Derk klaagt voor het eerst over spierpijn. Hopen dat hij hiervan niet te veel last gaat krijgen gedurende de zware tocht van vandaag. Derk is behoorlijk vastbesloten om helemaal naar L’Alp d’Huez te roeien. Vandaag pakt hij de Thys 222. Deze fiets heeft dezelfde sneks als de 240, maar heeft een kleiner achterwiel, waardoor toch een 10% kleiner verzet wordt verkregen.

Netjes op tijd gaat hij op weg, op de voet gevolgd door de wagen van Eric en Thea en die van Wim en Frans. De camper gaat naar het eerste ontmoetingspunt, Tours-en-Savoie.

De gemiddeldes van Derk liggen nog steeds op behoorlijk niveau. Zo heeft hij gisteren gemiddeld 27 km/uur weten te rijden, ondanks de diverse zware beklimmingen. Heuvel op daalt de snelheid behoorlijk. De steilste hellingen leveren niet veel meer op dan een 8 km/uur, maar echt stilvallen is nog niet voorgekomen.

Helling af ging het soms tot over de 80 km/uur! Derk is echter de laatste dagen steeds voorzichtiger gaat worden; een valpartij bij hoge snelheid kan het einde van de Rowingbiketour inhouden. Veel in de remmen dus. In verband met de ‘echte’ Tour komt het veelvuldig voor dat men nog aan de weg bezig is. Reparaties, nieuwe stukken asfalt en opgebroken weggedeelten zorgen voor veel overlast. Het gevaarlijkst zijn nog wel losliggend grint en zand. Juist waar er gewerkt wordt aan de weg ligt er nogal eens rommel op de weg. Remmen op dergelijke ondergronden is waanzin, dus moet Derk ervoor zorgen dat zijn snelheid nooit al te veel oploopt.

Om 12.30 uur komt Derk binnen zetten. Met alweer 85 kilometer op de teller en een gemiddelde van 23,5 kilometer per uur heeft hij het eerste deel vlot afgewerkt. Bovendien voelt hij zich goed. De spierpijn blijkt nog geen belemmeringen op te leveren.

Om even na enen vertrekt Derk voor de Col de la Madeleine (1993 m). Een zware jongen. We spreken dan ook af dan we hem aan de voet van de berg opwachten in het plaatsje St. Etienne de Cuine. Wim/Frans en Eric/Thea fungeren weer als volgauto. Wij, Kees en Danny rijden wederom met de camper over een tolweg naar de tussenstop. De bergen zijn nu nog een graadje hoger en overal is nu sneeuw te zien. Het wordt steeds moeilijker om woorden te vinden die de overweldigende schoonheid van dit gebied nog kunnen beschrijven. Wat jammer dat we hier niet een tijdje kunnen blijven!

We wachten Derk op te St. Etienne de Cuines. Pas om 17.40 uur, zo’n 4,5 uur na zijn vertrek van het vorige rustpunt, komt hij aanrijden. De rit van 61 kilometer was pittig, het gemiddelde blijkt slechts 14,6 km/uur. De zware beklimming ging meestal met een tempo van 6 km/uur. Maar de echt steile stukken ging het met 4 km/uur! De afdaling was steil, maar Derk durfde het niet aan om met hoge snelheid naar beneden te stormen.

Wat hem betreft gaan we vrolijk door naar l’Alpe d’Huez, maar gezien het al late tijdstip lijkt de rest van het team dat niet zo’n goed idee. Besloten wordt om een begin te maken met de volgende col, Col du Glandon. Derk komt tot ongeveer twee derde van de beklimming. De aandrijfkabel blijkt echter een begin te maken met breken, dus het is een mooi moment om te stoppen. Het is inmiddels acht uur.

~intermezzo~

Een technisch onderzoek

Voor dat u verder leest moet ik eest even vertellen dat ik geen techneut ben. Maar ik mag wel stellen dat ik mijn ogen niet in mijn zak heb. Er ontgaat mij dus niet veel.

Terwijl ik naast Wim Thijs in de volgauto zat, constateerde ik dat de zetel van de roeifiets het belangrijkste onderdeel van de roeifiets is. Niet alleen omdat je daar zo comfortabel op zit, wat natuurlijk heel belangrijk is, zo heerlijk relaxed de berg af, als ware het, dat je zit in je eigen fauteuil voor de buis. Nee, daar wil ik het niet over hebben.

Ik wil het met u hebben over het geniale van de Thys roeifiets.

Stel u zit op de grond met gekromde benen tegen de muur, nu strekt u de benen. Wat gebeurt, u schuift achteruit. Door dat geniale stoeltje gebeurt dat op de Thys roeifiets niet. Op de Thys gaat u vóóruit! Omdat dat stoeltje u tegenhoudt. Geweldig die uitvinding nietwaar?

Maar er is meer. Door dezelfde vinding gaat de Thys ook sneller dan een gewone fiets! Hoe zet je kracht op een gewone fiets? Juist! Door naar beneden te trappen. Je trapt jezelf dus omhoog, er is geen constructie die dat tegenhoudt. De resultante van die krachten worden omgezet in een voorwaartse beweging.

Nu, je hoeft niet gestudeerd te hebben om te begrijpen dat een resultante nooit zo effectief is als de directe kracht.
Derk is dus eigenlijk de uitvinder van een rijdende fauteuil.
Dat bedacht ik dus toen ik Derk zo op zijn zwevend matras langs zag suizen.

Frans

~~