen had hij al dik 200 km gereden voordat hij op de tandem stapte voor de 200 km in Ossendrecht.
Ik vermoed dat de ernstigste spierpijn van deze 300 km zijn plaats heeft gevonden op Theo’s stembanden.

De tweede helft neemt Bartel een tandje terug maar door een lekke band bij de tandem scheelt het in aankomsttijd allemaal bar weinig.
Het heuvelwerk op en om de posbank laat verdraaid goed zien hoe het nou zit met roeimateriaal; die tandem is niet bij te houden bergje op;
Dat wordt wat bij die 400 km die over 2 weken in Duitsland gereden gaat worden…daar zitten aardig wat hoogtemeters in.
Hoe snel moet die nieuwe aluminium tandem wel niet wezen… :-)
De 600 van Wachtendonk in mijn dromen opnieuw gereden:

“De nacht induikend op weg naar Luxemburg. Het gaat hard, hard, erg hard, t’is als de duvel in eigen persoon ons op de hielen zit. De vele stoplichten werken mee en springen allemaal spontaan op groen. De weg is nog lang, doch verkeersdrempel vrij. Wij, mijn maat Theo en ik, zijn toch niet te keren. Op weg om de vele heuvels in een dagje roeien te slechten.
Voordat we er goed en wel erg in hebben zijn we het groothertogdom Luxemburg doorgekruisd en komen bij het krieken van de dag in het Koningrijk België aan. Alwaar in de stad Bastogne nog de alcoholdampen opstijgen van de vele liters bier die in de nacht vloeiden. De laatste zwaar benevelde Waal begeeft zich naar huis. Maar wij zijn nog niet zover om terugtekeren, maar het keerpunt is in zicht.
Waar we eerst het noordelijkste deel doorkruisen van Luxemburg gaan we nu middendoor terug naar Duitsland. Het ‘Müllerthal’ ook wel het klein Zwitserland genoemd: klimmen en weer dalen, en zo gaat het maar voort, die beloofde 6000 hoogtemeters moeten toch ergens vandaan komen. De tandem kraakt, armspieren spannen zich, benen verliezen hun soepelheid, beide knieën doen zeer en worden wat dik. Zweet stroom rijkelijk. De bidons vullen zich ieder keer weer wanneer ze leeg zijn. Dit is het ware werk! ‘Werken maakt vrij’.
In Duitsland gaan we als een trein het Eifelplateau op, waar ons nog een rondje ‘Nürburgring’ wordt gegund. Daarbij niet onderdoen voor de motorrijders met de vele paardenkrachten onder hun kont.
Nog even lekker 100 kilometertjes door dieselen, de laatste heuvels achter ons latend, om precies een dag later de laatste stempel te behalen. De gastvrouw wacht ons op, met haar geroemde goulashsoep.
600 kilometer op twee broden met kaas en een dag zonder ook maar één obstakel”.

Droom lekker door roeiers, de werkelijkheid is soms weerbarstig.

Richard

 

De 600 van Zwolle