Wat staat ons te wachten in de chaos van Parijs? Derk gaat in ieder geval op de roeifiets naar l’Arc de Triomph. Kees en ik gaan per camper en Rianne en Caroleen met de ambulance. Wij rijden met de camper rechtstreeks naar de voet van de Eiffeltoren, terwijl de ambulance Derk volgt en de weg wijst.

We zijn al ruim voor tienen op weg om de zestig kilometer naar de Eiffeltoren te overbruggen. We weten met de camper zeer snel door te dringen in de verkeerschaos in het centrum en slagen er ruim op tijd in om bij de Eiffeltoren te arriveren. Helaas blijkt daar dat er een verbod geldt voor het parkeren van campers, net als in de rest van het centrum…

Om confrontaties te vermijden met de aanwezige parkeerwachters, rijden we maar weer een stuk terug. Vrijwel direct horen we een vreemd getik en als we eindelijk een plek gevonden hebben om uit de voortstuwende verkeersstroom te ontsnappen, blijkt een bout zich diep in onze achterband te hebben geboord. Met de vrees dat de band leeg zal lopen, verwijderen we met enige moeite de bout. Niets gebeurt, geen gesis, de band blijft wonder boven wonder op spanning.

Na nogmaals een tijdje voortkruipen in het Parijse verkeer, vinden we aan de rand van de stad een uitstekende parkeerplaats. Inmiddels hebben we afgesproken met de volgwagen dat we daar in gaan stappen. We hebben de camper dan ook neergezet langs Derk’s route. Op den duur belt Derk opnieuw op om te melden dat het oppikken niet gaat lukken. Hij zegt dat ze op de een of andere manier ver van ons vandaan zitten en dat we het beste maar met de metro kunnen gaan. Het eerste stuk moeten we echter met de bus en terwijl we in de bushalte staan, zien we ineens toch de ambulance aan komen rijden!

Wij stappen in en we rijden direct door richting l’Arc de Triomph, het is namelijk al vrij laat. Derk slaagt er wonderwel in om vlot en zonder kleerscheuren door het verkeer te komen. Onderweg verbaasde blikken van automobilisten en voetgangers die ongetwijfeld nooit eerder een roeifiets hebben gezien. We maken een korte stop voor de Eiffeltoren, om daar snel een paar foto’s te maken. De aanwezige toeristen vinden Derk blijkbaar interessanter dan de Eiffeltoren. Kinderen worden om Derk en zijn fiets gepositioneerd en vader neemt snel een paar foto’s. Ook uit diverse andere hoeken wordt die man met die rare fiets op de korrel genomen. Na de fotosessie gauw door naar l’Arc de Triomph.

En ineens is hij daar, l’Arc de Triomph, voor de triomfantelijke finish van de Rowingbiketour de France! Aan het einde van de Champs-Élysées staat het ontvangstcomité te wachten, want diverse vrienden van Derk zijn helemaal uit Nederland gekomen voor de ontvangst van de man die de monstertocht tot een goed einde heeft gebracht.

Zijn zus Beb heeft een aardige groep mensen gemobiliseerd: Ellen Lampert en Yamina Abdoun van hoofdsponsor Roompot Zeeland Vakanties en Party Service Zeeland zijn aanwezig en hebben voor de champagne en de rest van de catering gezorgd, Beb zelf, Rolf, Ole, Henk, Anja, Huub, Greet en Jacco. Verder enkele Parijse ligfietsers die Derk komen verwelkomen op hun lage racer en Jean-Charles Gosselin, de voorzitter van de Franse HPV club.

De totaalstand is 3515,3 kilometer sinds het vertrek uit Duinkerken.

Langs ons heen duurt de verkeerschaos voort terwijl de champagnekurken knallen!

Proost Derk, op het succesvol beëindigen van je monstertocht!

Na het gezellig samenzijn, storten we ons nog eenmaal in het verkeer. Nog even een tussenstop bij de Eiffeltoren om een foto te maken met Derk ervoor en dan op naar Lille. Het is inmiddels spitsuur in Parijs en hoewel we vrij vlot op de Periferique weten te komen, blijkt het daar behoorlijk vast te zitten. We komen een tijdlang vast te zitten in de file en zien talloze auto’s de revue passeren. Nu blijkt maar al te goed wat een zooitje het eigenlijk is in het verkeer daar. Iedere auto die al een paar jaar oud is heeft een of meer deuken. Geen bumper is meer heel en altijd is er wel een kras zichtbaar. Zelfs nieuwe wagens hebben vaak al de eerste klappen gehad. Op de Periferique hebben trouwens ook al weer de nodige ongelukken plaatsgevonden, dus verwonderlijk is de vertraging niet.

Na heel wat geduld oefenen (en dat valt niet mee, want we zijn moe), laten we eindelijk Parijs achter ons en rijden naar Lille vlakbij de Belgische grens, alwaar we de nacht zullen doorbrengen. Morgen nog een laatste toegift: een laatste rit naar Kamperland, Nederland.

Daniel Siepman