Zaterdagochtend 20 augustus 10.00 uur

In Parijs komt nu de Parijs -Brest -Parijs stress lekker los. Zo’n 6000 deelnemers worden zondagavond en maandagochtend losgelaten op het 1200 km lange traject van PBP. Onder die deelnemers drie roeifietsers, Bart Verhoeven (B), Richard Bruijn (NL) en Theo Homan (NL). Nog drie oude bekenden in de roeifietswereld staan aan de start: Fred Hillebrand doet op de racefiets mee en Ymte Sijbrandij en Hans Wessels doen mee met speciaal geprepareerde questen( velomobielen). Deze carbon quest’s zijn extra licht en nog beter gestroomlijnd. Hans en Ymte hebben in de voorafgaande kwalificatieritten, de zogenoemde brevetten, zeer snelle tijden gereden. Ik wil deze heren tippen als eerste finishers van het hele peloton, ik denk dat er een recordtijd gereden gaat worden. Een beetje appels met peren vergelijken is het wel want zo’n gestroomlijnde fiets is natuurlijk veel sneller dan een race-, lig- of roei-fiets zonder stroomlijnkuip. Maar dat maakt niet uit. Bij PBP is iedereen die finisht een winnaar.

Bart en Richard willen genieten van PBP en gaan op hun eigen tempo en met de planning om gewoon te slapen onderweg op pad. Leuk detail is dat Richard net als Ymte gewoon op (in) de fiets naar en van Parijs rijdt. Voor Richard zijn dat bijna 3000 km op de teller in anderhalve week. Eergisteren kwam hij even in Middelburg langs voor een laatste check van zijn roeifiets. Rich gaat 1,5 week op pad met 6,5 kg bagage incl tent. Zijn stoelzitting gebruikt hij als matras, een slaapzak heb ik helemaal niet in zijn bagage gezien bedacht ik achteraf. Hoe hij dat allemaal zo spartaans redt is mij een raadsel.

Theo Homan is ook uit op een snelle tijd. Theo is een specialist in dit soort lange afstandswedstrijden, twee jaar geleden eindigde hij op de 1400 km lange Londen -Edinburgh- Londen als 7e in een peloton van bijna 700 goed getrainde deelnemers. Behalve hard roeifietsen kan Theo heel goed afzien en doorrijden zonder te slapen. Op de 1400 km lange LEL-tocht, die hij in 3 dagen en 6 uur reed, heeft hij alleen de 2e nacht een uur of 3 geslapen, verder alleen roetsen, roetsen en nog eens roetsen. Dit zijn ongelofelijke prestaties waar ik ontzettend mijn petje voor af neem. Wel met gemengde gevoelens want een beetje gekkenwerk vind ik het wel, als je in slaap valt op de fiets kunnen de gevolgen immers fataal zijn. Ik raad dergelijke ritten dus aan een ieder af en als je ze al doet ga lekker slapen onderweg zodat je geen gevaar voor jezelf en anderen wordt. Dat doorrijden van Theo vindt ik dus eigenlijk niks maar als ik die – al dan niet aangetrainde- gave van Theo zou hebben dan zou ik het waarschijnlijk ook niet kunnen laten dus ik snap het wel en ik leef erg met hem mee.

Theo is van plan om samen met Perry Stoel, die op een M5 high racer rijdt, te rijden. Ik heb het voorrecht gehad om met Perry en Theo wat tochten te fietsen c.q. trainingsmaatje te zijn en ik weet dat de heren lekker aan elkaar gewaagd zijn en goed samen door de bocht kunnen. Vorig jaar hebben ze de 1200 km lowlands ook bijna geheel samen afgelegd en ze kunnen zich lekker aan elkaar optrekken. De dipjes en dippen zullen zeker gaan komen onderweg en hopelijk trekken ze elkaar en zichzelf daar weer doorheen, ik wens ze alle succes en veel plezier onderweg !!!!!!

Zaterdag 20 augustus 17.00 uur

Theo belt even op, ze staan met zijn allen bij de bikecheck in het zonnnetje. De sfeer is goed en iedereen heeft er zin in. Hij vraagt of ik voor Richard nog een 20 inch buitenband mee wil geven aan Beb. Richard schijnt een stuk van het parcours Paris- Roubaix te hebben gereden en heeft zijn buitenband op de kasseien verspeelt. Ik weet niet of dit figuurlijk gesproken is want ik meen dat de kortste weg van Breskens naar Parijs niet per se trajecten Parijs Roubaix omvat. Richard staat wel bekend om zijn ommetjes. Beb vertrekt zondagmorgen vanuit Middelburg om zich bij de supportploeg van Theo te voegen. Ik breng haar ’s avonds gauw nog drie buitenbanden want daar moet het niet aan liggen.

Zondagmiddag 21 augustus 17.30 uur
Ze zijn weg

Alleen Fred Hillebrand is eerder gestart om 16.25. Als ik het wel heb is er dit jaar een aparte startgroep ”velos special”. Al onze helden zitten in de startgroep 17.30 en zijn nu onderweg. Rond 23.05 verwachten we de eerste deelnemers bij km punt 140, Mortagne au Perche. Verder geen bericht dus goed bericht!

Maandagochtend 22 augustus 07.25

Theo en Perry rijden precies op schema, met 25,2 km/ h gemiddeld werken zij zich over het parcours. Het schema van Ymte en Hans ken ik niet maar ze gaan heel hard, 32,4 gemiddeld.

Maandagmiddag 22-8 13.40 uur

Een telefoontje uit Frankrijk , Beb en Annemieke (Theo’s eerste van de 2 verzorgingsploegen) vertellen dat Theo en Perry er nog erg fit uit zien. Het eten gaat ze allebei goed af en ze liggen bij de laatste post Loudeac ( 455 km) een half uur voor op schema.
In tegenstelling tot Theo en Perry hebben Beb en Annemieke zojuist wel een uiltje geknapt. Ploeg 2, Rene en Dirco begeleiden en verzorgen Theo en Perry tot vannacht. Het regent in Frankrijk en af en toe valt er een klap onweer. Het is niet koud dus de mannen kunnen voort. Wie er ook goed voort gaan zijn Ymte en Hans. Ze zijn nu het keerpunt Brest waarschijnlijk erg dicht genaderd. Om 10.52 klokten ze in bij Carhaix met 527 km op de teller van de 1200.
Zij hebben al wel een grotere pauze genomen, hun gemiddelde over de laatste etappe is gezakt van 31 naar ” slechts” 24 km/h. Richard en Bart roetsen ook rustig voort, zij naderen allebei het 455 km punt Loudeac.

Bij Loudeac stapte ik zelf af, 4 jaar geleden startte ik ook op PBP maar de aanhoudende regen en kou, op het ”heetst van de dag” 12 graden, werd mij te veel, ik vond het niet leuk meer. Inmiddels geniet ik ervan dat ik nergens meer voor hoef te trainen maar toch bekroop mij vanochtend het gevoel van waarom roets ik daar niet mee….. Als ik vannacht na een eenvoudige doch voedzame maaltijd in een lekker warm bed stap dan weet ik het waarschijnlijk weer.

Maandagavond 22 augustus 19.00 uur

Brest, halverwege

Theo’s organisatie was perfect met twee volgploegen. Perry en Theo hebben 18.57 uur te Brest ingeklokt, ze zijn halverwege. Via Beb en Annemieke krijg ik te horen dat Theo opgewekt is en goed kan eten en drinken onderweg. Theo en Perry hebben geen regen gehad. In Fougeres heeft het al wel geonweerd en zijn er stortregens geweest. Ze krijgen nu twee zware etappes en daarna wil Theo toeslaan- of dan de turbo opengaat? Nee, die turbo zit er niet op maar wat Theo wel kan is gewoon doorgaan en erop het laatst juist weer wat meer snelheid uitpersen. Ik weet niet hoeveel racefietsers er nu nog voor hem liggen maar als het zo gaat als met LEL twee jaar terug dan worden dat er steeds minder. De vermoeidheid slaat uiteindelijk bij iedereen toe- bij ”ouwe Homan” hopelijk iets later.

Al om 14.59 vanmiddag klokten Ymte en Hans te Brest, deze jongens liggen goed op stoom. Het gemiddelde van Hans en Ymte is wel aan het zakken, wellicht dat ze wat meer pauze nemen of misschien hebben ze last van regen, ze dragen allebei een bril en dat kan met fietsen in de regen een behoorlijke handicap zijn. Een recordtijd zullen ze toch niet kunnen gaan rijden. Ik wist eerlijk gezegd niet wat het record was maar met wat rondsnuffelen op de PBP site zie ik een tijd van 38.36 uur in 1951 staan en in 1948 41.36 uur. Eerst dacht ik dat dat niet kon maar 1200 km gedeeld door 38.5 uur = 31,16 km/h. Dat kan wel met een peloton goed getrainde wielrenners. In die tijd reden de profs ook nog PBP, dat is toch net andere koek en/of ze eten andere, sterkere koek.
Bart stuurt me af en toe een smsje, alles gaat goed en hij rijdt vandaag tot kort voor Brest. Hij heeft daar een hotel gereserveerd en klokt morgenochtend in Brest. Richard vroeg ik ook om af en toe een smsje te sturen, zijn reactie: ”Onderweg je een smsje sturen….? Laat Petra dat maar niet horen! Ik ben niet zo -telefoon- trouw gebleken als ik weer eens op pad was.” Gevraagd naar zijn schema deelde Richard eerder mee: ”Schema? Weet dat ik me zaterdag om 18.00 moet melden in Parijs en dat ik zondag om 21.00 aan de start mag verschijnen. En dat ik binnen de 90 uur terug wordt verwacht. Eten koop ik onderweg. Een tukje in mijn tentje. C’est la vie. Na PBP scharrel ik weer na huis.”

Dinsdagochtend 23 augustus 06.50 uur
Noodweer in Frankrijk.

Ik zie op internet dat Theo, Perry en Ymte niet vooruit zijn gekomen vannacht, Hans Wessels was eerder in Brest blijven steken, althans zo lijkt het als ik de pbp website moet geloven. Gauw een sms je naar Beb om te horen hoe het echt zit. Gisteren kreeg ik al door dat het in Fougeres rond een uur of negen noodweer was, in Brest was er toen nog niets aan de hand. ik kreeg een smsje van Beb dat de elektriciteit in Fougeres geruime tijd is uitgevallen door bliksem, alles aardedonker, alleen van hun mobileltjes hadden ze licht. Nu vindt ik een mailtje van Annemieke: ”Ze zijn wat vertraagd vanwege noodweer onderweg. Regen en onweer. Dirco en Rene zijn terug gereden om droge kleding te brengen zij hebben gedoucht en 1 uurtje geslapen. Zijn weer met goede moed onderweg.” Nu net komt een smsje binnen van Beb : dat ze geschuild hebben voor het onweer maar dat ze verwacht worden rond 09.30 in Fougeres. Dat betekent dat ze wel in Loudeac en Tinteniac gepasseerd zijn maar dat de verslaggeving van de stempelpostpassages op de pbp website het niet doet. Niet gek als de stroom uitvalt! Goed nieuws dus want ondanks dat uurtje slapen zouden ze dan maar een half uur achter het schema liggen, dat klopt weer als een bus want gisteren hadden ze een half uur voorsprong op dat schema opgebouwd. Spannend hoe het verder loopt , ik hoop vooral dat ze het droog hebben en houden, da’s wel zo lekker roetsen.

Dinsdagochtend 23 augustus 08.10
Chaos in Loudeac

Beb smst: ”Theo was in Loudeac. Staat niet op internet, misschien werkt timing even niet ivm het weer. Theo zal ongeveer 08.20 in Tinteniac zijn, loopt dan 1.45 achter. Hij is nog met Perry, het gaat prima samen. Op Theo’s officiele PBP slaappost was het chaos tijdens het noodweer, er waren heel veel te veel schuilende deelnemers.”

Dinsdagmiddag 23 augustus 12.15
De PBP website lijkt het weer heel aardig te doen. De nodige doorkomsten verschijnen weer in beeld. Theo en Perry zijn Fougeres om 11.48 uur gepasseerd, slechts 34 minuten na Ymte Sijbrandij. Hans Wessels is ook weer onderweg maar is om 10.17 vanochtend twee stempelposten terug gepasseerd, die haalt Theo en Perry niet meer in.
Robert Carlier, op zijn M5 carbon high racer ( nr 6424) heeft ook heel hard gereden gisteren. Hij was twee uur eerder in Brest dan Perry en Theo. Vanochtend in Tinteniac was Robert drie kwartier achter dus hij heeft langer gepauzeerd en misschien wat geslapen. Theo’s snelle schema wordt niet gehaald maar daar zijn de omstandigheden ook niet naar.
Wat mij erg bevalt is dat ik zie dat de snelheid van Theo en Perry tussen de twee laatste stempelposten weer omhoog is naar 22 km/h. Het venijn van dit soort lange afstandstochten zit hem in de laatste kilometers en daar zijn ze nu mee bezig. Ze hebben er zo’n 930 km op zitten, nog een kleine 300 km te gaan. Degenen die het minst gesloopt zijn kunnen nu de winst gaan pakken. Erg spannend allemaal, hoewel het geen wedstrijd is zit iedereen toch naar elkaar te kijken en te proberen ervoor te blijven of te komen. Ymte vertelde over zijn PBP tocht vier jaar terug dat een van zijn hallucinaties onderweg was dat hij de tandem met Theo en Richard in zijn spiegel zag. Bart is ook weer ontwaakt en klokte net voor 10.00 uur in Brest, hij heeft zijn hotelovernachting uitstekend gepland en lag lekker te slapen tijdens het noodweer.

Beb en Annemieke doen telefonisch verslag van net na het stempelen te Fougeres, ze verzorgen Theo en Perry die beiden toch weer behoorlijk fit zijn, ze hebben er nog steeds zin in. Het weer is inmiddels redelijk, iets over de 20 graden, wel erg grijs maar voor het moment droog. Ze vertellen over het noodweer na het passeren van een verzorgingspost: vannacht zien ze het noodweer aankomen, Perry wil terug naar de verzorgingspost en wil niet in de bliksem rijden. Hij geeft niet zo om schema’s. Terwijl Theo en Perry overleggen in het aardedonker over wat ze doen barst het noodweer los, ondanks de uitstekende SON verlichting die ze hebben zien ze in de stortregen geen verschil tussen de ongemarkeerde weg en de berm, de weg is een rivier geworden en ze rijden terug om te schuilen. Perry draagt een nieuwe gegarandeerd waterdichte jas maar bij aankomst bij de schuilpost kan hij uit iedere mouw een emmer water toveren. Gelukkig kunnen ze op de post door Rene en Dirco van droge kleren worden voorzien. Tijdens de etappe daarna zijn er wat dipjes geweest bij Perry en Theo. Perry had hallucinaties en zag een man en een vrouw bij Theo op de roeifiets zitten waar Theo steeds mee aan het praten was… Ze zijn nu weer op weg richting Parijs.

Dinsdagmiddag 23 augustus 16.40 uur
Nog steeds praatjes

Theo en Perry zijn nog steeds met een goed gemiddelde van 21 km/h onderweg. Bij de laatste verzorgingspost waren ze allebei nog steeds positief en goed geluimd. Het eten en drinken ging bij allebei goed en dat is eigenlijk een graadmeter voor wat je de komende uren mag verwachten, gaat het eten niet goed dan gaat het fietsen ook niet goed.
Er liggen waarschijnlijk een stuk of 80 racefietsers voor hun en één ligfietser, Robert Carlier op de M5 high racer heeft ze weer ingehaald. Robert rijdt af en toe gemiddeldes van 30 km/h dus de gang zit daar nog goed in. Ymte Sijbrandij is voorlopig even gestopt met een zere achillespees, hij wil de pees een nacht rust gunnen en morgen rustig verder rijden.
Ze hebben geen regen meer gehad en Theo en Rerry hebben nog steeds praatjes, ze zijn weer onderweg naar de volgende stempelpost Mortagne aux Perche op 217 km van de finish te Parijs.

Dinsdagavond 23 augustus 21.34 uur
Richard belt. Hij is gearriveerd in Fougeres, 1011 km vanaf de start, bij hem loopt alles prima. Hij kreeg wel net van de organisatie te horen dat er een dode te betreuren valt, ”een Amerikaan die waarschijnlijk in slaap gevallen is” even googelen op zijn Frans en ik lees dat de arme man maandagavond in Medreac een aanrijding heeft gehad met een vrachtwagen – een heel treurig gebeuren… Richard gaat nog doorroetsen tot hij moe wordt en zet dan zijn tentje op.

Dat dit soort megalange-afstandstochten niet zonder gevaar zijn is hiermee weer eens onderstreept. Anderzijds is het hele leven ”gevaarlijk”, het noodlot kan altijd- overal -en ieder moment toeslaan. Voor de familie van die Amerikaan een schrale troost ben ik bang…

Woensdagochtend 24 augustus 07.00 uur

Om 01.52 vannacht zijn Theo en Perry gefinisht in Parijs. De laatste 2 etappes hebben ze vlot afgelegd en bij de laatste zelfs een kleine eindsprint getrokken, het gemiddelde over de laatste etappe ging weer omhoog naar 23 km/h. In de een na laatste etappe hebben ze toch Hans Wessels in zijn Quest voorbij zien komen, Hans heeft na een slaappauze kort na Brest zijn hoge snelheid gewoon weer opgepakt en is gespeerd naar Parijs kan ik wel zeggen, hij reed gemiddeld weer boven de 30 km/h en dat is erg hard.
Robert Carlier heeft dezelfde tactiek gevoerd. Ook hij heeft een paar uur rust gepakt op de terugweg en is daarna weer in volle vaart naar Parijs gereden met een gemiddelde kort onder de 30 km/h, Robert kwam gisterenavond om 22.30 aan als eerste ligfietser, daarna Hans om 01.00 uur vannacht gevolgd door Perry en Theo om 01.52.
Naar schatting zitten er een stuk of 100 racefietsers van de bijna 6000 deelnemers onder de tijd van Theo en Perry. Maar dat is moeilijk inschatten omdat iedereen andere starttijden heeft, dat moet je over een dag of enkele dagen uit de uitslagen kunnen halen. Maar goed, de tijd, daar ging het niet echt om, heelhuids de finish halen en veel plezier hebben onderweg. Richard en Bart zitten nog volop in dat proces, Bart heeft volgens mij een hotel geboekt in de buurt van Fougeres en Richard heeft zijn tentje een eindje verderop opgezet. Ze liggen waarschijnlijk nu lekker uit te rusten om er straks weer met frisse moed tegenaan te gaan. Ymte heeft waarschijnlijk ook die nacht rust gepakt in Villaines -la-Juhel om zijn pijnlijke achillespees bij te laten komen alvorens hij weer in de Quest stapt.

Woensdagochtend 24 augustus 11.45 uur
Theo aan de telefoon. Richard stuurt om 10.30 een sms je dat hij in Mortagne zit, nog 150 km van de finish. Hij heeft een uurtje op een stadsbank geslapen en is nu weer onderweg. Bart informeert zojuist per sms hoe het zijn Hollandse roetsvrienden gaat. Ik stuur met veel moeite- tot voor kort was het mij gelukt sms maagd te blijven- een sms je terug.
Het lukt mij zojuist om Theo en Perry voor het eerst aan de telefoon te krijgen, ze zijn allebei erg positief . Theo heeft geen blessures opgelopen en de rit is voor hem gegaan zoals hij gepland was. Na de dik twee uur die ze verspeelt hebben met het onweer hebben ze zich iets meer tijd gegund bij de stops, verder zat de snelheid er tot het laatst goed in. Perry had wel last van ”brandende voeten” zo ernstig dat hij onderweg in een plas op een weiland is gaan staan. Dit verschijnsel is mij onbekend maar misschien heeft het te maken met een vrij zachte zool van zo’n handige loopschoen die Perry gebruikt. Om te lopen prima,  maar voor het fietsen kan je beter een stijve zool hebben. Je wilt niet dat die voeten rond de pedalen gaan krullen. Verder is Perry ook prima te spreken en is hij, net als Theo, zeer tevreden over het verloop van de tocht en het resultaat. Theo en Perry hebben slechts drie kwartier in die enorme plensbui ( terug) gereden om de schuilplaats te bereiken. Theo heeft ”maar een tien minuten of kwartiertje” zitten klappertanden op de fiets. Hij vertelde dat Robert Carlier daar langer in heeft gereden en dat hij na vier uur rust nog steeds onderkoeld was. De organisatie gaf hem de keuze warm worden op de fiets en anders laten we je afvoeren om opgewarmd te worden in een ziekenhuis. Robert had eigenlijk ook in een ruk door willen rijden maar die koude plensbui heeft daar dus verandering in gebracht. Robert is het gewoon weer gaan proberen op de fiets en daar is hij wonderbaarlijk snel herstelt en hij heeft het laatste stuk weer ontzettend snel gereden, Chapeau!

Een beetje kater hebben Theo en Perry ook van de Amerikaan die verongelukt is, ze vragen aan mij hoe dat zit maar meer dan het accident met de camion kan ik niet vertellen – Waarschijnlijk zijn ze langs de onheilsplek gefietst- Perry had een soort laken op de weg zien liggen… Brrr…

Theo praat al weer over het rondje IJsselmeer dat we 3 september met een aantal roeiers mee willen gaan rijden dus dat zit wel goed allemaal.

Woensdagavond 24 augustus 18.30 uur
Richard is binnen

Om 18.30 belt Richard dat hij weer in Parijs is, alles is uitstekend verlopen, hij heeft geen blessures of narigheid opgelopen door de vele kilometers, Richard heeft één keer een uur op een stadsbank gelegen maar is verder met de rit bezig geweest. Of op de roets of even eten kopen en wegwerken onderweg. Richard heeft het volledig self supporting gedaan, zijn tentje mee om onderweg te kunnen slapen. De tent heeft hij niet opgezet: ”Dat was niet nodig, ik was niet zo moe”. Nu wou hij wel eerst even gaan slapen en dan een eindje buiten Parijs rijden om zijn tent op te zetten. Dan weer even slapen en de volgende etappe van zijn rit vervolgen, Hij moet weer terug naar Winsum in Noord Groningen tenslotte. Maandagochtend word hij op zijn werk in Groningen verwacht.
Bart Verhoeven is de enige roeifietser die nog op het PBP parcours rijdt, hij is zojuist Dreux gepasseerd en heeft nog 66 km te rijden tot de finish. tussen 10 en 11 uur vanavond is hij waarschijnlijk voldaan in Parijs. Chapeau allemaal! wat een enorme prestatie.

Woensdagavond 24 augustus 23.07
Bart Verhoeven gefinisht.

De derde en laatste roeifietser die deelnam aan PBP 2011 is om 23.07 gefinisht. (roei)fietser Fred Hillebrand, die deelnam op de racefiets, is net voor Bart binnengekomen om 22.57.

PBP 2011 door Theo Homan
Donderdagavond 25-8 23.29 uur

De stempelaar bij de start

De man was de hele zondag al bezig om alles in goede banen te leiden. Er moest heel veel in korte tijd gebeuren en het is heet. Toch blijft hij buiten want om 16.30 uur zullen de velo’s speciaal starten en dat wil hij zien. Rare fietsen en rare mensen die ze berijden. Dan opeens ziet hij iets blauws en zoals al zijn mede-fransen begint hij direct met zijn armen te bewegen. Iedereen in zijn omgeving schijnt het direct te begrijpen en wijzen daarbij iets verderop. Dan ziet hij er nog twee, het moet toch niet gekker worden. Een van die mannen is een ruime vijftiger en oogt rustig. De tweede is een beer van een vent, die komt vast ergens uit het noorden, het land van de onverschrokken echte kerels. De derde heeft een fijn gestileerde snor en het Vlaamse leven straalt uit zijn ogen. Hij kan vast wel in het Frans uitleggen hoe die rare fiets werkt. Even later ziet hij de drie mannen vertrekken voor de 1.230 kilometer waarbij aan het op en neer gaan soms geen einde lijkt te komen. Vol ongeloof kijkt hij ze na en mompelt dat het wel zwaar zal zijn. Het is nog steeds heet en hij neemt nog een flinke slok water.

De toeschouwer

Een clubje Franse dikbuikjes staan bij de geheime controle en beoordelen elke fiets en fietser. Hoe fris zijn ze nog, hoe zien ze er uit, hoe ver zullen ze komen? Het lijkt wel of ze er weddenschappen op af sluiten. Totdat er een roeifiets arriveert en ze elkaar proberen af te troeven om te begrijpen hoe dat werkt. De eigenaar van de fiets geeft ze echter geen sjoege, zou hij de franse taal soms niet machtig zijn? Toch zijn de mannen enthousiast en klappen voor iedereen en wensen alle fietsers een bon courage. De fietsers zijn snel weer terug en gaan verder en verder en verder. Het is nog maar 800 kilometer naar Parijs. De dikbuikjes lopen naar de barbecue en vatten er nog 1.

De verzorger

De vrolijke franse vrouw had zich aangemeld om te helpen bij een slaapplaats. Ze moest de fietsers een veldbedje toewijzen en bijhouden welke en hoeveel er nog vrij waren. De tweede nacht zou een stuk rustiger worden, had men haar verteld. Totdat het begon te onweren en te regenen. Het terrein veranderde in een modderpoel en steeds meer fietsers kwamen onderkoeld om te schuilen. Ze moest fietsers die nog op de heenweg waren ompraten om niet op te geven. De twee fietsers op de terugweg ziet ze amper, deze schuifelen een beetje achterlangs en nemen een warme douche. Ze zag wel dat de fietsers er een beetje verslagen uitzagen en niet wisten wat te doen. Een kleine twee uur later ziet ze dezelfde fietsers weer vertrekken, het is droog en ze hebben droge kleding gekregen. Ze zal nooit weten hoe dankbaar de fietsers haar waren voor de schuilplaats en uurtje slaap. Ze werkt haar lijstje bij, er zijn net weer twee veldbedjes beschikbaar gekomen.

De Franse vrouw

Het Franse dorpje is hoe het er uit ziet, klein, oud en desolaat. De vrouw in het huis tegenover het dorpsplein wil net gaan slapen als ze wat hoort. Ze opent voorzichtig de gordijnen en ziet twee auto’s parkeren en wat spullen uitpakken. Op het pleintje is een klein gebouwtje met een nis en een verhoging. Ziet ze het goed? Er wordt een kookstel met een camping gaz bus neergezet. Dan volgen de pannen, flessen met water en cola, blikken met voedsel en nog veel meer. Naast het kooktoestel liggen netjes naast elkaar repen, koeken en andere etenswaren. Het zijn twee mannen en twee vrouwen maar ze hebben wel een fototoestel om hun nek, zouden het dan gewoon toeristen zijn? Ze kijkt het even aan en alles wordt rustig totdat een van de vrouwen de telefoon opneemt. Direct daarna ontvouwd zich een gesynchroniseerd ritueel. Eten en drinken wordt bereid, ze zouden toch niet voor haar deur gaan hangjongeren? Onbewust taxeert ze even de mensen en beseft dat dat zeker niet het geval zal zijn. Die ene vrouw zit zeker al in de VUT en die mannen zijn bijna kaal en grijs. Na een tijdje ziet ze twee rare fietsen stoppen en is het even een ongeorganiseerde chaos. Iedereen loopt door elkaar, met eten, met drinkbussen en cola flessen. Toch loopt niemand elkaar in de weg en ziet ze de fietsers smakelijk uit een pannetje eten, het lijkt zelfs of ze het nog lekker vinden ook. Het duurt niet lang of de fietsers vertrekken weer en dan herinnert ze zich de krant van een paar dagen geleden. Natuurlijk, Parijs-Brest-Parijs, en er zullen er nog ruim 5000 volgen. Het pleintje is een puinhoop geworden maar de mannen en vrouwen zetten alles op volgorde terug in de auto’s en laten het weer geheel schoon achter. Dan hoort ze de kat en bedenkt dat ze helemaal vergeten is haar eten te geven. Snel loopt ze naar beneden, het gordijn valt weer dicht en het Franse dorp zal weer vier jaar oud en desolaat zijn.

De roetser

Allereerst mijn grote dank voor de volgers, zichzelf geheel wegcijferend om mijn doel te kunnen realiseren. Een doel wat op wereldschaal natuurlijk niets is en niets mag zijn maar je moet je eigen wereld soms wat beperken om gelukkig te kunnen zijn. In drie keer PBP heb ik volgens mij (bijna) alles meegemaakt. Ik heb respect, een heel diep respect voor iedereen die dit kan uitrijden. Respect voor alles wat je ervoor moet doen en laten, respect voor ieders mentaliteit die hiervoor onontbeerlijk is. Velen verklaren mij voor gek maar ik geloof dat dit soort uitdagingen met alles wat daarvoor nodig is (zoals het thuisfront, een klein detail) je een beter mens maakt. Als je dit nastreeft ben je volgens mij zeker niet gek.

Toer de tour door Richard Bruijn
Zondagavond 28 augustus 21.33 uur

Dilemma Un: Ik neem alles mee op de fiets. Hoe weinig kan je meenemen…..? soms te weinig! Het was wel erg spartaans.

Dilemma Deux: je komt uit Groningen op de fiets aangereden om deel te nemen aan een ‘Monster’tocht. Iedereen is vol verwachting en gespannen voor wat gaat komen. Ik wil de heroiek en glans niet weg nemen, dus ik hou angstig mijn mond van waar ik vandaan kom en waar naar toe ik verdwijn. Alleen u, Roeifietsende mensen weten van mijn echte bestaan. En ach… met hoevelen zijn we welgeteld…?

Dilemma Trois: ik rijd zonder valhelm. DOM…? “rijd heel voorzichtig en heb een erg harde kop” en rijd je met een slaapdronken kop frontaal op een auto, dan vrees ik helpt geen helm of Moeder Gods mij. Had wel de reglementen van Parijs-Brest-Parijs erop uitgeplozen, ‘helm niet verplicht’.
Een agent dacht daar onderweg geheel anders over……Discussie tussen een eigenwijze Hollander en een diender van de wet….. Het eindigde in een ‘EXIT’ en een hevig naar Parijs gebarende beschermer van de wet.
Ben je binnen honderd kilometer van een legale deelnemer in één keer een illegale deelnemer. Naderhand bleek dat zijn wet toch minder strak gehanteerd werd en op de volgende stempelpost werd ik keurig en met respect doorgelaten… Later onderweg een valhelm gekocht in een moment van zwakte/verstand.

Dilemma Quatre: de Franse taal ben ik niet machtig. Spreek beter Zweeds dan Frans. Maar daar heb je weinig aan met zoveel Frans sprekende mensen om je heen. Al die deelnemers, publiek en die ontelbare vrijwilligers. Ik kan er niet mee communiceren in hun eigen taal. Het ging voelen als een groot gebrek en een groot hiaat in mijn voorbereiding. Een volgende keer ga ik vooraf op Franse les. (Begin nu alvast met het tellen in het Frans.)

Dilemma Cinq: gaarkeukens op de controleposten en eten wat de pot schaft… Eten wat normaal gesproken tegen moet staan. Elke stempelpost liet ik me ruim opscheppen dag en nacht…. en het wat gaar gekookte eten vond ik ….’heerlijk…. ‘ Jammer van de onfranse slappe koffie. Ik bracht hier toch altijd wel een genoeglijk uurtje door om daarna weldoorvoed weer op weg te gaan.

Dilemma Six: slapen… zo lang zonder slaap.. Maar niet het wakker blijven was een probleem, maar meer het moeten slapen…. Het wilde gewoon niet. Zelfs terug rijdend naar huis was het lastig om wat slaap/rust te krijgen. Maar daarin kan ook de niet al te comfortabele kampeeromstandigheden een rol hebben gespeeld.

Dilemma Sept: de route: Mooie wegen en niet al te moeilijke beklimmingen en afdalingen. Wat leeg landschap. De route wordt goed gemarkeerd,dat zonder kaart of GPS deze probleemloos te rijden is. Zelfs de ‘Zwerver’ heeft zich in zijn geheel aan de route gehouden en is nergens afgedwaald…. Maar de route is wel een beetje saai in mijn ogen….

Dilemma Huit: rijden zonder prestatiedruk. Is rijden op de makkelijkste en veiligste manier…. niemand kan je ergens op afrekenen, door van tevoren uitgesproken verwachtingen. “Lekker makkelijk”, maar ging de druk van het moeten ook wel missen!

Dilemma Neuf: iedereen op vakantie of ingezet als vrijwilliger? De publieke belangstelling was bij deze Parijs-Brest-Parijs zeer matig te noemen. Maar wat er was had een warme belangstelling. Het Elfstedentocht-sfeertje was ver te zoeken, jammer.

Dilemma Onze: vernam al vrij vroeg tijdens ‘de rit’ dat er een rijder was omgekomen, doordat deze op de verkeerde weghelft terecht was gekomen. Als het onder invloed van slaap is gebeurd, zal de rijder er zelf weinig van gemerkt hebben. Maar ik heb het erg te doen met de bestuurder van het voertuig, omstanders en nabestaanden. Triest…. snap ook wel dat het niet zonder risico is… Was er wel wat ontdaan van. Later die nacht zag ik ook iemand letterlijk slapend van de weg rijden…..Het ging goed…. maar eigenlijk ging het niet goed, er is over een grens gegaan die je niet overschrijden mag!

Dilemma Douze: vooraf had ik gedacht er na deze rit wel klaar mee te zijn… ” Fini” zou ik onder het laatste artikel willen zetten. Maar aankomende in Parijs wilde ik het allerliefst… Weer naar Brest… Ik miste het allemaal alweer… Ben weer alleen, samen met de Roets en mijn overlevingszak. Ging met wat zwaar gemoed weer op weg naar huis. ‘Weer vier jaar wachten.’

Rich Bruijn